Ο Ισπανός ρέφερι Καρμπάγιο που έστειλε από το 44′ στα… πιτς (και για… 1,5 αγώνα, ουσιαστικά τον “Πάπα”, που κανονικά δεν θα έπρεπε να δει ούτε… κίτρινη;
Η ατυχία και ο “Κάρα” μαζί (δεν ήταν εκτέλεση αυτή ρε αρχηγέ) για την ΤΕΡΑΣΤΙΑ ευκαιρία νίκης που χάθηκε στο πέναλτι του 71′;
Τα εκατοστά οφσάιντ του Φορτούνη που στέρησαν απ’ τον Σαλπιγγίδη το 2ο προσωπικό γκολ (απ’ τον μικρό την ασσίστ) και απ’ την Ελλάδα τη νίκη;
Νομίζω ότι ΔΕΝ θα πάρω τίποτα απ’ όλα αυτά. Περισσότερο μ’ εκνεύρισε ο… Σάντος. Ναι, καλά διαβάσατε! Γιατί τον Φερνάντο τον εκτιμώ πολύ ως προπονητή και ξέρω καλά ότι ο πραγματικός Σάντος είναι αυτός που οργάνωσε τους… 10 στο ημίχρονο, που έβαλε τον Σαλπιγγίδη (αρχικά) και τον Φορτούνη (στο 68′), αλλάζοντας την εικόνα. Που έφτιαξε ένα “μαεστρικό” 4-1-3-1 με τον Σαμαρά στην κορυφή και τον “Σάλπι” να μπουκάρει απ’ τα δεξιά. Που έστρωσε ακόμη και τον Σαμαρά αμυντικά (46′-68′). Και που σίγουρα ΔΕΝ ήταν αυτός που έπρεπε, στο αρχικό “διάβασμα” του ματς.
Διότι δεν νοείται να μην περίμενε ο Σάντος την ομοιογένεια, τους αυτοματισμούς, τη δημιουργία φάσεων με… “κλειστά μάτια” απ’ τη δεξιά πτέρυγα των Πολωνών, όπου οι Πίστσεκ και Μπλαζικόφσκι έκαναν τον (εγκαταλειμμένο στη… μοίρα του) Χολέμπας, να βλέπει εφιάλτες! Πού… ήταν ο Σαμαράς, αλλά και οι βοήθειες του Καραγκούνη στο πρώτο ημίχρονο; Και γιατί αν όχι αλλαγή, αφού στο πρώτο 20λεπτο υποφέραμε- ούτε μία κίνηση βελτίωσης της εικόνας;
Γιατί όχι (π.χ.) αμοιβαία αλλαγή θέσεων Καραγκούνη-Μανιάτη, μήπως και τα τρεξίματα του Γιάννη έσωζαν (τον Χολέμπας και) την παρτίδα;
Και ξέρετε γιατί τα γράφω αυτά; Γιατί η ομάδα μας, με τον Σάντος του β’ μέρους την “είχε” εύκολα την Πολωνία. Εδώ, μετά απ’ όλα όσα έγιναν στο α’, αγγίξαμε την ανατροπή…
Ας είναι. Ας πάρουμε τους Τσέχους κι όλα θα στρώσουν.
Υ.Γ. Πράγματι, ΠΟΛΥ ΚΡΙΜΑ για τον Αβραάμ. Αλλά η ψυχή του… περισσεύει και θα το ξεπεράσει πιο γρήγορα απ’ τις ιατρικές προβλέψεις