Όπως αντιλαμβάνεται κανείς η έκπληξη μου είχε να κάνει με το ότι, ένας φίλος του Ολυμπιακού, έβαζε σε ίση μοίρα την απώλεια του Ίβκοβιτς με εκείνη του Ομπράντοβιτς, δηλαδή του προπονητή που είχε χτίσει την αντίπαλη (μισητή για πολλούς) αυτοκρατορία.
Μου φάνηκε παράξενη η στάση του και του το είπα για να λάβω μια απάντηση χωρίς περιστροφές: «Έτρεφα έναν απόλυτο σεβασμό-μου είπε- στην ομάδα του Παναθηναϊκού και σ αυτόν που την δημιούργησε, γι αυτό και η χαρά μου ήταν απερίγραπτη όταν καταφέραμε, επιτέλους να πάρουμε με την αξία μας τα σκήπτρα. Δυστυχώς όμως μετά την αποχώρηση των δύο προπονητών, φοβάμαι ότι ο συναγωνισμός δεν θα παραμείνει στο ίδιο υψηλό επίπεδο ».
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα μετά απ όλα αυτά, ήταν που στο καλό υπάρχουν κρυμμένοι τέτοιο πραγματικοί φίλαθλοι και πόσο διαφορετικός θα ήταν σίγουρα ο Ελληνικός αθλητισμός αν οι άνθρωποι αυτοί μπορούσαν να επηρεάσουν με τη λογική τους στις καθημερινές πρακτικές και εξελίξεις. Πόσο μάλλον αν αποτελούσαν ενεργή πλειοψηφία στα γήπεδα και γενικότερα στην κοινωνία!
Κατόπιν όμως βάλθηκα να απαντήσω στο ερώτημα του «που πάμε, δηλαδή χωρίς τον Ίβκοβιτς και τον Ομπράντοβιτς;». και τότε άρχισα να μελαγχολώ. Όχι μόνο γιατί οι όποιοι διάδοχοι τους δεν θα είναι αυτού του τόσο υψηλού επιπέδου, με προφανείς συνέπειες τόσο για τις δύο μεγάλες μας ομάδες όσο και για ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ, αλλά και γιατί η αποχώρηση τους, σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, που χαρακτηρίστηκε από μεγάλα συμβόλαια και μπάτζετ και ακόμη μεγαλύτερες επιτυχίες σε διεθνές επίπεδο.
Θα μου πείτε ότι τη χρονιά που πέρασε «ερυθρόλευκοι» και «πράσινοι» ξόδεψαν σχετικά λίγα σε σχέση με το παρελθόν και όμως παραλίγο να συναντηθούν (αυτό θα ήταν το δίκαιο) σε ελληνικό τελικό στην Πόλη. Γιατί λοιπόν, τόση έμφαση στους προϋπολογισμούς και στα συμβόλαια; Μα γιατί τη νέα χρονιά οι μειώσεις θα είναι μεγαλύτερες, γεγονός που θα αποδυναμώσει τα ρόστερ των ομάδων.
Το έχω ξαναπεί. Για το ελληνικό μπάσκετ οι εποχές άλλαξαν και κατά συνέπεια οι προπονητές σαν τον Ομπράντοβιτς και τον Ίβκοβιτς αποτελούν δυσβάσταχτη πολυτέλεια. ʼσε που και οι ίδιοι νοιώθουν ότι δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους μέσα σ αυτό το νέο πλαίσιο.
ʼρα αναγκαστικά αλλάζουμε επίπεδο και λογική. Όχι δεν επιστρέφουμε στον «Τάφο του Ινδού» και στο «Παπαστράτειο» αλλά σίγουρα σταματάμε να βλέπουμε τους άλλους αφ υψηλού. Και κάνουμε συνείδηση μας, ότι από εδώ και εμπρός το μυαλό και οι σωστές επιλογές έχουν μεγαλύτερη σημασία από το χρήμα. Αυτό όσον αφορά κυρίως τους παράγοντες, οι οποίοι (με την ευκαιρία) θα πρέπει να κοιτάξουν με καλύτερο μάτι την ελληνική αγορά παικτών.
Σε ότι αφορά, τώρα, τους προπονητές νομίζω ότι οι δύο Σέρβοι άφησαν ισχυρές επιρροές και παρακαταθήκες, που σίγουρα θα βοηθήσουν το ελληνικό μπάσκετ στα επόμενα δύσκολα χρόνια.