Τι θα συναντήσει κανείς, σήμερα πηγαίνοντας στην κοιτίδα του Ολυμπισμού; Το Μουσείο, την Ακαδημία, το αρχαίο στάδιο, σουβλάκι, τζατζίκι, πίτα (και πίτσα ) και μερικά ξενοδοχεία που μπορούν να θεωρηθούν της πλάκας σε σχέση με τις υποδομές που θα απαιτούσε ένας τόσο σημαντικός προορισμός, εάν τελούσε υπό πλήρη εκμετάλλευση.
Η Αρχαία Ολυμπία όσο κι αν φαίνεται παράξενο είναι ένα χωριό. Ένα χωριό με παγκόσμια αίγλη, αλλά πάντως ένα χωριό που δεν μπορεί να κρατήσει τους όποιους επισκέπτες, ούτε μια ολόκληρη μέρα.
Οι περισσότεροι από αυτούς φθάνουν με κρουαζιερόπλοια μέσω Κατάκωλου και από εκεί προωθούνται με πούλμαν στον τελικό τους προορισμό. Ακολουθεί μια σύντομη ξενάγηση στο Αρχαίο στάδιο και στο Μουσείο και πάπαλα! Το πολύ πολύ να φάνε κι ένα σουβλάκι και μετά ολοταχώς τα μπρος πίσω. Πούλμαν, Κατάκωλο, κρουαζιερόπλοιο και δρόμο ʼλλωστε στο επίνειο της Αρχαίας Ολυμπίας, μπορεί να δέσει μόνο ένα κρουαζιερόπλοιο, οπότε ο χώρος δεν επαρκεί για όσα περιμένουν τη σειρά τους
Φυσικά στον τόπο όπου γεννήθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, μπορεί να φθάσει κανείς και οδικός, υπό τριτοκοσμικές όμως συνθήκες, που περικλείουν σπατάλη χρόνου, κούραση και ουκ ολίγους κινδύνους. Όσο για το τρένο, καλύτερα να το αφήσουμε Τι μένει; Α, το αεροπλάνο, με πλησιέστερα αεροδρόμιο του Αράξο (τσάρτερ) και της Μεσσήνης, σε αποστάσεις που σε συνδυασμό με το οδικό δίκτυο, δεν είναι καθόλου δελεαστικές.
Στην πραγματικότητα, λοιπόν η Αρχαία Ολυμπία είναι ξεχασμένη στην πιο όμορφη γωνιά της Ηλείας μακριά από της εξελίξεις που θα μπορούσαν να την αναδείξουν σε ατμομηχανή όχι μόνο του πελοποννησιακού αλλά ολόκληρου του ελληνικού τουρισμού.
Στην πραγματικότητα η μεγάλη ευκαιρία χάθηκε από το 1997 μέχρι το 2004, όταν η Ελλάδα προετοίμαζε τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Έμεινε στο περιθώριο παρότι θα μπορούσε να αποτελέσει τον κύριο πόλο γύρω από τον οποίο θα έπρεπε να δομηθεί το νέο πρόσωπο του ελληνικού τουρισμού. Το καλοκαίρι του 2004 η Ελλάδα με το ένα χέρι θα έπρεπε να πουλάει Ολυμπιακούς Αγώνες και με το άλλο τα ασύγκριτα πλεονεκτήματα της ως τουριστικού προορισμού. Και στην καμπάνια αυτή ο κυρίαρχος ρόλος ανήκει στην Αρχαία Ολυμπία.
Όπως είναι γνωστό δεν έγινε τίποτα γιατί τους Αγώνες, δυστυχώς, δεν τους πήραμε για να καλυτερεύσουμε το μέλλον της χώρας, αλλά για να εξυπηρετηθούν πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα. Έτσι η Αρχαία Ολυμπία έμεινε στην εντελώς αντιπαραγωγική ησυχία της τουριστικός προορισμός λίγων ωρών και χαίρεται
Τι θα μπορούσε να γίνει; Ασφαλώς δεν είμαι ο πιο κατάλληλος για την εκπόνηση ενός τέτοιου πρότζεκτ, όμως με το φτωχό μου το μυαλό και με βάση όσα κάνουν άλλες χώρες για προορισμούς με ασύγκριτα μικρότερη αίγλη, νομίζω ότι μπορώ να πω δύο, τρία χρήσιμα πράγματα.
Η Αρχαία Ολυμπία με τις κατάλληλες υποδομές, μπορεί να γίνει ο τόπος που θα φιλοξενεί τα περισσότερα διεθνή συνέδρια στον κόσμο. Φτάνει να αναβαθμιστεί ο ρόλος της και να αναδειχθεί το τι κληροδότησε σε ολόκληρη την οικουμένη. Επίσης η κοιτίδα των Ολυμπιακών Αγώνων μπορεί να αποτελέσει την πυρίτιδα για μια τουριστική έκρηξη που θα αφορά όλη την εκπληκτική ακτογραμμή της Δυτικής Πελοποννήσου. Από την Κυλλήνη και πιο πάνω μέχρι την Πήλο, τη Μεθώνη και την Κορώνη.
Οι Αμερικανοί πουλάνε τουρισμό τζόγου στην έρημο της Νεβάδα και έχουν μαζέψει το χρήμα σε τσουβάλια. Το Ντουμπάϊ πουλάει πλαστικές διακοπές σε ένα καταραμένο τόπο και θησαυρίζει. Κι εμείς έχουμε της γης το χρυσάφι στην κοιτίδα του Ολυμπισμού, στην καρδιά ενός παραμυθένιου προορισμού και δεν κάνουμε τίποτα! Θέλουμε, ή δεν θέλουμε ξύλο;