Είναι σαφές πως ο Αρης επιβάλλεται να ασχοληθεί με τα πραγματικά του προβλήματα, σε μια σεζόν οικονομικής και ψυχολογικής επιβίωσης.
Θα πείτε, τι πρέπει να γίνει σε παραδείγματα όπως αυτό ανάμεσα στον Μάκη Κατσαβάκη και στον Μάρκο Βελλίδη; Να περάσουν στο ντούκου, εν ονόματι του διαφορετικού στόχου;
Ασφαλώς, όχι! Η ομάδα πρέπει να λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα, χωρίς εκπτώσεις, διαφυλάσσοντας την τάξη και την πειθαρχία στο τμήμα. Όμως σε όλα αυτά υπάρχει μια λεπτή κίτρινη γραμμή η οποία πρέπει να διαχωρίζει τις καταστάσεις και όλα να λαμβάνουν την πραγματική διάσταση που τους αναλογεί.
Όπως τις συνθήκες κάτω από τις οποίες καλούνται αυτοί οι ποδοσφαιριστές (ειδικά οι παλιοί) να ανταπεξέλθουν για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, έχοντας ήδη περάσει δραματικές ώρες (σε οικονομικό επίπεδο), την περασμένη σεζόν.
Σε αυτήν ακριβώς τη γραμμή κινείται, ορθώς, η διοίκηση η οποία κλήθηκε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά στο συγκεκριμένο περιστατικό. Και η αλήθεια είναι πως δεν είναι η πρώτη φορά. Το ίδιο είχε πράξει στο ζήτημα με τον Καζναφέρη στην Ιταλία, το ίδιο και στα τερτίπια του Κατίδη, ανεξαρτήτως με το ότι, τελικώς, ο ποδοσφαιριστής άλλαξε ποδοσφαιρική στέγη.
Η κυριαρχία του προπονητή στα αποδυτήρια είναι αδιαπραγμάτευτη. Αυτός είναι ο αρχηγός της ομάδας και αυτός έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε οτιδήποτε την αφορά. Τηρώντας, λοιπόν, τον παραπάνω κανόνα η διοίκηση του Αρη, προσπαθεί να υπενθυμίσει ποιος είναι το αφεντικό. Και το κάνει με έναν τρόπο που ίσως είναι ο πιο ενδεδειγμένος για την περίσταση. Ουσιαστικά στέλνει το μήνυμα πως κανείς δεν περισσεύει!
Θέλει και τον Κατσαβάκη απόλυτο άρχοντα και τον Βελλίδη «ευχαριστημένο», διότι πρόκειται για τον μοναδικό διεθνή που έχει στις τάξεις της, τούτη την ώρα, η ομάδα. Γίνεται όμως και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος; Γίνεται! Στον φετινό Αρη των ειδικών συνθηκών, όλα γίνονται και όλα ξεπερνιούνται. Ή τουλάχιστον αυτό πρέπει να συμβαίνει….
Και αυτό, έστω και με καθυστέρηση, θα συμβεί, διότι αυτό επιβάλλει το συμφέρον της ομάδας.