Θα πείτε, τα ίδια και τα ίδια γράφετε και λέτε από το ξεκίνημα της σεζόν. Σωστά. Όμως τι το διαφορετικό θα μπορούσε να γράψει και να πει κανείς, όταν διαπιστώνει, ότι ορισμένοι αρνούνται να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα. Αρνούνται να συμβιβαστούν με την αλήθεια, αρνούνται να δεχτούν ότι η φετινή ομάδα του Αρη, δεν μπορεί να διεκδικήσει υψηλούς στόχους.
Αυτός ο Αρης δεν μπορεί να διαγράψει πορεία Ευρώπης στο πρωτάθλημα και δεν μπορεί να πάει μακριά στο κύπελλο Ελλάδας. Τελεία και παύλα. Πως αλλιώς πρέπει να το γράψει και να το πει κανείς, προκειμένου να σταματήσει η γκρίνια. Διότι, δεν είναι δυνατόν, η ομάδα να φεύγει αλώβητη από την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ και κάποιοι, πάλι, να γκρινιάζουν. Και δεν έχει σημασία ποια ΑΕΚ βρήκε μπροστά του ο Αρης .
Αυτό που συμβαίνει είναι η αποθέωση του παραλογισμού! Είναι τόσο κακό να δοθεί χρόνος σ΄ αυτή την ομάδα η οποία κάνει αγώνα για να σταθεί στα πόδια της;
Ας πάμε όμως και στο αγωνιστικό. Πράγματι, οι κίτρινοι εμφάνισαν ξανά αδυναμίες στη δημιουργία παιχνιδιού, στην κάθετη πάσα, στην τελική προσπάθεια.
Ο Αγκάνθο, με το γκολ που σημείωσε έδειξε πως είναι ο παίκτης που μπορεί να βγάλει τον Αρη από το επιθετικό αδιέξοδο, στο μέτρο του δυνατού. Ο Παπαζαχαρίας, ανταποκρίθηκε στον ιδιότυπο ρόλο του αμυντικού χαφ, μπροστά από τα στόπερ, ενθυμούμενος εποχές Μασάδο! Ο Καπετάνος, έκανε τη μαγική πάσα (όλα τα λεφτά) για τον Αγκάνθο στη φάση του γκολ, δείχνοντας πως είναι ο ποδοσφαιριστής που μπορεί να οργανώσει, παίζοντας πίσω από τον επιθετικό. Είτε αρέσει σε κάποιους, είτε όχι, ο «Κάπε», βοηθά τον Αρη, ποικιλοτρόπως. Ο Γιαννιώτας, ξανά δραστήριος, ο Διούδης σταθερός, δεν φέρει ευθύνη στη φάση του γκολ.
Με πολύ δουλειά και υπομονή ο Αρης του Κατσαβάκη, θα βελτιώνεται καθημερινά, βρίσκοντας τη χημεία που ακόμη δεν έχει εντός των γραμμών. Με νίκη επί της Κέρκυρας το νερό θα μπει, οριστικά, στ΄ αυλάκι.