Ο πρώην προπονητής των κιτρίνων, παρ΄ ότι ουκ ολίγες φορές, την εποχή της θητείας του, αμφισβητήθηκε, κατηγορήθηκε και λοιδορήθηκε, έκανε delete και προχώρησε χωρίς δεύτερη σκέψη στην υπογραφή των σχετικών εγγράφων.
Απέδειξε με πράξεις και όχι με λόγια το πόσο περήφανος είναι που κάθισε στον πάγκο του Αρη, τον οποίο θέλει να βοηθήσει να ορθοποδήσει οικονομικά. Αλλωστε ένιωσε στο πετσί του, την οικονομική στενότητα της ομάδας, η οποία εν πολλοίς τον οδήγησε στην έξοδο, πέρυσι τέτοια εποχή.
Φεύγοντας από τη Θεσσαλονίκη ο Τσιώλης είχε πει πως πάντοτε ένα λάβαρο του Αρη, θα έχει περίοπτη θέση στο σαλόνι του σπιτιού του. «Λόγια παχιά», είχαν προλάβει να εκστομίσουν κάποιοι, χαρακτηρίζοντάς τον μετρ των δημοσίων σχέσεων. Ωστόσο τέτοια κουβέντα δεν είχε ξαναπεί ποτέ άλλοτε αποχωρώντας από κάποια ομάδα. Το είπε όμως για τον Αρη. Και αυτό έχει τη δική του εξήγηση .
Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως ο Τσιώλης είναι Αρειανός και πως ζει και αναπνέει γι αυτή την ομάδα. Οι καταβολές του είναι γνωστές, όπως και η «αρρώστια» του για την ΑΕΛ. Ο Αρης όμως ήταν η πρώτη (και τελευταία εώς σήμερα) παραδοσιακή δύναμη του ελληνικού ποδοσφαίρου που κλήθηκε να κοουτσάρει. Στην προπονητική του καριέρα δεν υπήρξε άλλη φορά γηπεδούχος με 20 και πλέον χιλιάδες κόσμου στο πλευρό του. Και αυτό δεν πρόκειται να το ξεχάσει ποτέ. Όπως δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από τη μνήμη του, η ιαχή (με τ΄ όνομά του) που δονούσε το «Κλ. Βικελίδης», μετά τις πρώτες επιτυχίες με τις συνεχόμενες νίκες! Στον Αρη ένιωθαν τότε πως στο πρόσωπό του είχαν βρει τον προπονητή της επόμενης πενταετίας και ο ίδιος τη δική του προπονητική Ιθάκη. Τα πράγματα, βεβαίως, μπορεί να μην εξελίχθηκαν έτσι, όμως το δέσιμο ανάμεσα στις δύο πλευρές είχε επέλθει.
Ακόμη και σήμερα, αν εξαιρέσει κανείς αυτούς που μεθόδευσαν τη φυγή του, δύσκολα θα βρει άνθρωπο (οπαδό του Αρη) που να θυμάται αρνητικά την εποχή Τσιώλη στην ομάδα.
Εχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να διαπιστώσει κανείς εάν στο δρόμο που χάραξε, υπογράφοντας το «κούρεμα» ενόψει του 99, θα βαδίσουν κι άλλοι πιστωτές. Εάν θα βρεθούν κάποιοι να βάλουν το προσωπικό τους συμφέρον κάτω από την ομάδα, όπως έπραξε εκείνος, δείχνοντάς τους τον δρόμο.