Ο Λούκας Αλκαράθ, στο ντεμπούτο του στον κιτρινόμαυρο πάγκο, ήταν εποικοδομητικός. Το 4-4-2 με το οποίο παρέταξε τον Αρη, δεν αποδείχθηκε άσχημη ιδέα, καθώς έδωσε στην ομάδα επιθετικό τόνο. Οι κίτρινοι δεν «περίμεναν» τον Αστέρα, δεν παρουσιάστηκαν παθητικοί και δεν κατέβηκαν αποκλειστικά για την ισοπαλία. Δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για γκολ (με αποκορύφωμα την εξ’ επαφής στραβοκλωτσιά του Γιαννιώτα), δείχνοντας απ’ την αρχή τις διαφορετικές διαθέσεις τους. Επιπλέον, ο Ισπανός (ως είθισται συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις), έβγαλε πάθος στους ποδοσφαιριστές, οι οποίοι θέλησαν να δείξουν το κάτι παραπάνω, προσπαθώντας να κλέψουν την καρδιά του καινούριου προπονητή. Αρκεί, τούτη τη φορά, η προσπάθεια να μη σταματήσει στα δύο πρώτα ματς.
Ο Γιάννης Γιαννιώτας, ήταν (ξανά) όλα τα λεφτά! Γρήγορος, διεισδυτικός, απειλητικός. Διαρκής πηγή κινδύνου για τα αντίπαλα καρέ και τελικώς, ο σκόρερ του Αρη, από τα ένδεκα βήματα. Ξεχωρίζει σαν τη «μύγα μεσ’ το γάλα», αποδεικνύοντας πως με λίγη βελτίωση, σε ορισμένους τομείς, μπορεί (από το καλοκαίρι κιόλας) ν’ ανοίξει τα φτερά του! Προς το παρών, οι βοήθειες που δίνει στην ομάδα, είναι σημαντικές.
Σωκράτης Διούδης. Το πρόσωπο του τελευταίου συγκλονιστικού δεκαλέπτου. Ο άνθρωπος που με την παροιμιώδη ψυχραιμία του, κατάφερε να κρατήσει όρθιο τον Αρη στην Τρίπολη, προσφέροντάς του τον βαθμό της ισοπαλίας. Ηταν τότε, που το «πυροβολικό» και η «αεροπορία» του Τσιώλη σφυροκοπούσαν τον στόχο. Για δέκα λεπτά, η κιτρινόμαυρη περιοχή, μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Αποκορύφωμα το πέναλτι του Εγκον, τον οποίο «μαγνήτισε» ο Διούδης. Ο νεαρός, δικαιώνει στον απόλυτο βαθμό, με κάθε του εμφάνιση, πως αποτελεί την επόμενη μέρα για τη θέση κάτω από τα δοκάρια της ομάδας. Η πολύ πιθανή φυγή του Βελλίδη το καλοκαίρι, οπότε τελειώνει το συμβόλαιό του, δεν θα δημιουργήσει πανικό. Τα τρία, μέχρι τώρα παιχνίδια (με ΟΦΗ, ΑΕΚ, Αστέρα), που έχει συμμετάσχει ο «Δίου», αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Εν κατακλείδι, τι μένει από το ματς της Αρκαδίας, πέραν των τριών παραπάνω προσώπων; Σίγουρα, ο βαθμός της ισοπαλίας. Από ένα παιχνίδι το οποίο μέχρι το 80’το κέρδιζες, αλλά μέχρι το 90′ θα μπορούσες και να το χάσεις (!), η ισοπαλία ικανοποιεί. Ακολουθούν οι δύο αναμετρήσεις με την Καλλιθέα για τα κύπελλο και η κεκλεισμένων των θυρών μάχη με την Ξάνθη στο Χαριλάου. Και από εκεί και μετά, πολύ δουλειά στη φυσική κατάσταση, διότι είναι φανερό πως η βενζίνη δεν επαρκεί για όλη τη διαδρομή ενός αγώνα. Τι σημαίνει αυτό για τους ποδοσφαιριστές; Μάλλον μειωμένες χριστουγεννιάτικες διακοπές…