Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς ότι τους «πράσινους» συνοδεύουν πολύ περισσότερα ερωτηματικά από πριν, καθώς κανείς δεν γνωρίζει πόσο γρήγορα θα προσαρμοσθούν οι νέοι αυτοί παίκτες και με ποιο τρόπο θα επιδράσουν στη χημεία τους, η οποία είναι αλήθεια, ότι άρχισε να παίρνει την πάνω βόλτα από τη στιγμή που ο μόλις 1.82μ Μπάνκς αποκτήθηκε αντί του 2.10μ Αρμστρονγκ.
Το μόνο που μπορεί να καταγραφεί αυτή τη στιγμή, είναι ότι ο μεν Καπόνο προσθέτει στον Παναθηναϊκό φονικό σουτ και προσωπικότητα, αλλά από μία θέση (3) που θεωρητικά δεν είχε κενά, ο δε Γκιστ έρχεται να ενισχύσει την ταχύτητα, το ριμπάουντ, τη δύναμη και γενικότερα την αθλητική ικανότητα, σε βάρος της καλής αντίληψης του μπάσκετ σκέψης και της τακτικής.
Σε αντίθεση με τους «πράσινους», που ξαφνικά, μέσα σε μία χρονιά, έκαναν μαζεμένες όσες αλλαγές δεν είχαν κάνει τις 13 προηγούμενες, ο πρωταθλητής Ευρώπης Ολυμπιακός, αρκέσθηκε σε μια τυπικά άνευ ιδιαίτερης σημασίας προσθήκη, αυτή του Γκιόργκι Σερμαντίνι από τη Μακάμπι, ενός παίκτη που ως κοινό χαρακτηριστικό με τους Σπανούλη, Περπέρογλου, έχει το ότι υπήρξε και αυτός (μαθητευόμενο αλλά ελπιδοφόρο) μέλος της πράσινης σχολής του Ομπράντοβιτς.
Έτσι κι αλλιώς πάντως, οι «ερυθρόλευκοι», με βάση τα περσινά κατορθώματά τους, αλλά και το μπάσκετ που έπαιξαν μετά τον αγώνα με την Τσεντεβίτα στο ΣΕΦ, εθεωρούντο ως ένα από τα μεγάλα φαβορί της διοργάνωσης- ικανοί όχι μόνο να φθάσουν στο φάιναλ φορ, αλλά και να το κατακτήσουν.
Απλά με τον Σερμαντίνι απέκτησαν έναν «σέβεν φούτερ», που μάλλον να χρειασθούν απέναντι σε σέντερ σαν τον Τζαγουάϊ της Μπαρτσελόνα, τον Κρίστιτς της ΤΣΣΚΑ, τον Ερντέν της Εφές Πίλσεν και τον Σόφο του αιώνιου αντίπαλου Παναθηναϊκού! Και μάλιστα έναν «σέβεν φούτερ» που έχει καλό σουτ, παίζει το «πικ εντ ρολ» και τρέχει πολύ καλά το γήπεδο. Καθόλου άσχημα λοιπόν, αφού, επιπλέον, η μεταγραφή αυτή δεν φαίνεται να διαταράσσει τις ισορροπίες και τη χημεία της ομάδας.
Με βάση την εικόνα των ομάδων στην πρώτη φάση της διοργάνωσης, ο Ολυμπιακός «απαγορεύεται» να τερματίσει στον όμιλό του, σε οποιαδήποτε άλλη θέση εκτός από την πρώτη ή τη δεύτερη. Πράγμα που σημαίνει ότι έχει μόνο μια αντίπαλο που τον «φοβίζει», την Μπαρτσελόνα. Οι υπόλοιπες (Φενέρ, Μπεσίκτας, Κάχα, Μακάμπι, Σιένα, Χίμκι) ίσως να είναι ικανές για τη ζημιά της μιας βραδιάς, αλλά όχι και για συνολικές επιδόσεις που θα μπορούσαν να φέρουν κάποια από αυτές μπροστά από τον Ολυμπιακό ή τη Μπαρτσελόνα.
Αντίθετα, για τον Παναθηναϊκό τα πράγματα εμφανίζονται πολύ πιο περίπλοκα και συγκεχυμένα γιατί, μετά την ΤΣΣΚΑ, που θεωρητικά έχει τον πρώτο λόγο στον όμιλο, υπάρχουν τέσσερις ομάδες (Ρεάλ, Ζαλγκίρις, Εφές, Μάλαγα) που, άλλη λιγότερο και άλλη περισσότερο, θα παλέψουν μαζί με αυτόν, για τις τρείς θέσεις που απομένουν για τα πλέι-οφ. Δηλαδή τρεις στους πέντε κερδίζουν, ή, αν το θέλετε αλλιώς, δύο στους πέντε χάνουν όσο για τις δύο γερμανικές ομάδες, Αλμπα και Μπάμπεργκ, το μόνο που φαίνεται ότι μπορούν να κάνουν, είναι να τιμωρήσουν, στην καλή τους βραδιά, κάποιον απρόσεκτο μνηστήρα.