Τελευταία ομάδα που σκόραρε τρία γκολ στην έδρα των ερυθρόλευκων ήταν ο ΠΑΟΚ, όταν το 2003 είχε χάσει στη Ριζούπολη με 4-3. Για να βρούμε πότε άλλοτε ελληνική ομάδα σκόραρε τρία γκολ στη φυσική έδρα του Ολυμπιακού, πρέπει να ανατρέξουμε στο μακρινό πια 1996, όταν οι Νικολαΐδης, Μπάρνιακ και Κόλα σκόραραν στη νίκη του Απόλλωνα με 3-0 στο “τσιμεντένιο” Καραϊσκάκη.
Κι όλα αυτά μετά από μια εβδομάδα έντονων αμφισβητήσεων ακόμα και προς τον πρόεδρο της ομάδας, Γιώργο Σπανό. Κι όλα αυτά χωρίς επτά βασικούς ποδοσφαιριστές σε σχέση με την περασμένη εβδομάδα και το ματς με τον Παναθηναϊκό. Τί άλλο θέλει κανείς για να πειστεί ότι αυτός ο Ατρόμητος είναι πραγματικά ατρόμητος; Ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης, με ρόστερ και παίκτες επαγγελματίες, έτοιμους να βοηθήσουν ανά πάσα στιγμή (βλέπε Ράντμαν, Νάστο, Λαζαρίδη, Καραμάνο). Γαλουχημένοι με τη φιλοσοφία και τη νοοτροπία που εδώ και χρόνια προσπαθούν να περάσουν σε όλο το σύλλογο οι πρωτεργάτες Γιώργος Σπανός και Γιάννης Αγγελόπουλος.
Είναι γεγονός ότι ο Ατρόμητος συγκαταλέγεται πλέον στις μεγάλες δυνάμεις του ελληνικού ποδοσφαίρου, έστω κι αν αυτό, επηρρεασμένο από τις συνθήκες της οικονομικής κρίσης περνά δύσκολες μέρες. Όποιος άκουσε με προσοχή τον πρόεδρο της ομάδας στο πρόσφατο συνέδριο της Super League, μπορεί εύκολα να καταλάβει ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ποδοσφαιριστές από την ακαδημία της ομάδας, νέοι παίκτες ταλαντούχοι από τα “αλώνια” της Γ’ Εθνικής και του Περιφερειακού, στα σαλόνια της Super League και μάλιστα με ρόλο. Δουλειά που γίνεται στο σκάουτινγκ από τον Τόλη Αποστόλου και τον Τάκη Μιχαλέτο και βγαίνει στην πρώτη ομάδα. Κι έρχονται κι άλλοι από πίσω.
Όσο για το παιχνίδι καθεαυτό, διακριθέντες είναι όλοι. Ο Νίκος Αναστόπουλος που απογείωσε το “Μπόινγκ” σε μια υψηλή πτήση δίχως προηγούμενο στην ιστορία της ομάδας (πρώτη ποτέ νίκη του Ατρόμητου στην έδρα του Ολυμπιακού). Όλη η άμυνα που έμοιαζε να παίζει χρόνια μαζί, έστω κι αν ο μόνος που έπαιξε και την προηγούμενη εβδομάδα ήταν ο Ταυλαρίδης. Η μεσαία γραμμή των Δημούτσο και Μπρίτο, που επιθετικούς μέσους τους γνωρίσαμε κι αντποκρίθηκαν ως έμπειρη διάδα αμυντικών μέσων και σκόραραν κιόλας. Ο Πίτου, που ήταν επιτέλους ο γνωστός Πίτου. Ο πιο ουσιαστικός και συνάμα θεαματικός Καταγκούνης. Και ο συγκλονιστικός “φοιτητής” Τάσος Καραμάνος, που τακτικά ήταν άψογος και κράτησε την άμυνα του Ολυμπιακού πίσω, μαρκάροντας και κρατόντας μπάλα, βοηθώντας όλο το παιχνίδι της ομάδας του.
Θα ήταν πραγματικά κρίμα να χαλάσει αυτή η “μαγιά”…