Ο Αρης αποτελεί για τον Παπαδόπουλο «λαχείο», το οποίο όμως για να το εξαργυρώσει θα πρέπει πρώτα να διώξει τους ληστές από την τράπεζα. Να κρατήσει, δηλαδή, την ομάδα στη μεγάλη κατηγορία. Σε διαφορετική περίπτωση είναι σαν να μπήκε σε ένα υποκατάστημα με άδεια ταμεία, καταφέρνοντας μόνο να εισπράξει τα λιγοστά χρήματα που υπήρχαν στο γκισέ.
Ο Αρης με τον Σούλη στον πάγκο του, παίζει το τελευταίο του χαρτί. Είναι ο πέμπτος και φαρμακερός! Τα ψέματα τελειώσανε. Ή κερδίζει αυτό το τελευταίο στοίχημα ή χρεοκοπεί και αγωνιστικά, σφραγίζοντας μια χρονιά γεμάτη αντιξοότητες.
Είναι σίγουρο πως το προφίλ του Παπαδόπουλου, δεν κάνει «κλικ» σε μεγάλη μερίδα του κόσμου. Θα πρέπει όμως άπαντες να κατανοήσουν πως στο σημείο που έχει φτάσει η ομάδα, δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο κωλυσιεργίας. Ο Αρης χρειαζόταν άμεσα προπονητή. Ο Χατζηνικολάου, δεν κατέστη δυνατό να περάσει τις πύλες του «Βικελίδης», αρκετοί, πριν απ΄ αυτόν, έκλεισαν δυνατά την πόρτα, αρνούμενοι να αναλάβουν και ο χρόνος περνούσε. Ο Σούλης, έμοιαζε ως σανίδα σωτηρίας.
Εχοντας εμπειρία μιας δεκαετίας στους πάγκους, έστω και σε ομάδες μικρότερων κατηγοριών, ο Παπαδόπουλος έχει τα αγωνιστικά προσόντα να σταθεί στην κίτρινη πολυθρόνα και να δώσει τη δική του μάχη.
«Αν δεν το πίστευα δεν θα ερχόμουνα. Δεν ήρθα για να πω ότι δούλεψα μόνο στον Αρη», είπε αμέσως μόλις υπέγραψε το συμβόλαιό του. Αυτό το μίνι συμβόλαιο των έξι αγώνων! Και στο χέρι του είναι να το επεκτείνει, ώστε να γίνει ένα από τα πιο αγαπητά πρόσωπα που πέρασαν από την ηλεκτρική καρέκλα αυτής της ομάδας. Διότι, αν καταφέρει την αποστολή του ο Σούλης, θα έχει κατορθώσει όχι απλά να σώσει αγωνιστικά τον Αρη, αλλά να ανακόψει την πορεία ενός ολόκληρου συλλόγου προς την καταστροφή.
Η αρχή την Κυριακή, απέναντι στον Λεβαδειακό, με τον Σούλη κανονικά στα ηνία, έστω και με μία μόνο προπόνηση: «Θα τη σώσουμε την ομάδα, δεν υπάρχει περίπτωση», μου έλεγε οδηγώντας προς τη Θεσσαλονίκη. Λίγο πριν υπογράψει, λίγο πριν αρχίσει τη δική του ανηφόρα προς την προπονητική καταξίωση.