Ηταν η τέταρτη διαδοχική νίκη του «Δικεφάλου» στο πρωτάθλημα, γεγονός που τον βοήθησε να παραμείνει εντός της διεκδίκησης της δεύτερης θέσης της κανονικής περιόδου αλλά τον βοήθησε και σε ψυχολογικό επίπεδο. Κι όλα θα έμοιαζαν – σχεδόν – ιδανικά αν δεν προέκυπτε το θέμα της αποχώρησης του Πάμπλο Γκαρσία, είτε αυτό απασχολεί κάποιον θετικά, αρνητικά ή … ουδέτερα. Σημείο αναφοράς η στάση του κόσμου που έδωσε το στίγμα του σε πολύ συγκεκριμένες χρονικές στιγμές για το θέμα προκειμένου να μην επηρεαστεί η ομάδα από την όλη κατάσταση, όσο ήταν αυτό εφικτό. Εξαίρεση στον κανόνα οι ακραίες και συνάμα καταδικαστέες συμπεριφορές, όση πικρία κι αν αισθάνεται κάποιος.
Ο Ουρουγουανός το μεσημέρι της Τετάρτης βρέθηκε στα γραφεία της ΠΑΕ, είπε ορισμένα πράγματα στα θεσμικά πρόσωπα που ήθελε να βγάλει από μέσα του καθώς – ακόμη κι αυτήν τη στιγμή – δεν έχει μιλήσει δημόσια για ν’ απαντήσει σε όσα του καταλογίζονται περιμένοντας την οριστικοποίηση του «διαζυγίου» κι ακολούθως θα τοποθετηθεί για να μάθει κι ο κόσμος τη δική του εκδοχή για τα πρόσφατα γεγονότα. Ολα όσα έγιναν σηματοδοτούν το τέλος μιας εποχής που δεν περιορίζεται σε πρόσωπα αλλά σε δεδομένα. Πλέον υπάρχει μεγαλομέτοχος ο οποίος αποφασίζει για το πώς θα κινηθεί και τη ρότα που θ’ ακολουθήσει αυτό το … καράβι που λέγεται ΠΑΟΚ.
Είναι το τέλος του συναισθηματισμού, το τέλος της εξέλιξης των πραγμάτων μέσα από τα «θέλω» του κόσμου κι από τα ποδοσφαιρικά είδωλα που τον εξέφραζαν ως τώρα. Αλλωστε κι η πλειοψηφία του κόσμου δείχνει να συμβιβάζεται βάσει αντιδράσεων. Καμία έκπληξη. Η ανάγκη της ασφάλειας ήταν ανέκαθεν κύριο χαρακτηριστικό του ανθρώπινου όντος. Μόλις εμφανίστηκε η «ασφάλεια» ενός ισχυρού ιδιοκτήτη σχεδόν ταυτόχρονο αποσύρθηκε η ανάγκη αγάπης και στήριξης αυτών από τους οποίους αποτέλεσαν τα τελευταία χρόνια τους αποδέκτες των ελπίδων και προσδοκιών για κάτι καλό, μια ποδοσφαιρική επιτυχία, έναν τίτλο, μια στιγμή περηφάνιας.
Μέχρι πρότινος αυτό το φορτίο το κουβαλούσαν οι διοικήσεις Πρωτοδικείου, οι εκάστοτε προπονητές μα πάνω απ’ όλα οι ποδοσφαιριστές που με την προσωπικότητά τους, τον χαρακτήρα τους και τις συμπεριφορές τους έδιναν ελπίδα και όραμα για κάτι διαφορετικό από τη μιζέρια των ετών της ανυπαρξίας. Η ταύτιση με τον 36χρονο Πάμπλο Γκαρσία δεν προήλθε από το πουθενά. Ανέκαθεν, κάθε ΠΑΟΚτσής που συζητούσε με την παρέα του για το πώς θα ήθελε ο ίδιος να είναι ως ποδοσφαιριστής της αγαπημένης του ομάδας σκιαγραφούσε ένα προφίλ ενδεχομένως διαφορετικό ως προς τις αγωνιστικές ιδιότητες του «Κανάριο» αλλά ταυτόσημο ως προς το πάθος, τη διάθεση, την ειλικρίνεια, τον αυθορμητισμό, τη γνησιότητα, την ανθρωπιά, την αντίδραση, τη συμπεριφορά, την αξιοπρέπεια, την ταπεινότητα, απέναντι προς όλους τους άλλους, μηδενός εξαιρουμένου.
Ουσιαστικά περιέγραφαν τον άλλοτε αρχηγό της Εθνικής Ουρουγουάης δίχως ποτέ να τον έχουν γνωρίσει. Ενας άνθρωπος με ιδεολογία, αρχές και συμπεριφορές ικανές να επηρεαστούν από κανέναν. Ηρθε στην Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη δίχως να γνωρίζει κανέναν και τίποτα. Και μέσα σε τεσσεράμισι χρόνια αγάπησε κι αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι, αν όχι κανείς. Κι αυτό δεν ήταν για τις δράσεις του τον πρώτο χρόνο στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά για το σύνολο της παρουσίας του. Αφουγκράστηκε, κατάλαβε, προσαρμόστηκε κι αφιερώθηκε δίνοντας – μια παράλογη αίσθηση για τα δεδομένα της εποχής – καταφατική απάντηση στο ερώτημα: Χωράει το συναίσθημα στην εποχή του άκρατου επαγγελματισμού;
Πληρωνόταν όπως κι άλλοι τόσοι ποδοσφαιριστές που πέρασαν, περνούν και θα περάσουν από την ομάδα. Το ποιος τίμησε, τιμάει ή θα τιμήσει την αμοιβή του θα το κρίνει ο κόσμος σε βάθος χρόνου. Κι η αναγνώριση της προσφοράς και της προσωπικότητας ενός ανθρώπου δε συνιστά προσωπολατρεία. Πόσο τυχαία μπορεί να είναι η ταύτιση τόσου κόσμου μ’ έναν ξένο, έναν άνθρωπο που γεννήθηκε τόσα εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά κι έμαθε να πονάει αυτό που κάνει, γιατί έτσι τιμά πρώτα τον εαυτό του και μετά τον άλλον, τον εκάστοτε άλλον που έχει απέναντί του.
Το δικό του σύνθημα ζωής, «επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς» – το οποίο το έχει ανάγλυφο και στο στήθος του έγινε «μότο» χιλιάδων ανθρώπων, με λέξεις απλές μεν αλλά νόημα πολυσύνθετο. Ως κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό για τον ΠΑΟΚ, από τον οποίο πήρε κι έδωσε, έχριζε αναγνώρισης και στήριξης σε μια χρονιά που πολλά καταδείκνυαν ότι θα μπορούσε να είναι η τελευταία του. Ακόμη κι αν έβγαζε δυστροπία για τους οποιουσδήποτε δικούς του λόγους, παραξενιές θα τις πουν μερικοί, οι άνθρωποί του, η «οικογένειά» του θα τον περιστοίχιζε με φροντίδα κι έγνοια για να έχει τον επίλογο που του πρέπει ως ελάχιστη ένδειξη αναγνώρισης της προσφοράς του. Για να προφυλαχθεί ο ίδιος αλλά κι η ομάδα. Κι όχι να πάει το όλο θέμα στην κόντρα ωσάν μια επίδειξη δύναμης.
Καλά τα λόγια αλλά τη διαφορά κάνουν οι πράξεις. Για έναν άνθρωπο που το αν έβαλε το «εγώ» του ή το σύνολο πιο πάνω μιλούν οι πράξεις του όλα αυτά τα χρόνια. Μοιάζει «φτηνό» να αναφερθούν ξανά τα πλέον γνωστά γεγονότα με πρωταγωνιστή τον ίδιο που ανέδειξαν την ευαισθησία του παρά το σκληροτράχηλο προφίλ του. Η λέξη «βεντέτα», ήταν και παραμένει άγνωστη σε κάποιον που ίσως να το δικαιούται πολύ περισσότερο από κάποιους άλλους με την πορεία που διέγραψε στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Κι αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν όλοι όσοι τον περίμεναν έπειτα από αγώνα, προπόνηση ή εκδήλωση για μια αναμνηστική φωτογραφία, ένα αυτόγραφο ή τη φανέλα του. Ακόμη και διαιτητές. Αλλωστε άλλοι τον είχαν ανάγκη, τον προέβαλαν στο διάστημα εκείνο, εκμεταλλεύτηκαν τη λάμψη του για να μπορέσουν είτε να γίνουν αποδεκτοί, είτε να γίνουν πιο αγαπητοί, είτε να μπορέσουν να κάνουν αυτό που ήθελαν.
Τον Ιούνιο, στα τριάντα πέντε του, ήρθε δέκα ημέρες νωρίτερα για να ξεκινήσει προετοιμασία προκειμένου να μπορέσει ν’ ανταποκριθεί στις ανάγκες και τις απαιτήσεις μιας ομάδας που δεν είχε μεγαλοϊδιοκτήτη, έσφυζε από νέα παιδιά κι η σεζόν της προμηνύονταν άκρως δύσκολη. Με μειωμένο συμβόλαιο για δεύτερη διαδοχική φορά και χωρίς πολλές πολλές συζητήσεις δεν «έκατσε» πάνω σ’ αυτό, κατέβασε τις αποδοχές του και ξεκίνησε τη σεζόν θαρρείς και θα κρινόταν για όλα όσα έχει κάνει στην ποδοσφαιρική του καριέρα ως σήμερα. Για πρώτη φορά δέχτηκε να πάρει το περιβραχιόνιο του αρχηγού έπειτα από πιέσεις συναισθανόμενος την ηγετική ευθύνη που θα είχε σε μια τέτοια, ιδιαίτερη σεζόν. Μίλησε ελληνικά στο ραδιοφωνικό σποτάκι της ΠΑΕ για να προσελκύσει και να προτρέψει φιλάθλους να στηρίξουν την όλη προσπάθεια.
Υποχρέωσή του ήταν αλλά αν δεν ήθελε να το κάνει και δεν το αισθανόταν δε θα το έκανε. Μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τη φετινή προσπάθεια αποσκοπώντας στη συσπείρωση. Μια συσπείρωση που δυναμίτισε πέρυσι όταν αρνήθηκε να ξαναπάει σε προπόνηση επειδή δεν πήγαινε σ’ αυτήν ο τότε προπονητής της ομάδας αλλά δεν το έκανε για τον εαυτό του, παρά για το σύνολο. Και να ήταν μόνον αυτό… Προσωπικότητα με κρίση και διαχωρισμό σε πρόσωπα και καταστάσεις. Συνόδευσε τον νέο ιδιοκτήτη της ΠΑΕ στη γνωριμία του με τον κόσμο, όπως του ζητήθηκε. Αγωνίστηκε σε σαράντα πέντε αγώνες πέρυσι και φέτος έχοντας ελάχιστη συμμετοχή ελέω και των προβλημάτων που αντιμετώπισε με τους τραυματισμούς δε διαμαρτυρήθηκε ποτέ. Κι όταν το πρόβλημα δε φωνάζει από μόνο του δημιουργεί την ελπίδα πως μπορεί και να ξεχαστεί.
Μόνο που αυτό ως λογική καλώς για κάποιους, κακώς για ορισμένους άλλους – δεν ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία του. Εξερράγη πριν από τον αγώνα με τον Αρη. Η χρονική στιγμή ήταν λανθασμένη κι ίσως και αυτό να έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάκληση της αρχικής του απόφασης ν’ αποχωρήσει τότε τις πρώτες ημέρες του Φλεβάρη, σε συνάρτηση με δυο ακόμη παράγοντες. Αυτά που του είπαν οι καθ’ ύλη αρμόδιοι και τον αντίκτυπο που διέβλεψε πώς θα είχε η συγκεκριμένη του ενέργεια στον κόσμο. Ενάμιση μήνα μετά κι αφού η γνωριμία με μια σκέψη που έμοιαζε αδιανόητη μέχρι πριν από λίγο καιρό άρχισε να γίνεται πιο οικεία μέσω όσων διημείφθησαν εκείνες τις ημέρες, ο επίλογος γράφτηκε.
Το τέλος της εποχής δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με την ομάδα της τετραετίας που προηγήθηκε αλλά και με τη νοοτροπία, τη λογική και τη λειτουργία της ΠΑΕ ΠΑΟΚ από εδώ και στο εξής. Ο επαγγελματισμός, η τεχνοκρατία, η δύναμη του ισχυρού είναι πλέον τα κύρια γρανάζια στη μηχανή της ομάδας, οι πρώτες προτεραιότητες … Και το συναίσθημα περνάει σε τρίτη, τέταρτη, πέμπτη μοίρα, κατά το δοκούν. Δεν είναι μεμπτό, δεν είναι κακό αρκεί να το παραδέχεσαι και να το συνειδητοποιείς. Τίποτα δεν τελειώνει. Θα έρθουν άλλοι, ενδεχομένως καλύτεροι, θ’ ακολουθήσουν επιτυχίες κι όλα θα ξεχαστούν. Μόνο που η αναφορά δε γίνεται για το μέλλον αλλά για το παρόν και το πρόσφατο παρελθόν. Κι ο λαός που δε γνωρίζει την ιστορία του, πολύ απλά … δεν έχει μέλλον.
Ο Πάμπλο Γκαρσία είναι το πρώτο «θύμα» αυτής της νέας τάξης πραγμάτων, με την όποια δική του ευθύνη. Ωστόσο η διαφορά του με τους άλλους κι ο λόγος που αγαπήθηκε όσο απειροελάχιστοι είναι πως αν όλα ξεκινούσαν από την αρχή δε θ’ άλλαζε τίποτα. Επειδή πάνω απ’ όλους κι απ’ όλα είναι η συνείδηση του καθενός. Κι εκείνος σίγουρα τη δική του την έχει ήσυχη … Του άξιζε κάτι καλύτερο γι’ «αντίο» αλλά μήπως είναι ο πρώτος ή ο τελευταίος που δεν παίρνει αυτό που του αξίζει; Αναμφίβολα όμως ανήκει στην ολιγομελή λίστα αυτών που συνειδητά προχώρησαν σ’ αυτήν την επιλογή αγνοώντας το προσωπικό κόστος σε όλα τα επίπεδα.
Μικρός σαν ήμουν άκουγα μεγαλύτερους σε ηλικία – τότε – από μένα να μιλούν για «μεγάλους» ποδοσφαιριστές που δεν είχα την τύχη να ζήσω από κοντά και να παρακολουθήσω. Τώρα κατάλαβα για τί μιλούσαν και σε τι περιπτώσεις αναφέρονταν. Ο «Κανάριο» είναι το σημείο αναφοράς της δικής μου γενιάς κι αυτό που θ’ αφηγούνται οι παλαιότεροι στους νέους. Τυχερός που τον γνώρισα … Σήμερα ο ίδιος θα δώσει τη δική του εκδοχή για να ολοκληρωθεί το μωσαϊκό των εντυπώσεων.
Στον απόηχο όλων αυτών, η ομάδα οφείλει να κοιτάξει μπροστά και να συνεχίσει απερίσπαστη για να πετύχει τους στόχους της. Αυτή είναι η πραγματικότητα κι εξαιρέσεις δεν κάνει για κανέναν. Ηταν να μη γίνει, τώρα που έγινε επιστροφή δεν έχει. Κι ο εμφύλιος έχει ένα, μόνο θύμα, τον ίδιο τον λαό που τον διεξάγει.
Καλή συνέχεια και καλή δύναμη σ’ όλους…
