Κανείς δεν τους ρώτησε αν μπορούν ή αν δεν μπορούν. Φορώντας την κίτρινη φανέλα, η επίτευξη του στόχου ήταν αδιαπράγματευτη. Ουσιαστικά αυτοί οι παίκτες (στην πλειοψηφία τους νεαροί και άπειροι) σήκωσαν στις πλάτες τους, την ιστορία του Αρη!
Μετά την αποβολή του Αγκάνθο, ο κόσμος έμοιαζε να χάνεται κάτω από τα πόδια τους. Μέσα σε 20 λεπτά χάσανε τον εμπειρότερο συμπαίκτη τους, τον άνθρωπο-γκολ της ομάδας, αυτόν στον οποίο ήλπιζαν πως θα τους πάρει απ΄ το χέρι και θα τους οδηγήσει, έστω και στο πάρα τρία, στην επιτυχία.
Η αποβολή του Ισπανού, έμοιαζε με ταφόπλακα. Με υποβιβασμό! Κι όμως, από το σημείο εκείνο κι έπειτα, βγήκε στην επιφάνεια, για πρώτη φορά φέτος, ο ποδοσφαιρικός τους εγωϊσμός. Πείσμωσαν, παθιάστηκαν, έγιναν μια γροθιά και τα κατάφεραν.
Στο γκολ του Τάτου, ξέσπασαν! Πέταξαν από πάνω τους τη «λάσπη» μιας ολόκληρης χρονιάς, φωνάζοντας δυνατά πως είναι ΕΔΩ! Απέδειξαν πως με τις μικρές τους δυνατότητες, αγωνιζόμενοι με παίκτη λιγότερο, μπορούν να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους. Δικαίως, λοιπόν, ξέσπασαν σε κλάματα. Διότι και οι άντρες κλαίνε!
Η νίκη στο Περιστέρι ανήκει αποκλειστικά σ΄ αυτά τα παιδιά και στον Σούλη Παπαδόπουλο, ο οποίος διαχειρίστηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την κατάσταση που έβλεπε να δημιουργείται μπροστά του, μετά την αποβολή του Αγκάνθο. Καλούνταν να συνεχίσει τη μάχη, έχοντας χάσει τον «στρατηγό» του. Εκανε το καλύτερο δυνατό με τους άντρες και τα «όπλα» που είχε στη διάθεσή του και κατάφερε το ακατόρθωτο! Απολύτως δικαιολογημένο και το δικό του ξέσπασμα μπροστά στην κερκίδα των οπαδών του Αρη, στους οποίους, επίσης, αξίζουν συγχαρητήρια, διότι πίστεψαν στο θαύμα και κατέβηκαν στην Αθήνα.
Όμως όπως λέει και το ρητό: «Η μάχη κερδίθηκε, ο πόλεμος, όχι». Υπάρχουν άλλα δύο ματς. Ο Αστέρας Τρίπολης και η Ξάνθη, περιμένουν, ώστε να ολοκληρωθεί η υπέρβαση!