Εύκολη λεία οιΚαταλανοί, με τον Μέσι παγκίτη, πεσμένοι στο χορτάρι του Καμπ Νου, με επτά γκολ στην πλάτη από μια καλύτερη ομάδα και έχοντας χάσει εκείνη τη λάμψη και την υπεροχή στα μάτια και κυρίως στα πόδια, που τους ανέβαζαν στην κορυφή. Για να παραμείνουμε επίκαιροι, θα δανειστώ για λίγοκαι θα παραφράσω το άσμα που όλοι θέλοντας και μη- σιγοτραγουδάμε το φετινό Πάσχα και θα αναφωνήσω «Χωρίς Μπάρτσα να ζήσω δεν μπορώ ούτε ώρα!».
Ασχέτως αν θα αναστηθεί άμεσα, στην Μπαρτσελόνα, πρέπει και από εμάς, τους μη παροικούντες την Ιερουσαλήμ, ο σεβασμός τον οποίο της φύλαξαν οι οπαδοί της μετά το μαρτυρικό 0-3. Είδαμε βουρκωμένα μάτια και συνοφρυωμένα πρόσωπα, ζωντανές αντανακλάσεις του πρόσφατου λαμπρού παρελθόντος. Ούτε εξάρσεις, ούτε εντάσεις, ούτε αντιδράσεις. Η Μπαρτσελόνατου Γουαρδιόλα μας έκανε να «έχουμε να λέμε» στα παιδιά και στα εγγόνια μας.
Ακόμα και αυτοί που σήμερα τη στήνουν στον τοίχο και ανακαλύπτουν ψεγάδια, κάποια στιγμή θα καμαρώνουν γιατί την είδαν με τα μάτια τους.Καλοκουρδισμένη η Μπάγερν και ανώτερη, αλλά ιστορία αυτή η ομάδα δε θα αφήσει. Γιατί ιστορία στη μπάλα και οπουδήποτε, αφήνουν οι παρέες. Και η μοναδική παρέα που άντεξε το υψηλό συλλογικό επίπεδο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, είναι μέχρι στιγμής η Μπαρτσελόνα του 2008-2012. Respecte!