Είχα την τύχη μαζί με τον συνάδερφο Γιώργο Βασιλείου, να βρεθούμε στην Τρίπολη και να ακολουθήσουμε την πομπή των φίλων της ομάδας του Αστέρα στο δρόμο για τον τελικό του κυπέλλου. Ένιωσα ξανά πως το ποδόσφαιρο δεν είναι φτιαγμένο για τα «γούστα» εκείνων που το βιάζουν, αλλά πως είναι μια γιορτή στην οποία χωράνε άπαντες, ανεξαρτήτως ηλικίας, τάξης, φύλου (και προσθέστε όσες άλλες διακρίσεις επιθυμείτε).
Η Τρίπολη μας υπενθύμισε χθες πως το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός γενικότερα, έχουν την ευλογία να μαζεύουν σε ένα καφενείο, σε μια πλατεία, σε μια εξέδρα, χιλιάδες ετερόκλητων προσωπικοτήτων, αφού τους φτάνει και τους περισσεύει η αγάπη για την ομάδα.
Κάπως έτσι, είδαμε την πλατεία του ʼρεως στην Τρίπολη να γεμίζει κιτρινομπλέ φορεσιές, πρόσωπα με καρφιτσωμένα χαμόγελα, ένα φωνακλάδικο συναξάρι για μία ομάδα που έκανε ξανά την πόλη να ακουστεί στα ποδοσφαιρικά πράγματα. Ο παππούς και τα εγγόνια, αντροπαρέες και ζευγαράκια, μωρά με κασκόλ στις αγκαλιές των μανάδων τους… Ένα πανηγύρι δηλαδή, αλά… παλαιά! Ναι, σαν εκείνα που σκαρώναμε όταν ακόμα είχαμε την τάση και την ανάγκη να βγαίνουμε στις πλατείες και να πανηγυρίζουμε με την πρώτη ευκαιρία έτσι, για το κέφι-, και όχι περιμένοντας ευρωπαϊκό τρόπαιο και βάλε! Ύστερα ήρθαν οι… μέλισσες, τα επεισόδια, ο φανατισμός, τα χουλιγκάνια κλπ. Και χάσαμε -μάλλον ξεχάσαμε- τη μπάλα. Μακάρι οι φίλοι του Αστέρα να συνεχίζουν να ζουν τον μύθο τους, έτσι «όμορφα κι ωραία» και να μην χάσουν κι εκείνοι τη δική τους μπάλα!
ΥΓ. «Να τους μουρλάνουν στο στυλιάρι…», φώναξε μια φίλη του Αστέρα λίγο μετά το τέλος του τελικού, όταν θερμόαιμοι πιτσιρικάδες μπήκαν στο γήπεδο και έκαναν τις συνηθισμένες ανούσιες και ατιμώρητες βόλτες. Χαμογέλασα κάπως κοροϊδευτικά για την έντονη εντοπιότητα της έκφρασης, αλλά και για την «αφελή» απαίτηση για κάτι ανέφικτο, μια και εδώ και καιρό θριαμβεύει ο νόμος της ασχήμιας. Μετά από λίγο συνειδητοποίησα πως αυτή η αφέλεια μας λείπει για να γίνουμε λίγο πιο χαρούμενοι μέσα απ’ τα σπορ. Γι’ αυτό δεν τα αγαπήσαμε;
