Μέσα σε λιγότερο από δύο 24ωρα η οικογένεια του ποδοσφαιρικού Αρη ένιωσε (πιο εύγλωττα από ποτέ) τι σημαίνει συσπείρωση και τι απαξίωση γύρω από την ίδια ομάδα.

Συσπείρωση στο γήπεδο με συνθήματα, πανό και αισιοδοξία (παρ΄ οτι δεν δικαιολογείται βάση υλικού) στο «Κλ. Βικελίδης» και απόλυτη απαξίωση μία ημέρα νωρίτερα, παρουσία 150 ατόμων στο «Βελλίδειο» συνεδριακό κέντρο, οι τοίχοι του οποίου αν είχαν στόμα, θα φώναζαν να μη ξεκινήσει η γενική συνέλευση (παρωδία) της ΚΜΑ.

Τελικά τι από τα δύο αποτυπώνει καλύτερα την εικόνα του σημερινού Αρη;

Θα τολμούσα να πω, πως και οι δύο «πίνακες» οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα. Ειδικά αυτός του «Βελλιδείου», μάλλον λέει ψέματα. Διότι, μπορεί, πράγματι, ο θεσμός της Κοινωνίας Μελών να πήρε λάθος κατεύθυνση τα τελευταία χρόνια, προκαλώντας την αποστροφή ακόμη και των ιδρυτών της, όμως σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να «κλείσει», όπως κυνικά υπογραμμίζουν ορισμένοι, με περισπούδαστο ύφος.

Να «κλείσει», τι άραγε; Ο τόπος έκφρασης χιλιάδων Αρειανών, οι οποίοι πέρνοντας παράδειγμα από μεγάλα clubs του εξωτερικού, έφεραν στην Ελλάδα το μοντέλο της λαϊκής συμμετοχής; Να «κλείσει» ο τόπος συζήτησης των προβλημάτων της ομάδας; Να «κλείσει», εν τέλει (θέλουν δεν θέλουν κάποιοι), ο φορέας διοίκησης της ΠΑΕ; 

Ο κόσμος του Αρη δεν πρέπει να ρίξει «μαύρο» στο δικό του δημιούργημα. Η διοίκηση Στεφανίδη, οφείλει να σκύψει πάνω από το πρόβλημα, ούτως ώστε να αναγεννήσει την ΚΜΑ. Αλλωστε, το υποσχέθηκε προεκλογικά. Η προχθεσινή αποκρουστική εικόνα ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να μην επαναληφθεί.

Οσο για την εικόνα του «Βικελίδης»; Παρά τη συμμετοχή του κόσμου, η αγωνία για το μέλλον ήταν έκδηλη. Οι φίλοι του Αρη, στηρίζουν, παρά το ότι γνωρίζουν πως και η φετινή χρονιά (εκ των πραγμάτων) πολύ δύσκολα μπορεί να επιφυλάσσει ευχάριστες εκπλήξεις. Απουσιάζει η Ευρώπη, απουσιάζουν τα μεγάλα ονόματα, απουσιάζει ο παλμός άλλων εποχών. Υπό κανονικές συνθήκες το γήπεδο θα ήταν κατάμεστο.

Σωστά, λοιπόν, λέει ο Ηλιάδης πως πρώτος στόχος της φετινής ομάδας θα είναι να αποκτήσει ξανά τον σεβασμό που της αρμόζει. Να διώξει τον οίκτο που προκαλούσε, κατά τη διάρκεια της περυσινής περιόδου, σε εχθρούς και φίλους.

Καλύτερα να σε σέβονται (ενίοτε και να σε φοβούνται), παρά να σε λυπούνται…