Κόντρα στις απουσίες του (Λίνο, Λάζαρ, Λόρενς), στην απουσία του κόσμου, την υπεροψία των Γερμανών, την απεγνωσμένη ανάγκη τους να προκριθούν και την αντίστοιχη ν αποδείξουν πως δε διάγουν περίοδο κρίσης ο «Δικέφαλος» οφείλει να καταθέσει συγκέντρωση, πάθος, αποφασιστικότητα, να βγάλει στον αγωνιστικό χώρο ότι καλύτερο διαθέτει για να κάνει την υπέρβαση και για πρώτη φορά να μπει στους ομίλους της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης της ηπείρου.
Το δέλεαρ είναι τεράστιο αλλά αυτό δεν πρέπει να συνιστά πίεση και άγχος αλλά κίνητρο γι ακόμη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Ουσιαστικά όλοι οι κόποι της περυσινής σεζόν και σημαντικό μέρος αυτής που έχει ήδη ξεκινήσει κρίνονται σ αυτούς τους δυο αγώνες. Ο ένας ολοκληρώθηκε στο Γκεζελκίρχεν και το αποτέλεσμα ήταν θετικό, απομένει ένας ακόμη, εντός έδρας για να ολοκληρωθεί ο ευσεβής πόθος ομολογουμένως – πολλών ετών. Το πώς μπορεί να συμβεί αυτό το γνωρίζουν καλύτερα από κάθε άλλον οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές. Για το αν μπορεί να συμβεί ας ρωτήσουν τους ποδοσφαιριστές που ήταν στον ιστορικό αγώνα με τη Φενέρμπαξε ακριβώς σα σήμερα πριν από τρία χρόνια ή αυτούς που ήταν ένα χρόνο μετά στις 30 Νοεμβρίου στο Λονδίνο, στον αγώνα με την Τότεναμ ή τους πιο παλιούς που βρίσκονται εντός ή κοντά στην ομάδα για την Αρσεναλ, τη Νάπολι, την Μπάγερν, την Μπαρτσελόνα, τη Λιόν Πως λειτούργησαν, ποια στοιχεία είχαν επιστρατεύσει, πως ξεπέρασαν τους εαυτούς τους κι έβαλαν τα ονόματά τους στην ιστορία της ομάδας με χρυσά γράμματα, άσχετα αν κατάφεραν να το συνδυάσουν με πρόκριση ή όχι.
Δεν πρέπει να ενδιαφέρει ποιος παίζει και ποιος απουσιάζει από τους Γερμανούς. Αλλωστε κι αυτοί παίζουν με την πλάτη στον τοίχο, όπως επίσης αυτοί που θα κληθούν ν αντικαταστήσουν τους απόντες βρίσκονται εκεί επειδή διαθέτουν ικανότητες κι έχουν ισχυρότατο κίνητρο να το επιβεβαιώσουν. Διαθέτουν μεγαλύτερη εμπειρία, ίσως και περισσότερη ποιότητα συνολικά αλλά όπως έχει αποδειχτεί μέσα από τις προηγούμενες βραδιές που αναφέραμε υπάρχουν πράγματα που έχουν μεγαλύτερο ειδικό βάρος σ αυτές τις περιπτώσεις. Για τη Σάλκε η είσοδος ή ο αποκλεισμός από τους ομίλους του Champions League αναμφίβολα είναι μια σημαντική υπόθεση, αλλά είναι μια πρόκληση με την οποία έχει έρθει αντιμέτωπη αρκετές φορές και σε αρκετές από αυτές τα έχει καταφέρει.
Δεν ισχύει το ίδιο για τον ΠΑΟΚ, που δεν έχει ευτυχήσει να ζήσει αυτήν τη σπουδαία ποδοσφαιρική γιορτή, να μετάσχει σ αυτήν δίνοντας την ευκαιρία όχι μόνον στους φιλάθλους τους αλλά γενικότερα στο ελληνικό ποδοσφαιρικό κοινό να δει μεγαθήρια του ευρωπαϊκού στερεώματος να επιστρέφουν συστηματικά στην Τούμπα. Ισως γι αυτό το μυαλό όλων να ήταν και να είναι σ αυτόν τον αγώνα, όπως το βράδυ του Σαββάτου ο Χουμπ Στέφενς απέδωσε τα αίτια της κάκιστης εμφάνισης και δίκαιης ήττας που γνώρισε ο «Δικέφαλος» στο Αγρίνιο από τον Παναιτωλικό με 2-0 (27 Μπόγιοβιτς, 45 Μελισσάς). Ασχετα με το αν έπρεπε ή όχι, για το αν είναι επαγγελματίες ή όχι, για το τί όφειλαν να κάνουν η αλήθεια είναι αυτή και δεν αλλάζει. Φυσικά και για τον Ολλανδό τεχνικό δεν είναι κάτι τόσο ξεχωριστό, τόσο ιδιαίτερο, τόσο μοναδικά ποθητό αφού το έχει βιώσει αρκετές φορές στην καριέρα του σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών του κι αυτό μάλλον δεν το κατάλαβε. Δεν αφουγκράστηκε την τεράστια σημασία που έχει το ενδεχόμενο της πρόκρισης για όλους όσοι ασχολούνται μ αυτήν την ομάδα κι όχι μόνο.
Κι όπως αποδείχτηκε, τουλάχιστον αυτοί που αγωνίστηκαν το Σάββατο στο Αγρίνιο όχι όλοι τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν άντεξαν να το σηκώσουν αυτό το «βάρος». Το βάρος της απόλυτης συγκέντρωσης σ αυτό που κάνουν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή κι όχι σ αυτό το κάτι ιδιαίτερο – που μπορεί να τους περιμένει χρονικά. Δεν υπήρξε συνοχή, δεν υπήρξε αλληλοκάλυψη, δεν υπήρχαν σωστές αποστάσεις, δεν υπήρχε «καθαρό» μυαλό, δεν υπήρχε αντίδραση, δεν υπήρχε αποτελεσματικότητα, γενικώς δεν υπήρχε, την ίδια στιγμή που οι γηπεδούχοι, χωρίς τον κόσμο τους «δάγκωναν» την μπάλα. Παράλληλα, κάποιοι ποδοσφαιριστές έχασαν μια από τις λίγες ευκαιρίες που θα έχουν να διώξουν από πάνω τους τη σκιά της αμφισβήτησης στα πρόσωπά τους. Κι αυτό συνολικά – ήταν το μάθημα που έδωσαν στους αντιπάλους τους για τον αυριανό αγώνα. Το πάθος, η διάθεση, το πείσμα, η συγκέντρωση μπορούν ν αποδειχτούν ανώτερα και πλέον καταλυτικά ως στοιχεία της ποιότητας, της θεωρητικής ανωτερότητας. Το αν το έμαθαν ή όχι θα φανεί αύριο το βράδυ.
Αναμφίβολα σε περίπτωση που προκύψει το απευκταίο σενάριο ενός αρνητικού αποτελέσματος δεν τελειώνει κάτι σ επίπεδο ευρωπαϊκών διοργανώσεων αφού ακολουθούν οι όμιλοι του Europa League. Ναι, αλλά δεν είναι το ίδιο. Γενικότερα στη ζωή δε δίνονται πολλές ευκαιρίες για κάτι ξεχωριστό. Δε συναντάει κανείς πολλά σταυροδρόμια που ουσιαστικά κρίνουν το μέλλον του. Ενα από αυτά είναι και το αυριανό για το μέλλον του ΠΑΟΚ, που μπορεί να μην το κρίνει αλλά σίγουρα θα το επηρεάσει σημαντικά. Μακάρι να είναι όπως πρέπει και να κάνει αυτό που πρέπει.
Καλή συνέχεια και καλή δύναμη σε όλους…