Όχι, πως έφταιξε αυτό, εξαιτίας του οποίου ο Αρης δεν κατάφερε, σε ένα ακόμα ματς, να γευτεί τη χαρά της νίκης, όμως το γεγονός είναι ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί στην ομάδα. Τώρα που ζόρισαν τα πράγματα, επήλθε «λάστιχο»!
Οσοι βιαστούν να ρίξουν ανάθεμα σε συγκεκριμένα πρόσωπα, θα βρουν κλειστή την πόρτα, διότι δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Και δεν θα το ανέφερα καθόλου, αν δεν εκτυλισσόταν κατ΄ αυτό τον τρόπο η όλη διαδικασία, η οποία αν μη τι άλλο, προκάλεσε αλγεινή εντύπωση. Νομίζω πως θα συμφωνείτε πως δεν είναι και ότι καλύτερο να παρατηρείς ποδοσφαιριστές να δίνουν μάχη στο ποιος θα αποχωρήσει πρώτος και όσοι δεν πρόλαβαν να υποφέρουν εντός γηπέδου.
Ο Μιλίνκοβιτς, οφείλει να το ψάξει και να σηκώσει μόνος του το βάρος της ανάκτησης της φυσικής κατάστασης, όπως υποσχέθηκε πως θα πράξει, μη ρίχνοντας τις ευθύνες σε άλλους. Ελπίζω πως έτσι θα συμβεί.
Αγωνιστικά μια απ΄ τα ίδια. Και μη βιαστείτε να μιλήσετε για βελτίωση. Ένα δοκάρι σε ολόκληρο το α΄ ημίχρονο και η αναμπουμπούλα του τελευταίου δεκαλέπτου, ως φυσιολογική εξέλιξη της αυτοσυντήρησης που διέπει κάθε ποδοσφαιριστή που βλέπει να χάνεται το ματς, ήταν όλη η κιτρινόμαυρη δράση στο 90λεπτο. Ναι, θα μπορούσε να μπει το γκολ, αλλά δεν μπήκε και ευτυχώς για τον Αρη που ο Χάβος δεν ρίσκαρε, γιατί το να έρθουν τα πάνω. κάτω, δεν ήταν μακρινό ενδεχόμενο. Αντιλαμβάνεστε…
Το ότι γίνονται βήματα προς τα εμπρός, είναι δεδομένο, όμως ο Αρης χρειάζεται νίκες, θέλει γκολ, ψάχνει την έκρηξη.
Κορυφαίος ο Ουντότζι. Όπως συνέβη στη Ξάνθη με τον Ψυχογιό και κόντρα στον Λεβαδειακό με τον Σταυρόπουλο. Όμως, με έναν διακριθέντα σε κάθε αγώνα, δεν προλαβαίνεις. Χρειάζεται μεγαλύτερη συμμετοχή.
Υ.Γ: Πόσο δίκαιο είχε ο Κατσαβάκης, όταν πέρυσι τέτοια εποχή, μιλούσε με τη γλώσσα της αλήθειας, αποχωρώντας από την ομάδα. Τουλάχιστον μαζί του, έχοντας θεωρητικά χειρότερο υλικό από το φετινό και τους προπονητές στην εξέδρα (έτοιμους να βάλουν τη δική του φόρμα), ο Αρης είχε καλύτερη βαθμολογική συγκομιδή. Αυτό ως τροφή για σκέψη…