Κι όταν συμβαίνουν ολ΄ αυτά μαζί, μοιραία έρχονται οι κατραπακιές και οι αποκλεισμοί. Και η αλήθεια είναι πως ο αποκλεισμός από τη συνέχεια του Κυπέλλου, πονάει την ομάδα. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί κόβεται απότομα και τόσο νωρίς, κάθε ελπίδα (έστω αμυδρή) για διάκριση κατά τη διάρκεια της φετινής περιόδου.
Η άποψη πως ο Αρης (κατ΄ επέκταση ο Μιλίνκοβιτς) διάλεξε να μην συνεχίσει στο Κύπελλο, θεωρώντας πως κάτι τέτοιο, ίσως, να δημιουργούσε προβλήματα συγκέντρωσης στον στόχο της παραμονής, με βρίσκει κάθετα αντίθετο. Το παραπάνω σκεπτικό θα ήταν ορθολογικό σε ομάδα δίχως φανέλα ,ιστορία και φιλοδοξίες. Όχι για τον Αρη. Σε αυτό το μέταλλο, δεν ταιριάζουν τέτοιου είδους διαδρομές. Αυτή η ομάδα, έχει αποδείξει πως ακόμα και στα χειρότερά της, κυνηγά στόχους, δεν εγκαταλείπει μάχες, δεν σκέφτεται μίζερα. Και στο φινάλε, το να σε πετά εκτός θεσμού ομάδα Football League, ε, δεν είναι και το καλύτερο «φάρμακο» ενόψει της συνέχειας. Σε καταρρακώνει ακόμα περισσότερο.
Ο Αρης, έκανε βήμα πίσω. Ξεκίνησε την οπισθοδρόμηση με τον Πλατανιά, συνέχισε με τον Ολυμπιακό Βόλου. Και πάει, τώρα, στην Κρήτη, με την πλάτη στον τοίχο, κόντρα στον ΟΦΗ. Χωρίς ψυχολογία, χωρίς το πνεύμα του νικητή που φάνηκε πως είχε αποκτήσει, μετά τα «διπλά» σε Ν. Σμύρνη και Βέροια.
Το να κράζεις τους ποδοσφαιριστές, μετά το ματς, όπως συνέβη από μικρή μερίδα, στην οδό Παπαναστασίου, είναι κάτι που σίγουρα δεν ωφελεί. Δεν αποδίδει, δεν τιμά κανέναν. Η λογική πως «κι ο Αγιος, φοβέρα θέλει», δεν ταιριάζει στην προκειμένη περίπτωση, διότι δεν πρόκειται για αδιάφορους παίκτες. Δεν μιλάμε για κάποιους που κατά συνείδηση αγωνίζονται μ΄ αυτό τον τρόπο. Το είπαμε και παραπάνω. Η ομάδα προσπαθεί, όμως δεν μπορεί. Σαφέστερο δεν γίνεται.
Υ.Γ: Δήλωση Εμμάνουελ Ρόκα: «Μας ενόχλησε η τακτική του Αρη με Μανιά, Αγκάνθο και Αγγελούδη. Αν είχε επιλέξει να ξεκινήσει έτσι, ίσως να ήταν διαφορετικό το αποτέλεσμα».