Ο Μιλίνκοβιτς, αναγκάστηκε πριν καν καθίσει στον πάγκο, να σηκωθεί, για να φτιάξει από την αρχή την ομάδα. Να γυρίσει τον Νταμαρλή πιο πίσω, να στείλει για προθέρμανση τον Κύργια, να σκεφτεί πως θα αναπροσαρμόσει την τακτική, να ηρεμήσει τους παίκτες του. Δύσκολα πράγματα για μια ομάδα η οποία, ούτως ή άλλως, είναι φορτωμένη με προβλήματα παντός είδους.
Το ότι άντεξε μέχρι το τέλος του ημιχρόνου ήταν θαύμα. Σπανίως, όμως τα θαύματα ολοκληρώνονται, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα «θαύμα» διάρκειας 87 λεπτών. Διότι, τόση ήταν η ώρα που έπρεπε να αντεπεξέλθει ο Αρης με παίκτη λιγότερο. Η πρώτη «μπαλωθιά» έσκασε νωρίς στο β΄45λεπτο και κάπου εκεί τελείωσαν όλα. Επί της ουσίας ο Ελσνερ, είχε πάρει μαζί του, στα αποδυτήρια, την όποια φιλοδοξία για ένα θετικό αποτέλεσμα, μόλις από το 3ο λεπτό! Οι βαθμοί παρέμειναν οκτώ και. φτου κι απ΄ την αρχή.
Είμαι της άποψης πως ο κάθε διαιτητής που αποφασίζει να διεκπεραιώσει μια ποδοσφαιρική αναμέτρηση δεν θα πρέπει να κινείται αποκλειστικά με το γράμμα του νόμου, αλλά να μπαίνει και στο πνεύμα αυτού. Ειδικά αν η απόφαση που πρόκειται να λάβει έχει προεκτάσεις στις ισορροπίες και στην εξέλιξη του αγώνα. Ακόμα-ακόμα και στο προφερόμενο θέαμα.
Για τον Αρη, ήταν η τρίτη συνεχόμενη ήττα σε πρωτάθλημα και Κύπελλο. Είναι φανερό πως η ομάδα έχει χάσει (ξανά) τον προσανατολισμό και την αυτοπεποίθησή της. Και μπορεί ο Μιλίνκοβιτς να λέει, πως δεν τίθεται, πια, θέμα ψυχολογίας, όμως μάλλον θα χρειαστεί και πάλι μια προσπάθεια τόνωσης του ηθικού, ειδικά ενόψει Παναθηναϊκού, καθώς οι τελευταίες καλές στιγμές (της Βέροιας), μπορεί να μην απέχουν πολύ χρονικά, όμως ποδοσφαιρικά, μοιάζουν με μακρινό παρελθόν.