Οπου . σχεδόν αντιστοιχεί η απώλεια του Μιγκέλ Βίτορ κατά πρώτο λόγο, ενός ποδοσφαιριστή με την πλέον εποικοδομητική απόδοση σε άμυνα κι επίθεση και κατά δεύτερο η αγχωτική νίκη του Σαββάτου επί της κρητικής ομάδας, που τον διατήρησε σε απόσταση νίκης από την κορυφή της βαθμολογίας και κυρίως δε λάβωσε την καλή του ψυχολογία, απόρροια των διαδοχικών αποτελεσμάτων το τελευταίο χρονικό διάστημα σε όλες τις διοργανώσεις που μετέχει.
Το κύριο μέλημα μιας ομάδας είναι το αποτέλεσμα κι αυτό, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, καταφέρνει να το πάρει. Πιο εύκολα πριν από μια εβδομάδα στην Κομοτηνή, πολύ πιο δύσκολα αυτό το Σάββατο στην έδρα του. Να ‘ναι καλά ο Βούκιτς, καθώς στην τελευταία φάση του αγώνα νίκησε τον εξαιρετικό Αθανασίου μ’ ένα φάουλ – ποίημα, αποδεικνύοντας μια ικανότητα που τον συνοδεύει πολλά χρόνια τώρα. Η βασικότερη διαφορά ανάμεσα στις δυο εμφανίσεις – κατά την ταπεινή μου άποψη – είναι ένα στοιχείο καταλύτης σε όλες τις μέχρι τώρα εμφανίσεις της φετινής σεζόν: Το γρήγορο γκολ. Οσο η ώρα περνάει κι οι σχετικές προσπάθειες δεν ευοδώνονται η πίεση αυξάνεται, η ομάδα προωθείται για να πιέσει κι επειδή τα κενά που δημιουργούνται στα μετόπισθεν είναι σημαντικά, αποδεικνύοντας ίσως και μια σχετική δυσλειτουργία στις γοργές επιστροφές, οι πιθανότητες να βρεθεί πίσω στο σκορ ο «Δικέφαλος» πολλαπλασιάζονται όπως πολλάκις έχει αποδειχτεί ως τώρα.
Επιπλέον, η άμυνα ήταν αλλαγμένη κατά τα 3/4 με μοναδικό κοινό μέλος τον Βίτορ, που κι αυτός στο 35′ αποχώρησε τραυματίες και θα λείψει από την ομάδα για τις επόμενες είκοσι ημέρες. Κανείς δεν υποτιμά την προσφορά του Λίνο (σ.σ. σχεδόν ανυπολόγιστη ειδικά στον επιθετικό τομέα, από τα πόδια του άλλωστε ξεκινά το γκολ της ισοφάρισης με την εκτέλεση φάουλ), τη φιλότιμη προσπάθεια του Κίτσιου να μάθει όσο το δυνατόν καλύτερα και πιο γρήγορα τα καθήκοντα της νέας θέσης που του έχουν ανατεθεί από το ξεκίνημα της σεζόν ή το νέο ξεκίνημα του Κατσικά. Δεν παύουν όμως να είναι θέματα προς εξέταση. Ο Ολλανδός τεχνικός έχει επιλέξει αυτόν τον τρόπο να διατηρεί τη φρεσκάδα και την ετοιμότητα των ποδοσφαιριστών του, τ’ αποτελέσματα τον δικαιώνουν συνεπώς .
Οι γηπεδούχοι βρέθηκαν σχετικά νωρίς πίσω στο σκορ από μια ιδανική αντεπίθεση των αξιόμαχων και μεστών Κρητικών, που ήξεραν πολύ καλά τί ήθελαν αλλά και πώς να το πάρουν. Πίεσαν από ψηλά, με ποδοσφαιριστές γρήγορους, έτοιμους να υποστηριχτούν από τη μεσαία γραμμή τους για να κλέψουν μπάλες και να βγουν μπροστά. Καρντόζο και Πελέ με ταχύτητα και δύναμη θωράκιζαν τον άξονα «υποχρεώνοντας» τους αντιπάλους να ψάξουν τη δημιουργία στις πτέρυγες. Ο Λούκας προσπάθησε να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε σχεδόν πριν από μια εβδομάδα, αλλά αυτή τη φορά οι απόπειρές του δεν ευοδώθηκαν. Την ίδια στιγμή ο Στοχ δοκίμασε ν’ απειλήσει από απόσταση κι αυτό λίγες φορές. Δύσκολα έβαλε ο Νίνης στον πορτιέρο του Εργοτέλη αλλά και σ’ αυτήν την περίπτωση ο Αθανασίου είχε απάντηση.
Με τον Λόπεθ αντί του Βίτορ από το 35′, τον Κατσουράνη εξ αρχής στη θέση του χαφ και τον Βούκιτς να παίρνει θέση στο γήπεδο στο 53′ αντί του Νίνη ο «Δικέφαλος» προσπαθούσε να πιέσει. Βρήκε ρυθμό μετά το πρώτο τέταρτο της επανάληψης αλλά αυτό που επιζητούσε προέκυψε στο 64′, όταν έπειτα από εκτέλεση φάουλ του Λίνο, ο Κατσουράνης πετάχτηκε στην πορεία της μπάλας και με σκαστή κεφαλιά έφερε τον αγώνα στα ίσα. Ισως αυτή να ήταν και η πρώτη χαμένη – εναέρια – μονομαχία στην περιοχή του Εργοτέλη από τους κραταιούς ως εκείνη τη φάση Γιοβάνοβιτς και Μεχία. Στο 75′ ο Νέτσιντ πήρε τη θέση του Σαλπιγγίδη, την ίδια στιγμή που ο Εργοτέλης έκανε και τις τρεις αλλαγές του σε διάστημα δώδεκα λεπτών, από το 69′ μέχρι και το 81′ μπήκαν κατά σειρά οι Κοζορώνης, Ρομάνο, Σαρρής αντί των Καρντόζο, Βερπακόφσκις, Μπουχαλάκη αντίστοιχα, με προφανή πρόθεση του κ. Πετράκη να «φρεσκάρει» την ομάδα του για να διεκδικήσει ακόμη και τη νίκη μέχρι τέλους.
Προοπτική που έφτασε πολύ κοντά στην υλοποίησή της όταν ο Χαντί μπήκε στην περιοχή από αριστερά αλλά ο Χακόμπο, που νωρίτερα είχε καρδιοχτυπήσει συμπαίκτες και φιλάθλους με ασταθή απόκρουση σε μακρινό σουτ και καίρια επέμβαση του Κατσικά κλάσματα προ του Διαμαντάκου, του αρνήθηκε τη χαρά του γκολ. Η λύτρωση για τους γηπεδούχους ήρθε από τον Βούκιτς. Η απόδοση του Σέρβου μεσοεπιθετικού δεν κυμάνθηκε συνολικά σε πολύ υψηλά επίπεδα. Νωρίτερα έχασε μια ευκαιρία με σουτ πάνω στην κίνηση να κάνει αυτό που έμελλε ν’ αποτελέσει τον επίλογο της αναμέτρησης, προσπάθησε να ηρεμήσει το παιχνίδι της ομάδας του, να συμβάλει στην κυκλοφορία της μπάλας, αλλά η συνοχή των αντιπάλων, η σωστή αλληλλοκάλυψη κι η διαρκώς αυξανόμενη πίεση με την πάροδο της ώρας λειτούργησαν ανασταλτικά, όχι μόνο γι’ αυτόν αλλά και για τους συμπαίκτες του με συνέπεια να μην αποφύγουν τα λάθη.
Εντούτοις, ως από μηχανής θεός πήρε την μπάλα, την έστησε στο σημείο που ήθελε και διαμόρφωσε το τελικό αποτέλεσμα δίνοντας το έναυσμα για έξαλλους πανηγυρισμούς εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου. Κι αυτό γιατί για μια – ακόμη φορά – κόντρα στις αντιξοότητες του αγώνα, το ότι η ομάδα βρέθηκε πίσω στο σκορ, τις αναπροσαρμογές στις γραμμές της ομάδας σε πρόσωπα όπου πέρα από την αμυντική υπήρξαν και στη μεσαία με τον Κατσουράνη ως αμυντικό χαφ και τους Λάζαρ Νίνη μπροστά του αλλά και στην επιθετική με τον Σαλπιγγίδη στην κορυφή, την απώλεια του Βίτορ και την πίεση για ένα καλό αποτέλεσμα απέναντι σ’ έναν καλό αντίπαλο, πίστεψε στη νίκη, την κυνήγησε μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο και τελικά την πήρε. Κι αποτελέσματα σαν κι αυτό σμιλεύουν χαρακτήρες και ποδοσφαιριστών αλλά το κυριότερο; Ομάδας.
Θέματα συζήτησης υπήρξαν πολλά. Οι λειτουργίες των γραμμών, οι συνεργασίες, τα πρόσωπα, με το μόνο θετικό να είναι το αποτέλεσμα και οι ευεργετικές του συνέπειες εν όψει των δυο δύσκολων αγώνων που ακολουθούν με τη Μακάμπι Χάιφα στο Ισραήλ για το Europa League και τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό – με την ψυχολογία στο ζενίθ μετά την εκτός έδρας νίκη επί του Παναθηναϊκού – στο «Γ. Καραϊσκάκης». Σ’ ότι έχει να κάνει με τα πρόσωπα η απαξίωση είναι ότι πιο εύκολο και για ένα λαό – ανεξαρτήτως οπαδικής ιδιότητας – που πάρα πολύ εύκολα ενθουσιάζεται κι ακόμη πιο εύκολα απογοητεύεται τείνει να εξελιχθεί σε ιδίωμα. Το δύσκολο είναι η υπομονή προκειμένου ν’ αποδειχτεί η πραγματική του ικανότητα. Εύκολα λησμονεί κανείς τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να μπορέσει κάποιος να κριθεί δίκαια.
Οι λύσεις από τη μεσαία γραμμή είναι περιορισμένες. Απουσίαζε ο Τζιόλης κι η μοναδική εναλλακτική για τον Κατσουράνη και τον Λάζαρ ήταν ο Λόρενς. Και πώς να μην είναι όταν ο Γκαρσία έχει περιθωριοποιηθεί, θαρρείς και δεν μπορεί ν’ αγωνιστεί για είκοσι, ποιοτικά λεπτά. Οχι, δεν είναι προσωπολατρεία, αλλά ρεαλισμός, μια διαφορετική άποψη έστω κι αν σε κάποιους ακούγεται ως πισωγύρισμα. Δεν έπαιξε καλά στην Καρδίτσα, ποιος θα έπαιζε αν αγωνιζόταν μια φορά το μήνα; Ανήκει στην ομάδα θαρρώ . ακόμη. Πώς να μην εκλείπουν οι λύσεις όταν ο Κάτσε έχει καταδικαστεί σιωπηρά σε απομάκρυνση. Ολοι οι αναμάρτητοι, όλοι αυτοί που δεν έχουν κάνει λάθη στις ζωές τους και φυσικά αυτοί που έκαναν τα πλήρωσαν ανάλογα συνυπέγραψαν την αποπομπή του χωρίς καν να έχουν το θάρρος να το πουν.
Οι σκοπιμότητες από όλους αυτούς που θέλουν την ομάδα να λειτουργεί βάσει των δικών τους κανόνων καλά κρατούν, άλλωστε γνωρίζουν τον τρόπο να μεταμφιέζουν τις απόψεις τους πίσω από αγνές θέσεις ανυποψίαστων ανθρώπων. Στιγμάτισαν ένα παιδί για ένα πολύ σημαντικό λάθος του, για το οποίο είχε – τουλάχιστον – την ευαισθησία να ζητήσει συγνώμη, συνδέοντάς το με την πολιτική την ίδια στιγμή που και οι ίδιοι κάνουν ακριβώς το ίδιο και με πολύ χειρότερο τρόπο, γιατί δεν το κάνουν φανερά, χρόνια τώρα. Ασκούν πολιτική στις πλάτες άλλων είτε είναι συνάδερφοι, είτε είναι «συνάδερφοι», είτε είναι παράγοντες, είτε είναι «παράγοντες», είτε είναι υποστηρικτές μια πολιτικής ιδέας . Αλλά το σημαντικότερο είναι να μη ζημιωθούν οι εγωισμοί. Ας ζημιωθεί η ομάδα, αυτή . αντέχει άλλωστε πολλά χρόνια τώρα. Η ιστορία γράφει .Κι όπως έχω αναφέρει ξανά χωρίς φυσικά να είμαι εγώ αυτός που ανακάλυψα τη συγκεκριμένη . Αμερική, το ποδόσφαιρο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας.
Καλή συνέχεια και καλή δύναμη σε όλους, ακόμη περισσότερη σ’ αυτούς που αίφνης αποχαιρετούν δικά τους αγαπημένα πρόσωπα ενώ η σειρά της ζωής τους είχε προϊδεάσει για διαφορετικό φινάλε, ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, πεποιθήσεων. Κανένα από όλα αυτά τα χαρακτηριστικά δε δίνει διαφορετική μορφή σ’ αυτόν τον ανυπόφορο πόνο, όπως συνέβη πριν από σαράντα πέντε μέρες, όπως συνέβη την Παρασκευή αλλά και σε πλείστες όσες ακόμη περιπτώσεις που δεν τυγχάνουν της ανάλογης δημοσιότητας επειδή αφορούν πολύ λίγους, αυτούς μόνον που το ζουν. Και πάλι, καλή τους δύναμη γενικώς κι ανεξαιρέτως.