Κι όταν λέμε πολύ εννοούμε γύρω στις 20 χιλιάδες, που επέλεξαν οι περισσότεροι να βρεθούν οικογενειακώς στο γήπεδο, αψηφώντας το κλασσικό τραπέζι της Κυριακής, τον καφέ, ακόμη και την παραλία.
Βρέθηκα εκεί για την περιγραφή της αναμέτρησης της ΑΕΚ με την Τριγλία και φεύγοντας, ένιωσα γεμάτος, ένιωσα να επιστρέφω λίγο στα παιδικά μου χρόνια και σίγουρα να μη βρίσκομαι σε ελληνικό γήπεδο. Οι φίλαθλοι που ασχολούνταν πρωτίστως με την ομάδα τους, οι όμορφες εικόνες στις εξέδρες του σταδίου, η υγεία που απέπνεε το όλο σκηνικό και το απίστευτο, σαν να βρισκόμασταν στο μουντιάλ του 86, η μεξικανική “όλα” γύρω στο 55ο λεπτό, έκαναν την ατμόσφαιρα μοναδική, διαφορετική. Ήρθε και η νίκη της ΑΕΚ με 3-0, να ολοκληρώσει τη χαρά των φίλων της Ένωσης.
Δεν τους ένοιαζε που απέναντί τους ήταν η συμπρωτοπόρος του 6ου ομίλου Τριγλία Ραφήνας, οι περισσότεροι δεν ήξεραν ότι σαν χθες είχε γραφτεί μια από τις σπουδαιότερες σελίδες στην ιστορία του συλλόγου με την επική ανατροπή και νίκη 3-2 επί της Ντερμπι Κάουντι, αρκετοί είχαν ήδη ξεχάσει ότι λίγα χρόνια πριν στο ίδιο γήπεδο έφευγαν με κατεβασμένο κεφάλι υπερομάδες του Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτό όμως είναι και το κέρδος από την εφετινή περιπέτεια της ΑΕΚ στην τρίτη εθνική, ότι δίνει σημασία στο ταξίδι και όχι στον προορισμό, ότι κάθε Κυριακή η διαδρομή και η παρουσία στις κερκίδες του Ολυμπιακού σταδίου μοιάζει με γιορτή, μια γιορτή στην οποία οι ποδοσφαιριστές είναι καλεσμένοι και οφείλουν να ανταποδώσουν με την απόδοσή τους την πρόσκληση. Η ΑΕΚ είναι περαστική από τα χαμηλά και εξακολουθεί να κοιτάζει ψηλά, εκεί που είναι η πραγματική της θέση.