Το κατάφερε μεν με τη «λευκή» ισοπαλία κόντρας τη Μακάμπι Χάιφα αλλά κανείς δεν έμεινε ικανοποιημένος δε. Αίσθηση απόλυτα δικαιολογημένη, όχι για να υποστηρίξει τη λογική της αέναης γκρίνιας αλλά βάσει της εικόνας που παρουσίασαν οι δυο ομάδες, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο.
Πιστή στις παιδικές της «ασθένειες» η ομάδα του Χουμπ Στέφενς σπατάλησε το πρώτο δεκάλεπτο μέχρι να φέρει στα μέτρα της τον αγώνα, να βγάλει από τα πέριξ της περιοχής της την πίεση και να προσπαθήσει να βρει διαδρόμους προς την αντίπαλη περιοχή. Οι γηπεδούχοι εμφανώς επηρεασμένοι από τη μεγάλη πίεση που υπάρχει μετά τα διαδοχικά αρνητικά αποτελέσματα είχαν μονοδιάστατο παιχνίδι στοχεύοντας την αριστερή πλευρά της άμυνας του «Δικεφάλου». Πόνταραν στην ταχύτητα, τη δύναμη αλλά υστερούσαν σημαντικά σε ποιότητα και δημιουργία.
Το πρόβλημα από τη συγκεκριμένη πλευρά του «Δικεφάλου» προκάλεσε τη μετατόπιση του Τζιόλη από εκεί με σκοπό να κλείσει τα όποια κενά.
Το ζητούμενο όμως για τον ΠΑΟΚ ήταν το γκολ. Κι οι κακές συνεργασίες μεσοεπιθετικά δεν του έδωσαν τέτοιες δυνατότητες. Μετά από τόσο καιρό η συνοχή θεωρείται δεδομένη μόνο που ειδικά χτες δεν υπήρξε πλην ελαχίστων περιπτώσεων. Ένα μακρινό σουτ του Τζιόλη και μια ευκαιρία του – μετριότατου και χτες – Στοχ ήταν ότι καλύτερο είχε να επιδείξει χτες η ομάδα επιθετικά. Κι αν λάβει κανείς υπ’ όψη του τα πολλά λάθη των Ισραηλινών που έμειναν ανεκμετάλλευτα μόνον ικανοποιημένος δεν μπορεί να είναι.
Ακόμη κι έτσι όμως φάνηκε μια ανωτερότητα, μια ικανότητα να προκύψει το απόλυτα θετικό αποτέλεσμα για την ομάδα κι ίσως αυτή η αίσθηση σε συνδυασμό με την έλλειψη συγκέντρωσης – για την ανάγκη της οποίας υπερθεμάτισε την προηγούμενη ημέρα ο Ολλανδός τεχνικός – να ήταν η αιτία της υποδεέστερης εμφάνισης στην επανάληψη. Η έγνοια για την άμυνα, η εκνευριστική στατικότητα ορισμένων παικτών επέδρασαν καθοριστικά στο να περιοριστεί η ομάδα σ’ έναν ρόλο περισσότερο παθητικό που για λίγο δεν της κόστισε, καθώς η καλύτερη ευκαιρία του αγώνα ανήκε στους γηπεδούχους κι αποτυπώνεται στο δοκάρι του Εζρά.
Ούτε οι αλλαγές μπόρεσαν να προσδώσουν κάτι διαφορετικό, με Σαλπιγγίδη, Ολίσε και Λίνο – για πολύ λίγα λεπτά ο Βραζιλιάνος – να μπαίνουν στον αγώνα. Σα να ήταν θέμα . διάθεσης ή σκέψης για την εκτός έδρας αναμέτρηση της προσεχούς Κυριακής με τον Ολυμπιακό στο γήπεδο «Γ. Καραϊσκάκης». Η ουσία είναι πως σε συνάρτηση με τη νίκη της Αλκμααρ επί της Σαχτέρ Καραγκαντί ο ΠΑΟΚ απέκτησε συγκάτοικο στην κορυφή του ομίλου και για να είναι σίγουρος πως θα κατοχυρώσει την πρωτιά δεν πρέπει να χάσει βαθμό-ούς στο Καζακτσάν και φυσικά να επικρατήσει της Αλκμααρ στην τελευταία αγωνιστική της φάσης των ομίλων.
Υπάρχει χρόνος όμως γι’ αυτά καθώς προέχει η αναμέτρηση με τον πρωτοπόρο του πρωταθλήματος. Όντας τρεις βαθμούς πίσω ο «Δικέφαλος» πηγαίνει στην έδρα του πλέον ισχυρού του αντιπάλου στο πρωτάθλημα για να μετρήσει τις δυνάμεις του σε όλα τα επίπεδα, αγωνιστικά, ψυχολογικά, σε προσωπικότητα ομάδας. Φυσικά και δεν τελειώνει τίποτα την Κυριακή αλλά δε θα γίνει πιστευτός όποιος υποστηρίξει πως η συγκεκριμένη αναμέτρηση είναι ένα από τα πλέον κρίσιμα ραντεβού για τη συνέχεια του πρωταθλήματος. Τα βλέμματα όλων θα είναι συγκεντρωμένα σ’ αυτόν τον αγώνα, η έμφαση που θα δοθεί είναι μεγάλη, λογική συνέπεια ο αντίκτυπος να είναι ανάλογος.
Οι «ερυθρόλευκοι» πλεονεκτούν έχοντας δυο ημέρες περισσότερης ξεκούρασης από τις ευρωπαϊκές τους υποχρεώσεις, ωστόσο όπως οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ ομολογούν δημόσια, ειδικά σε τέτοιους αγώνες δεν υπάρχουν άλλοθι. Μοναδική απώλεια για τον Χουμπ Στέφενς είναι ο Μιγκέλ Βίτορ – από τη στιγμή που η ομάδα έχει μάθει (;) να ζει με συγκεκριμένες απουσίες – αλλά κι από την άλλη πλευρά απουσιάζει ο Βάις. Συνεπώς .. οι δυο ομάδες εκκινούν σχεδόν από την ίδια αφετηρία κι ευχή όλων είναι να παρακολουθήσουμε έναν σπουδαίο αγώνα, αντάξιο της ιστορίας και της βαθμολογικής θέσης που κατέχουν. Καλή συνέχεια και καλή δύναμη σε όλους…