Περάσαμε ΚΑΙ σ΄αυτό το μουντιάλ! Όπως σε ΟΛΕΣ τις μεγάλες διοργανώσεις εδώ και 12 χρόνια, με μοναδική αρνητική παρένθεση το μουντιάλ της Γερμανίας το 2006.

ΜΕΓΑΛΕΙΑ! Που πριν το 2004, όποιος και να επιχειρούσε να τα…προβλέψει, το πιθανότερο θα ήταν να τον… τυλίξουν με “άσπρο σεντονάκι” και… καλοτάξιδος για Δαφνί!
 
Κι αυτό ακριβώς, η διάρκεια, είναι το μεγαλύτερο κέρδος του ελληνικού ποδοσφαίρου από αυτή την -μοναδική σε επιτεύγματα- ΠΑΡΕΑ της εθνικής μας ομάδας.
 
Επί του πρακτέου τώρα, “νενικήκαμεν” εδώ, με το 3-1 μάλιστα να φαντάζει φτωχό βάση της διαφοράς δυναμικότητας που το ίδιο το ματς ανέδειξε, και μετά σιγά μην… “χαχάναμεν” εκεί!
 
Τους αφήσαμε ελάχιστα περιθώρια αντίδρασης. Πήραν χώρο, γήπεδο, αλλά -παρά το “λάδι”- από…”τηγανίτα” τίποτα! Η εξαιρετική πάσσα του Καραγκούνη έβγαλε τέτ-α-τέτ τον Μήτρογλου κι αυτός, με την ολύμπια ψυχραιμία που σε κάθε σκόρερ χαρίζει το φορμάρισμα, η ρέντα, η… συχνή επαφή με τα δίχτυα και βέβαια το -προφανές- ταλέντο, τους κάρφωσε: 0-1 στο 23΄ και… τέρμα τα δίφραγκα!
 
Έκαναν πολύ λίγα για να μπορούν να ονειρευτούν ότι θα ανέτρεπαν τα δεδομένα. Ουσιαστικά ένα καλό σουτ που έβγαλε ο Καρνέζης και ένα φάουλ από καλό σημείο που έφυγε άουτ. Έ, όταν ακόμη και το… γκολ σου είναι αυτογκόλ του αντιπάλου, χωρίς καν να τον έχεις πιέσει, τι παραπάνω μπορείς να ζητάς;
 
Θέλω να κλείσω αυτή την αναφορά μου στη χθεσινή ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ βραδιά, με δύο παραλληλισμούς, που μπορεί για κάποιους να μην σημαίνουν κάτι ιδιαίτερο, προσωπικά όμως μου “λένε” πολλά.
 
Αρχικά θέλω να σας πω ότι, όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο μου θυμίζει ο “Κάρα” τον “δράκο”. Και οι δυό τους, Γιαννάκης και Καραγκούνης, την σημαία μας!
 
Όσο για τον δεύτερο παραλληλισμό; Ίσως επειδή είναι και οι δύο παιδιά μεγαλωμένα έξω, ίσως επειδή μιλούν από λίγο έως καθόλου και με κάπως… περίεργη προφορά, ίσως γιατί ο ένας είχε το παρατσούκλι “γκάγκστερ” και ο άλλος “πυροβολάει” με το (νοητό) αυτόματό του σαν… γκάγκστερ όποτε σκοράρει και ΣΙΓΟΥΡΑ επειδή ο μικρός, κατ΄αναλογία και με τις διαφορές των δύο σπορ, δείχνει να είναι προικισμένος μ΄αυτό το killer instict του “αμερικάνου”, όλο και περισσότερο ο Μήτρογλου μου θυμίζει “κάτι από” Γκάλη!
 
Και ειλικρινά εύχομαι, σε ένα παιδί που ΠΑΛΕΨΕ ΠΟΛΥ, ίσως και με τον… εαυτό του, για να φτάσει ως εδώ, να αφήσει στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου όνομα εφάμιλλο αυτού του Νίκου Γκάλη στο ελληνικό μπάσκετ! 

TAGS
The Experts