Ο Αργύρης Πεδουλάκης περιμένει να μαζευτούν όλοι και δίνει το σύνθημα:
“Παιδιά, εμείς την άμυνα μας και όλα θα πάνε καλά”¨.
Ο στρατηγός του Παναθηναϊκου, σκληρός, τελειομανής, απαιτητικός, αισθάνθηκε ότι για ένα βράδυ, η ομάδα του έχει περισσότερο ανάγκη ενθάρρυνση, παρά φωνές. Ένα “δεν πειράζει”, παρά μια παρατήρηση. Χειροκρότημα, παρά αλλαγή ως τιμωρία για μια γκάφα στο παρκέ.
Σε όλα τα χαμένα λέι-απ, τα ελεύθερα τρίποντα που πήγαν στο βρόντο, τις άμυνες που δεν ολοκληρώθηκαν από ένα στιγμιαίο νοητικό μπλακ-άουτ, ο Σφακιανός κόουτς, παρέα με τους βοηθούς του, τον Σωτήρη Μανωλόπουλο και τον Γιώργο Βόβορα, είχαν μία επωδό:
“Πάμε”!
Πάμε, όντως. Έστω δια πυρός και σιδήρου, ο Παναθηναϊκός πηγαίνει στο Top 16, ελπίζοντας ότι μέχρι τις 2 Γενάρη δεν θα έχει άλλα απρόοπτα στο δρόμο του. Το νέο θύμα είναι ο Γιόνας Ματσιούλις: ο πιο σταθερός παίκτης του πρωταθλητή Ελλάδας, ο πρώτος σκόρερ, πρώτος ριμπάουντερ και ταυτόχρονα ο σταθερά σκληρός στην άμυνα είδε την γάμπα του να τον προδίδει και όταν θα ξαναπατήσει παρκέ το ημερολόγιο θα γράφει 2014.
Με τον άτυχο Νίκο Παππά νοκ-άουτ για τουλάχιστον 1.5 μήνα, οι περιφερειακοί λιγόστεψαν επικίνδυνα κόντρα στον Αστέρα. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης βρέθηκε στο χειρότερο βράδυ της ως τώρα σεζόν. Ο κάπτεν του τριφυλλιού έδινε κατά μέσο όρο 7.6 ασίστ για 1.4 λάθη, όντας πρώτος στο σχετικό πίνακα που φανερώνει την αποτελεσματικότητα των δημιουργών. Κόντρα στους Σέρβους και τους Αμερικανούς του Αστέρα, έκανε 6 λάθη για 4 τελικές πάσες, εκνευρίστηκε νωρίς, παρασύρθηκε σε λάθος ενέργειες, απέτυχε πλήρως να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει την υπόλοιπη ομάδα. Τα κουκιά είχαν λιγοστέψει επικίνδυνα και κάποιος έπρεπε να δηλώσει παρών, να συνδράμει τον ελικόπτερο του Παναθηναϊκού, Τζεϊμς Γκιστ, που τελείωσε το ματς χωρίς χαμένο σουτ (5/5) και σημειωτέον, σουτάρει 40% στα τρίποντα φέτος στην Ευρωλίγκα (6/15). Ο Αμερικανός ήταν ο μόνος που δεν έβλεπε τον Μπόμπαν Μαριάνοβιτς σαν μπαμπούλα, αλλά σαν σκιάχτρο.
Το έκαναν οι Ραμέλ Κάρι και Μαϊκ Μπράμος. Ο πρώτος έκανε ρεκόρ παραγωγικότητας στην Ευρωλίγκα με 16 πόντους και κράτησε όρθια την ομάδα του όταν στο πρώτο ημίχρονο έβλεπε το καλάθι σαν κουμπότρυπα. Αργότερα, έξω από τα αποδυτήρια, ομολόγησε πως ακόμα δεν έχει προσαρμοστεί πλήρως στο περίπλοκο και απαιτητικό μπάσκετ που πρεσβεύει ο Παναθηναϊκός, πως ακόμα είναι για αυτόν learning process, μαθησιακή διαδικασία.
Το φινάλε, με το σκορ στο 63-61, ήταν ένας μικρός αθλητικός πόλεμος. Δεν υπήρχε ούτε χρόνος, ούτε χώρος για λιγοψυχίες. Ο καλός στρατιώτης Μαϊκ Μπράμος, που ελλείψει Ματσιούλις έμεινε 31 λεπτά στο παρκέ, κάρφωσε για το 65-61. Λίγο αργότερα, όταν βρήκε χώρο να πατήσει, δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. Ξέθαψε το τόμαχοκ του πολέμου και έβαλε στην αφίσα του παιχνιδιού τρεις κοκκινοφορεμένους αντιπάλους.
“In your faces”. Στη μούρη σας, ελληνιστί.
Όταν τον ρώτησαν αν είναι κουρασμένος και αν αισθάνεται πως φέτος η ομάδα του είναι και λίγο…μουτζωμένη με τα τόσα προβλήματα, μου το ξέκοψε: “Έτσι είναι για όλους που έπαιξαν στο Ευρωμπάσκετ, δεν είμαι εγώ η εξαίρεση. Αν σκεφτόμαστε τα προβλήματα, θα μας βγει σε κακό. Έχουμε μεγάλο ρόστερ, πρέπει να δουλέψουμε και να το αξιοποιήσουμε”.
“Refuse to lose”, λοιπόν. Αρνούμαι να χάσω.
Ο Παναθηναϊκός κρατά το ένστικτο αυτοσυντήρησης, δεν πανηγυρίζει αλλά ανακουφίζεται με μια νίκη επιβίωσης. Το σημείο κλειδί είναι η λίστα των τραυματιών. Κανείς μα κανείς δεν φορμαρίστηκε στο ιατρείο.