– Το ένστικτο της επιβίωσης είναι το ισχυρότερο που υπάρχει στο ανθρώπινο σύμπαν. Δεν συγκρίνεται με κανένα. Εξαίρεση το ένστικτο της μητρότητας. Αλλά αυτό δεν αφορά τους αθλητές.
– Οι νίκες είναι το μεγαλύτερο ηρεμιστικό. Ο Ολυμπιακός πέρασε τους πρώτους δύο μήνες δίνοντας αγώνες, αλλά ελάχιστες μάχες σε παρκέ. Η Κωσταντινούπολη προσμετράται, αλλά δεν συγκρίνεται με Τελ Αβίβ ή Βιτόρια, πόσο μάλλον με Βελιγράδι.
– Ο Παναθηναϊκός θα έχει πάντα προβάδισμα νίκης όταν παρασύρει τον αντίπαλο του σε 5×5 παιχνίδι. Εκεί εξουδετερώνει το μειονέκτημα της ταχύτητας και αξιοποιεί αυτό της δύναμης.
– Σε ελληνικό περιβάλλον, η έδρα αποτελεί ασύγκριτο πλεονέκτημα. Κάθε γηπεδούχος θα πάρει στην πλειονότητα των περιπτώσεων σφυρίγματα – μην ανακαλύπτουμε και την Αμερική τώρα. Η υπόθεση “διπλό” προϋποθέτει στολή εκστρατείας.
– Τα σερί του φθινοπώρου δεν σημαίνουν και πολλά. Οι νίκες διατηρούν μια ομάδα σε καλή ψυχολογία, αλλά όπως έχει πει και ο Ρικ Πιτίνο, “οι ήττες είναι σαν το λίπασμα. Βρωμάνε, αλλά κάνουν καλό”.
Ως τώρα, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έχουν κερδίσει τις δύο μάχες επιβίωσης που κλήθηκαν να δώσουν. Οι Πειραιώτες κέρδισαν την πρώτη μάχη της σεζόν, αυτή του πρωταθλήματος, όταν με ήττα στο άδειο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας θα έπαιζαν το υπόλοιπο της σεζόν…για να παίζουν. Οι πρωταθλητές Ελλάδας έβγαλαν νύχια όντας ματωμένοι από τις διαδοχικές σφαλιάρες στην Ευρωλίγκα, τους απανωτούς τραυματισμούς αλλά και αφιονισμένοι από την αμφισβήτηση και την ανασφάλεια που λίγο έλλειψε να περάσει και στο δικό τους δέρμα.
Ο λόγος ανήκει πλέον στον Ολυμπιακό, όχι όμως για απάντηση στον αιώνιο. Η επόμενη επίσκεψη του στο Ο.Α.Κ.Α είναι στις 20 Φλεβάρη, αλλά ενδιάμεσα το μέταλλο του θα μπει σε πραγματικές δοκιμασίες: ως τότε θα έχει υποδεχτεί Φενέρμπαχτσε, Μπαρτσελόνα και Μάλαγα, θα έχει εκστρατεύσει σε Μιλάνο και Βιτόρια. Δεν είναι και πολύ πιθανό να ξαναδούμε την ίδια, καμωμένη από βούτυρο και έτοιμη να λιώσει ομάδα τότε. Άλλωστε, εκείνη είναι η εποχή που οι προπονητές θέλουν να ξεκινήσει να φορμαρίζεται η ομάδα τους.
Στο ίδιο διάστημα, ο Παναθηναϊκός έχει τόσα πρέπει όσα και περιθώρια βελτίωσης. Η διαφαινόμενη κατάκτηση του Κυπέλλου του δίνει ηρεμία να δουλέψει απερίσπαστός, όμως το πρόγραμμα δεν του επιτρέπει να χαλαρώσει ούτε εβδομάδα. Η ομάδα που φλέρταρε με τον αποκλεισμό από το Top-16 δεν θα τα καταφέρει αν δεν βελτιωθεί άμεσα και κυρίως αν δεν σταθεροποιήσει υψηλότερο επίπεδο απόδοσης. Την Δευτέρα επιστρατεύτηκαν οι ανέτοιμοι που έδειξαν…πανέτοιμοι, όμως άλλο οι ηρωϊσμοί μιας βραδιάς, άλλο ο μαραθώνιος των 14 αγώνων στην Euroleague. Το νόμισμα έχει βεβαίως και άλλη όψη. Αν ο Παναθηναϊκός μείνει υγιής και βελτιώνεται από εβδομάδα σε εβδομάδα, δεν υπάρχει κανείς που να θεωρεί ότι έχει εύκολη δουλειά μαζί του, ακόμα και στο σπίτι του. Πριν δύο χρόνια, ο Ολυμπιακός πέρασε μέσα από φωτιά και σίδερο και κατέληξε με μια κούπα αγκαλιά στην Κωσταντινούπολη.
I feel devotion, λέει το τσιτάτο της Euroleague, “νιώθω αφοσίωση”. Εγώ πάλι νιώθω ανυπομονησία. Σε όμιλο με Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, Φενέρμπαχτσε με Ομπράντοβιτς, Μπαρτσελόνα με Πανανικολάου, Εφές με Αγγέλου και Βασιλειάδη, Μιλάνο και με Χάκετ πλέον, Λαμποράλ με το φοβερό μαχητικό πνεύμα των βάσκων, με αδικεί κανείς;
