Ματσάρα, πως το λένε. Σε κάθε, μα κάθε ντέρμπι που παίζεται με πορτοκαλί, θα ακούσετε ψιθύρους και μουρμούρες (στην καλύτερη) ή κραυγές (στην χειρότερη) για τη διαιτησία. Αναλόγως το παιχνίδι, αλλά κυρίως αναλόγως την ψυχραιμία.
Σε καμία περίπτωση δεν καθόρισε η διαιτησία το αποτέλεσμα του αγώνα. Για κάθε άκυρο πήδημα του Νάδα στο φινάλε, υπάρχουν ανάλογες καταλανικές φάσεις που μπορούν να σηκώσουν ανάλογες αντιδράσεις. Ο Ολυμπιακός δεν έχασε εξαιτίας της διαιτησίας, για κανένα λόγο.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είπε το γιατί σε δυο αράδες μέσα: «πριν ένα μήνα, η Μπαρτσελόνα ήταν σε χειρότερη κατάσταση και εμείς υγιείς. Τώρα, συμβαίνει το αντίθετο».
Τόσο απλά. Με τρεις καθαρούς περιφερειακούς δεν τρέχεις όχι τη Μπαρτσελόνα, αλλά σε τρέχει η Αρμάνι Μιλάνο. Ο έλεγχος του ρυθμού παραδίδεται: γρήγορα και ένας εναντίον ενός ήθελαν να παίξουν οι Ιταλοί, έτσι έπαιξαν. Σετ, 5v5 οι Καταλανοί, σε αυτό το τέμπο πήγε το ματς.
Τα κλειδιά του Ολυμπιακού ανήκουν στους περιφερειακούς του. Από αυτούς προσδιορίζεται, βρίσκει ρυθμό, εμπνεύσεις, δημιουργία, προσωπικότητα. Οι ψηλοί της είναι εργάτες, αμυντικά εργαλεία, στην καλύτερη περίπτωση συμπαθητικοί finishers στις ασίστ των συμπαικτών τους. Όταν οι Σπανούλης, Σλούκας, Μάντζαρης, Λο κυριαρχούσαν, ο Ντάστον φαινόταν Χάινς. Τώρα, φαίνεται συμβατική τεχνολογία.
Τρεις καθαροί γκαρντ που πάσχιζαν να μοιράσουν την ενέργεια τους σε άμυνα και επίθεση, ο Μάντζαρης είδε το θηρίο Λα Μπόμπα να ξυπνά και να βομβαρδίζει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, ο Σλούκας έκανε ένα βήμα μπρος, ένα πίσω. Ο Σπανούλης δεν κρύβεται από την ευθύνη: δεν θα το κάνει ποτέ. Καθόρισε απόλυτα το επιθετικό παιχνίδι του Ολυμπιακούς το τρίτο δεκάλεπτο, συχνά με κατάχρηση ντρίπλας, είχε τόσες καλές στιγμές όσες και άσχημες.
Δύσκολο να ζητήσει κανείς από τον Λοτζέσκι να βρει την προσωπικότητα να βρει θράσος κόντρα στη Μπαρτσελόνα, όντας ρούκι σε αυτό το επίπεδο. Δύσκολο να απαιτήσει κανείς από τον Στράτο Περπέρογλου να κάνει το ασανσέρ ανάμεσα στον τρίτο και τον τέταρτο όροφο και να συνεχίζει να γράφει 20άρες. Δύσκολο να απαιτήσει κανείς περισσότερα πράγματα από τον συγκινητικό Στράτο Περπέρογλου.
Δύσκολο να ψέξει κανείς τον προπονητή του Ολυμπιακού: κάθε άλλο. Ποτέ δεν κατάλαβα την αποστροφή της ελληνικής προπονητικής σχολής με την ζώνη, όχι σαν πρώτο αμυντικό σχέδιο, αλλά σαν μέσο ανακατέματος της τράπουλας. Προς τιμήν του, ο Γιώργος Μπαρτζώκας τόλμησε, έφερε το παιχνίδι στα μέτρα του, έχασε γιατί τα δικά του (καλά) τρίποντα χτύπησαν σίδερο και τα δύο καταλανικά πήγαν μέσα, μαζί και γιατί ο Σλούκας ξέμεινε από ενέργεια στο κρίσιμο ριμπάουντ. Με 8 παίκτες έπαιξαν το ματς οι Πειραιώτες, με 10 οι Καταλανοί. Τους δύο που λείπουν ξέρετε πως του λένε: Λο και Πετγουεϊ.
Κοντολογίς, ο Ολυμπιακός του τελευταίου μήνα είναι ο Παναθηναϊκός του πρώτου διμήνου. Η απουσία του Λο φαίνεται στη φρεσκάδα των υπόλοιπων, αυτή του Πέτγουεϊ το συνεκτικό ιστό των φόργουορντ. Οι πράσινοι επιβίωσαν περνώντας οριακά το χαμηλό εμπόδιο, οι κόκκινοι βλέπουν τον πήχη ψηλά και πασχίζουν να βρουν ενέργεια.
Η Βιτόρια δεν προσφέρεται για επισκέψεις λαβωμένων ομάδων: το μόνο που έχουν οι Βάσκοι σε αφθονία είναι κουράγια και ενέργεια, χωρίς να καταλαβαίνουν από προβλήματα και αναποδιές. Αυτή όμως θα πρέπει να είναι και η μενταλιτέ των πρωταθλητών Ευρώπης, σε ένα κομβικό σταυροδρόμι της σεζόν.
No pain, no gain. Η ώρα της αυταπάρνησης έφτασε.
