Για άλλη μια φορά οι ελπίδες για αγωνιστική ανάταση, από την Ξάνθη και μετά, δεν επαληθεύτηκαν. Ο Αρης βρέθηκε ξανά πίσω στο σκορ, ισοφάρισε μετά κόπων και βασάνων, αλλά μέχρι εκεί. Ελειψε το νικητήριο γκολ, το ξέσπασμα που θα οδηγούσε σε αυτό, η σπιρτάδα, η ικανότητα, ώστε να ανατραπεί η κατάσταση.
Η ομάδα υποφέρει αγωνιστικά. Υποφέρει, κατά κύριο λόγο στην άμυνα, με τον Πουλίδο να δείχνει πως έχει ξεχάσει, πια, το ποδόσφαιρο, παρά το ότι δεν είναι αδιάφορος. Όμως δεν έχει αυτοπεποίθηση, δεν μπορεί να ηρεμήσει τον εαυτό του και συνεπώς, ως ο αρχηγός της αμυντικής γραμμής, δεν μπορεί να μεταδώσει σιγουριά στους συμπαίκτες του.
Στο κέντρο, η ατυχία με τον Καμινιώτη, άλλαξε τον σχεδιασμό του Σούλη και στην επίθεση το απόλυτο χάος, με τον Αγκάνθο σ΄ άλλο πλανήτη. Με έναν Μπακασέτα (το παλικάρι στέλνει μηνύματα) και τον Μανιά να παλεύει με τα κύματα, δουλειά δεν γίνεται. Αντε και τον Τσουμάνη που είναι φιλότιμος και τρεχαλατζής. Επί της ουσίας, δηλαδή, στεκόμαστε σε τρεις ποδοσφαιριστές συν τον Διούδη που ξεχώρισαν σ΄ ένα ματς το οποίο απαιτούσε καθολική ατομική (συνεπώς και ομαδική) διάκριση.
Παρά ταύτα η ομάδα πρέπει να συνεχίσει. Μαθηματικές ελπίδες υπάρχουν και επιβάλλεται να εξαντληθούν..
Υ.Γ: Περιμένω με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τη ραδιοφωνική εκπομπή των οργανωμένων. Τη στάση τους, την τοποθέτησή τους στα πράγματα, τη δική τους παρέμβαση.