Μετά από τις δύο συνεχόμενες οχτάρες στο Ολυμπιακό στάδιο, αλλά και τα πέντε γκολ στη Νάξο (η μοναδική ξεχωριστή παρουσία του δικεφάλου μακριά από το ΟΑΚΑ), θα περίμενε κανείς όχι απλά να δοθεί συνέχεια κόντρα στη Θύελλα Ραφήνας, αλλά να αποδείξουν οι ποδοσφαιριστές ότι έχουν γυρίσει …σελίδα και έχουν αφήσει οριστικά πίσω τις αρνητικές εμφανίσεις των πρώτων αγωνιστικών. Τελικά μόνο αυτό δε συνέβη. Με εξαίρεση ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στις αρχές του α’ ημιχρόνου, η ΑΕΚ δεν είχε στο παιχνίδι της ούτε ταχύτητα, ούτε φαντασία, ούτε σωστή ανάπτυξη. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την αναποτελεσματικότητα στην τελική προσπάθεια και την επιπολαιότητα στα μαρκαρίσματα, έφεραν την πρώτη ήττα στο πρωτάθλημα.
Συμφωνώ με όσους υποστηρίζουν ότι η ΑΕΚ όφειλε να προβιβασθεί αήττητη από τη Γ’ Εθνική και ότι η συγκεκριμένη ήττα σίγουρα αποτελεί πισωγύρισμα, στιγματίζοντας αρνητικά την εικόνα της ομάδας. Σε καμία περίπτωση όμως δε μπορώ να συμφωνήσω μ’ αυτούς που περίμεναν την ευκαιρία να καταδικάσουν την προσπάθεια που γίνεται στα Σπάτα από το τεχνικό τιμ και τους ποδοσφαιριστές. Δεν μπορείς να ισοπεδώνεις τα πάντα με μια κακή εμφάνιση και μια – συμφωνώ απόλυτα – απαράδεκτη ήττα. Εννοείται ότι οι ποδοσφαιριστές όφειλαν να επιδείξουν περισσότερη σοβαρότητα στο συγκεκριμένο ματς και να μη …μείνουν στις οχτάρες. Επίσης εννοείται ότι κάθε Κυριακή οι παίκτες οφείλουν να αποδεικνύουν ότι αξίζουν να παραμείνουν στο ρόστερ της επόμενης περιόδου. Κανένας δεν είναι σίγουρος κι αυτό θα πρέπει να το συνειδητοποιήσουν όλοι όσο είναι καιρός.
Όχι όμως να ισοπεδώνονται τα πάντα. Φτάσαμε από το ένα άκρο στο άλλο. Κάπου στη μέση είναι η αλήθεια. Σίγουρα οι οχτάρες δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματική εικόνα της ΑΕΚ και τις δυνατότητες αυτής της ομάδας, αλλά ούτε και η εμφάνιση στο Μενίδι είναι ικανή να “σβήσει” τη δουλειά που κάνει ο Δέλλας, οι συνεργάτες του και οι ποδοσφαιριστές στα Σπάτα.