Εδώ μιλάμε, πια, για μια ιδιότυπη κατάρα στο συγκεκριμένο λεπτό η οποία κυνηγά τον Αρη, μη θέλοντας να τον αφήσει να αναπνεύσει. Μη θέλοντας να του δώσει, έστω και την παραμικρή ελπίδα, ότι μπορεί να «επιζήσει». Διότι, άλλο πράγμα είναι να πηγαίνεις στα αποδυτήρια με ψυχολογικό αβαντάζ και άλλο, λίγο πριν σφυρίξει ο διαιτητής, να έχεις δεχτεί το χτύπημα.
Αγωνιστικά η ομάδα του Παπαδόπουλου, ήταν καλή, ειδικά στο α΄ ημίχρονο. Μη μπορώντας να πολεμήσει τον ΠΑΟΚ στην ποιότητα, τον πολέμησε στο πάθος. Η απόφαση για σκληρό και πιεστικό παιχνίδι ήταν σωστή. Δηλαδή, τι άλλο θα μπορούσε να κάνει μια ομάδα η οποία γνώριζε ευθύς εξαρχής ότι θα ήταν δύσκολο (εώς αδύνατο) να το παλέψει με τις τεχνικές της δεξιότητες; Να περιμένει απλά τη μοίρα της;
Δεν δέχομαι πως ο Αρης έπαιξε αντιαθλητικά. Αν εξαιρέσει, κανείς, ένα όντως σκληρό μαρκάρισμα του Τσουμάνη και μια «επιδρομή», εκτός λογικής, του Αγκάνθο, όλες οι υπόλοιπες αμυντικές κινήσεις της ομάδας, ήταν εντός πλαισίου. Εάν δύο, όλα κι όλα, άγαρμπα μαρκαρίσματα μπορούν να χαρακτηρίσουν μια ομάδα αντιαθλητική, τότε αναφερόμαστε σε γυναικείο ποδόσφαιρο και η συζήτηση σταματά εδώ.
Το πρόβλημα του Αρη, για μία ακόμη φορά, ήταν η μεσαία του γραμμή. Μάταια ο Σούλης έψαχνε τον παίκτη που θα «κουβαλήσει» την μπάλα, που θα βγάλει μια πάσα της προκοπής, που θα οργανώσει το παιχνίδι. Η έμπνευση της τελευταίας στιγμής με τον Σουνά ήταν προς την σωστή κατεύθυνση. Ο Τάτος ήταν καλά κλεισμένος και επιπλέον είχε το μυαλό του περισσότερο στο πως θα μπορέσει να βοηθήσει τον Αγκάνθο, ο οποίος, περιέργως, προσέφερε και πίσω από τη γραμμή της επίθεσης, μέχρι που αποβλήθηκε, ξανά με δική του υπαιτιότητα, δείχνοντας πως ελάχιστα, πια, τον ενδιαφέρει η ομάδα.
Υ.Γ 1: Ειλικρινά, αρνούμαι να μπω στη λογική των δηλώσεων των ποδοσφαιριστών του ΠΑΟΚ, μετά τον αγώνα. Είμαι σίγουρος πως οι υγιώς σκεπτόμενοι φίλοι του «Δικεφάλου», δεν τις χειροκρότησαν.
Υ.Γ 2: Το εάν ήταν ή όχι η τελευταία φορά η ιστορία θα το δείξει, όμως το μόνο σίγουρο είναι πως το Μ. Σάββατο αργεί ακόμη. Για όλους…