Πρόκειται, για δάκρυα ενός ολόκληρου αιώνα! Για δάκρυα χαράς τριών πρωταθλημάτων, ενός Κυπέλλου, τριών φοβερών «ταξιδιών» από ξέφρενες πορείες στα ευρωπαϊκά γήπεδα, με επίκεντρο την Περούτζια, τη Σαραγόσα, τη Μαδρίτη. Όμως και δάκρυα από ανείπωτες λύπες, όπως οι δύο προηγούμενοι υποβιβασμοί, όπως ο τωρινός.
Ισως και να ήταν γραφτό. Ισως, μια υπέρτατη δύναμη να θέλει να δοκιμάσει τις αντοχές αυτού του συλλόγου, να προσπαθεί να πειραματιστεί πάνω στις αντιδράσεις του. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο το ξαφνικό κατέβασμα του διακόπτη, ακριβώς λίγες ώρες μετά τη γιορτή. Γιατί;
Τώρα, πια, τα λόγια πολύ λίγη σημασία έχουν. Για τον Αρη, από το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή, Θάνου, στο ματς με τον Εργοτέλη, ξεκίνησε (ήδη) ο Γολγοθάς. Μία ακόμα δοκιμασία γι αυτή την τεράστια ομάδα του ποδοσφαίρου της Ελλάδας βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και η κίτρινη καρδιά πρέπει να συνεχίσει να χτυπά. Δεν γίνεται αλλιώς, δεν μπορεί να συμβεί διαφορετικά. Διότι, ο υποβιβασμός, δεν σημαίνει θάνατος. Απλά ο υιός που χρόνια ολόκληρα κουβαλούσε πάνω της αυτή η ομάδα, εκδηλώθηκε, νόσησε.
Μήπως, τελικά, είναι μια ευκαιρία να απαλλαχθεί οριστικά από την αρρώστια; Μήπως χωρίς την «εγχείρηση», που υποχρεωτικά τώρα θα γίνει, δεν θα μπορούσε να αποβάλλει το κακό;
Εφόσον, λοιπόν, ήρθαν έτσι τα πράγματα, δεν μένει παρά να ξεκινήσει ακόμα μια μάχη. Την σπουδαιότερη μάχη της εκατοντάχρονης ιστορίας του. Τη μάχη της κάθαρσης, της επανεκκίνησης και της δυναμικής επιστροφής στη φυσική του θέση. Αυτής που μόλις πριν από λίγες ώρες άφησε ορφανή.