Βλέπετε, βολεύει η εύρεση ενός εξιλαστήριου θύματος, ενός ανθρώπου που λόγω απειρίας και επικοινωνιακών λαθών βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα και επί της ουσίας, τούτη την ώρα, πληρώνει πολύ μεγαλύτερο τίμημα, απ΄ αυτό που πραγματικά του αναλογεί, προκειμένου να καλύψει τις εγκληματικές ευθύνες αυτών που προσπαθούν να του φορτώσουν τον όλεθρο. Ο Μούτας, «σταυρώνεται» επί οκτώ μήνες τώρα, λες και είναι ο ένας και μοναδικός υπεύθυνος για το φετινό χάλι του Αρη. Αλήθεια, ποιος πιστεύει κάτι τέτοιο; Πάντως όχι η πλειοψηφία των οπαδών, οι οποίοι άλλους ονομάτιζαν στα πανό τους, άλλους ξεφώνιζαν με τα συνθήματά τους, άλλους εκδίωξαν από το «Κλ. Βικελίδης» τους τελευταίους (πολλούς) μήνες και όχι τον Μούτα.
Ξέρετε, όλα έχουν συγκεκριμένο όριο. Το θράσος, κάποιες φορές, αγγίζει τα όρια της παλιανθρωπιάς και στο φινάλε είναι απρέπεια αισχίστου είδους αυτό που γίνεται με τον συνεργάτη του Χατζηνικολάου, ο οποίος θυμίζω, δεν έμεινε παραπάνω από τέσσερις μήνες στην ομάδα.
Με όλ΄ αυτά, δεν προσπαθώ να εξαγνίσω τον Δημήτρη Μούτα, δεν προσπαθώ να εκμηδενίσω τις δικές του ευθύνες, ούτε οτιδήποτε παρόμοιο. Όμως, θεωρώ πως αυτό που γίνεται εναντίον του, είναι άδικο και από ένα σημείο και μετά, υποβολιμαίο. Κι αν θέλετε και τη γνώμη μου, γνωρίζοντας πρόσωπα και πράγματα, ο Μούτας έχει τη μικρότερη ευθύνη για ότι συνέβη φέτος στον Αρη. Επί του παρόντος, δεν ωφελεί οποιαδήποτε επεξήγηση επ΄ αυτού.
Ελάτε όμως να δούμε μερικά από τα «παράλογα», κατά πολλούς, έργα και λεγόμενα του Μούτα: Από την πρώτη στιγμή, ρεαλιστικά, ντάλα καλοκαίρι, έθεσε ως πρώτο στόχο του Αρη την παραμονή στην κατηγορία. Θεωρήθηκε προσβολή και μόνο που ειπώθηκε κάτι τέτοιο, όταν λίγο μετά, με κάθε επισημότητα, ο συγκεκριμένος στόχος εκστομιζόταν με χαρακτηριστική ευκολία από τους ίδιους ανθρώπους (μέγιστη υποκρισία) οι οποίοι, τότε, έσπευσαν, να τον καθυβρίσουν.
Ευθύς εξαρχής, εξέφρασε την άποψη πως ο Αγκάνθο έπρεπε να φύγει από την ομάδα. Αν είχε δίκαιο ή άδικο, κρίνεται, πια, από την τραγική πορεία του Ισπανού, κατά τη διάρκεια της σεζόν.
Τόνισε, πως ο Τάτος δεν ταιριάζει στη φιλοσοφία του νέου Αρη που τότε χτίζονταν, παρά την εξαιρετική του ποδοσφαιρική κλάση. Επικαλείται μάλιστα τα παραδείγματα των φιλικών του καλοκαιριού (με Ρόμα κλπ), χωρίς Τάτο. Τα συμπεράσματα δικά σας.
«Φορτώθηκε» την έλευση του Ελσνερ (έχοντας βρει καλύτερο παίκτη για αντί-Κοέλιο), χωρίς να αποτελεί δική του επιλογή (ούτε του Χατζηνικολάου), όμως δεν μίλησε, την ώρα που έφερνε Ουντότζι και Μανιά, εκ του αποτελέσματος, των δύο καλύτερων παικτών του φετινού Αρη.
Εφερε, επίσης, τον Κύργια, αντί του Παπαζαχαρία, τον Γιάννη Παπαδόπουλο (τώρα διαπρέπει στην Πολωνία), αντί του Παπαστεριανού, τον Ντιν Μπουζάνη (κάνει καριέρα στην Αγγλία), τον Τσουμάνη που απεδείχθη χρησιμότατος, εμπιστεύθηκε τον Σταυρόπουλο. Ποια «ραχοκοκαλιά», λοιπόν, διαλύθηκε το περασμένο καλοκαίρι;
Βεβαίως, υπήρξε και το «παρατράγουδο» με τον Ιμπε, ίσως η μόνη, πραγματικά κακή επιλογή που θα μπορούσε να του χρεωθεί, όταν άλλοι τεχνικοί διευθυντές, με μεγαλύτερη εμπειρία από δαύτον, κουκουλώνουν τις ομάδες (για να μη κρυώσουν) με δεκάδες γούνινα παλτά.
Ισως, τώρα, αρκετοί να χοροπηδάτε, μ΄ αυτά που διαβάζετε, αλλά ας είναι. Οι αλήθειες πάντα πονάνε. Ειδικά αυτούς που κολυμπούν στη λάσπη και περπατάνε πάνω στα νερά!