Από το στόμα του 83χρονου ιστορικού προέδρου των κιτρίνων, κρέμονται οι άνθρωποι της σημερινής διοίκησης της ΠΑΕ, στη προσπάθειά τους να κρατήσουν τον Αρη στη Football League. Η αγωνία έχει να κάνει με το πόσο βαθιά το χέρι στην τσέπη θα βάλει ο κ. Δασυγένης, αλλά και το κατά πόσο έχει ξεπεράσει τα «συμπλέγματα» του παρελθόντος, τα οποία τον απομάκρυναν από τον σύλλογο για δεκαετίες ολόκληρες.
Ξέρετε, δεν είναι εύκολο πράγμα, όσα χρόνια κι αν περάσουν, να διαγράψει κανείς κυνηγητά και ξεφωνητά. Σε σημαδεύουν, σε ακολουθούν και σε καθορίζουν. Ο Δασυγένης, ποτέ δεν ξεπέρασε την άδικη κριτική που δέχτηκε, το ξεχαρβάλωμα της ταμπέλας στο Ρύσιο, το ποδοπάτημα του ονόματός του από τύπους που σήμερα (τι ειρωνεία!), δεν μπορούν να περπατήσουν πέριξ του «Κλ. Βικελίδης».
Αυτός ο άνθρωπος, κάλλιστα θα μπορούσε να πράττει τούτες τις ώρες, ότι πράττουν άλλοι με τη δική του προσφορά (μικρότερη ή μεγαλύτερη δεν έχει τόση σημασία), απολαμβάνοντας το κρύο πιάτο της «εκδίκησης». Κι όμως, δεν συμπεριφέρεται κατ΄ αυτόν τον τρόπο. Αφουγκράζεται τα δύσκολα μηνύματα, στηρίζει τον Παναγιώτη Στεφανίδη και δημιουργεί ελπίδες.
Το ερώτημα είναι μέχρι που μπορεί να φτάσει η μεγαλοψυχία του. Θα πάρει τη μεγάλη απόφαση να σώσει τον Αρη; Θα γίνει ο αξιόχρεος επενδυτής που έχει ανάγκη η ΠΑΕ, προκειμένου να γλιτώσει το «θάνατο»; Θα αποφασίσει να τα ξεχάσει όλα και να γίνει ο μέγας ευεργέτης της ομάδας;
Ο Δασυγένης, δεν είναι εύκολος άνθρωπος. Δεν διαθέτει, ελαφρά τη καρδία, τα χρήματά του και προπάντων δεν εμπιστεύεται, σχεδόν, κανέναν. Εξαίρεση, ίσως, να αποτελεί ο Στεφανίδης. Αραγε, θα γίνει το θαύμα;