Η “Γαλανόλευκη” είναι η ίδια ομάδα που είδαμε στα προκριματικά και η ίδια ομάδα που πάλεψε και πήρε – μέσω μπαράζ- το εισιτήριο για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας. Με τα ίδια δυνατά “όπλα” και τις ίδιες χτυπητές αδυναμίες… Και ασφαλώς δεν έχει έρθει και η καταστροφή του κόσμου, επειδή δεχθήκαμε τρία γκολ στην πρεμιέρα αυτής της μεγάλης γιορτής του ποδοσφαίρου από την Κολομβία… Ευτυχώς που οι Ισπανοί δεν έχουν την ισοπεδωτική “λογική” μας, γιατί αν σκέφτονταν οι Ίβηρες όπως αρκετοί συμπατριώτες μας, τότε θα είχαν στείλει με το πρώτο αεροπλάνο πίσω στη Μαδρίτη τον σινιόρ Ντελ Μπόσκε και τους παίκτες του μετά την “ξεγυριστή” πεντάρα από τους “Οράνιε”.
Ασφαλώς και έχω ποδοσφαιρικό εγωισμό και θέλω ΠΑΝΤΑ να κερδίζει η ομάδα μου. Κι εγώ κάνω όνειρα για την Εθνική. Κι εγώ θα ήθελα να ξαναζήσω ένα θαύμα αλά Euro 2004. Όμως και οι ήττες είναι μέσα στο πρόγραμμα και καλό θα ήταν να αφήσουμε τους διεθνείς μας στην ηρεμία τους και να κάνουμε ταμείο στο τέλος.
Και λίγα λόγια για το ματς… Έκανε λάθη ο Σάντος. Όχι τόσο στις επιλογές του στην ενδεκάδα, όσο στη διαχείριση του αγώνα… Και για άλλη μια φορά δεν είχαμε plan b… Περίμενα περισσότερα και από κάποιους διεθνείς. Έλειψε το πάθος και η αποφασιστικότητα… Πάντως πάλεψαν όσο μπορούσαν, έχασαν ευκαιρίες οι οποίες δεν …επιτρέπεται να χάνονται σε τόσο υψηλό επίπεδο, η άμυνα μας “βραχυκύκλωσε” σε κρίσιμα σημεία του αγώνα, πέσαμε στην …παγίδα των Κολομβιανών και παίξαμε το παιχνίδι τους και μοιραία ήρθε η ήττα από μια καλύτερη και πιο “έξυπνη” ομάδα…