Μοιάζει μ΄ έναν 35χρονο ο οποίος έφυγε νωρίς από το σπίτι, στάθηκε στα πόδια του, μεγαλούργησε επαγγελματικά και συναισθηματικά, όμως στο τέλος έμεινε μόνος. Σε αυτές τις περιπτώσεις η αγκαλιά της μάνας είναι πάντα το καλύτερο γιατρικό. Λένε, πως όσο σ΄ αγαπάει η μάνα σου, δεν πρόκειται να σ΄ αγαπήσει κανείς άλλος. Ούτε καν τα ίδια σου τα παιδιά…
Αυτός είναι ο ρόλος του ΑΣ. Η «μάνα του συλλόγου» απλώνει τα φτερά και αγκαλιάζει σ΄ αυτές τις δύσκολες ώρες το «απολωλός πρόβατο», όντας αποφασισμένη να συγχωρήσει τα λάθη και τις παραλείψεις του, να δώσει άφεση αμαρτιών και να βοηθήσει, όπως κάνει πάντοτε ο γονιός, να ξανασηκωθεί το παιδί του.
Είναι βέβαιο πως η προσπάθεια «αποτοξίνωσης» από τις κακές συνήθειες του παρελθόντος, δεν θα είναι εύκολη. Οι πίκρες, ειδικά στην αρχή, θα είναι πολλές. Θα χρειαστούν τεράστια ψυχικά αποθέματα, ώστε να κατορθώσει αυτή η ομάδα να ξαναβρεί τον δρόμο της. Όμως θα τον βρει. Είναι σίγουρο αυτό.
Η πρώτη κρυάδα, το πρώτο χαστούκι, η πρώτη μεγάλη καζούρα (από «φίλους» κι εχθρούς) ήρθε αμέσως μετά την κλήρωση του πρωταθλήματος της Γ΄ Εθνικής, στα γραφεία της ΕΠΟ. Το Κοκκινόχωμα, ο Ακροπόταμος, ο Φιλώτας, το Αγιονέρι, το Σουφλί. Περιοχές της Ελλάδας που πάντα περίμεναν τον Αρη, για ένα φιλικό, για μια τιμητική εκδήλωση, τώρα τον περιμένουν για επίσημο ματς!
Ας είναι. Η επανεκκίνηση των κιτρίνων περνά μέσα από την αγνότητα της ελληνικής επαρχίας, μέσα από μια δοκιμασία που, τελικά, πρέπει να περάσει η ομάδα για να ξαναφτάσει ψηλά. Το πάθημα να γίνει μάθημα και η κάθε κίνηση, από εδώ και στο εξής, να περνά από κόσκινο. Μόνο έτσι θα ξαναγίνει Αρης, αφήνοντας εκτός διαλογής, ως περιττώματα, όλους όσους τον έφτασαν σ΄ αυτό το σημείο.
Υ.Γ: Το Σαββατοκύριακο που διανύουμε είναι πολύ πιο κρίσιμο απ΄ όσο μπορούν να φανταστούν κάποιοι. Οι ζυμώσεις γίνονται και το ψωμί που θα βγει απ΄ το φούρνο θα είναι φρέσκο!