Αρά, μένουν 22. Δηλαδή, όχι ακριβώς 22, διότι αν βγάλουμε τους μικρούς, μένουν 17-18. Με τους πιθανούς (χτυπήστε ξύλο) τραυματισμούς και τις τιμωρίες, καθημερινότητα του ποδοσφαίρου γαρ, φτάνουμε σ΄ ενα σύνολο 16, όλα είναι εντάξει!
Θα πείτε: Ε, και; Μ΄ αυτούς τους 16 δεν μπορεί να «σαρώσει» ο Αρης στη Γ΄ Εθνική; Ξέρετε, το παράδειγμα του Καμπανιακού είναι τόσο κοντινό, τόσο απελπιστικά αληθινό, που ειλικρινά δεν ξέρω αν φτάνουν ή όχι. Και επιπλέον, από τότε, πόσοι νομίζετε ότι προστέθηκαν που να μπορούν να κάνουν τη διαφορά; Ο Προβατίδης, ο Πόϊ ( αν είναι στα καλά του), άντε και ο Ατματσίδης. Και κάπου εδώ εξαντλείται η εμπειρία που τόσο πολύ είχε ανάγκη η ομάδα.
Είμαι της άποψης πως ο Αρης έπρεπε να ενισχυθεί κι άλλο. Με ποδοσφαιριστές που να έχουν φάει τα γήπεδα με το κουτάλι, με προσωπικότητες για τα δεδομένα της κατηγορίας, με μονάδες που να ξέρουν που πατούν και πως ν΄ ανταπεξέλθουν. Ο Σπύρος Γόγολος, για παράδειγμα, έστω και στα 36 του, έστω κι αν δεν είναι ο Γόγολος του παρελθόντος (απόλυτα φυσιολογικά), θα μπορούσε να δώσει το κάτι παραπάνω στην άμυνα.
Δεν στέκομαι στον Σιαλμά, γιατί ετούτος, πίστεψε πως θα μπορούσε να πάρει και εφάπαξ απ΄ τον Αρη, επομένως δεν τον συμπεριλαμβάνω σ΄ αυτούς που θα μπορούσαν να έρθουν (και δεν ήρθαν), γιατί, πολύ απλά, δεν θέλησε να έρθει. Ούτε θα μπω σε περαιτέρω ονοματολογία (ο Γόγολος ήταν εξαίρεση), προκειμένου να καταδείξω τα «στραβοπατήματα» της μεταγραφικής περιόδου που τελείωσε.
Θα πω όμως το εξής: Όταν οι καιροί είναι δύσκολοι και δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, δεν κάνεις με το μυαλό σου μπαϊράμια. Διότι, σωστά λέει ο Καλαϊτζίδης, πως στις μεταγραφές δεν βλέπεις μόνο το σήμερα, αλλά και το αύριο, όμως χωρίς παρών, δεν υπάρχει μέλλον.
Ο Αρης, υπό τις συνθήκες «πολέμου» που αναγκάστηκε να φτιάξει ρόστερ, αυτές τις τελευταίες ημέρες, δεν είχε την πολυτέλεια να κοιτά πολύ μακριά. Τώρα παίρνεις παίκτες, προχωράς, ανεβαίνεις «τρένο», δεν ρισκάρεις και το καλοκαίρι, με ηρεμία (αν υπάρχει) βλέπεις με πιο καθαρό μάτι το αύριο.
Καλή συνέχεια…