Άλλωστε το είχε πει και όταν παρουσιάστηκε πως θέλει να διατηρήσει την τέλεια αμυντική λειτουργία της ομάδας, κάνοντάς την πιο επιθετική. Αυτό ήθελε να κάνει κι ο Σάντος όταν ανέλαβε το 2010 και το εναρκτήριο του ματς στο Καραϊσκάκη με την Λετονία ήταν ισόπαλο (1-1) έχοντας μείνει πίσω στο σκορ, κι ενώ είχε δώσει κι ένα φιλικό παιχνίδι νωρίτερα τον Αύγουστο.
Ποιες είναι όμως οι διαφορές; Ο Ρανιέρι είπε πως δεν είναι μάγος για να τα αλλάξει όλα σε λίγες μέρες και στον λίγο καιρό που δουλεύει με τους παίκτες του. Αυτό ασφαλώς το γνώριζε από πριν. Είπε επίσης πως έχει αντιληφθεί ότι πρέπει να προσαρμοστεί και η δική του ποδοσφαιρική φιλοσοφία του στα όσα μπορούν να κάνουν οι παίκτες που διαθέτει.
Αυτό ακριβώς έκανε κι ο Σάντος και έγινε ο δεύτερος πιο επιτυχημένος προπονητής στην ιστορία της Εθνικής ομάδας (η πρώτη θέση θα είναι καπαρωμένη για πάντα). Περισσότερο προσάρμοσε την δική του ποδοσφαιρική φιλοσοφία στις ικανότητες των ελλήνων ποδοσφαιριστών και ουσιαστικά άφησε στην άκρη την εξαγγελία του από τον Αύγουστο του 2010 ότι θα ήθελε να παίζει η Εθνική με σύστημα 4-4-2 σε ρόμβο.
Χμ, σα να επαναλαμβάνεται η ιστορία. Ο Ρανιέρι την Παρασκευή στην συνέντευξη τύπου είπε πως θα παίξει με 4-3-3, αν και νωρίτερα στην ΟΥΕΦΑ είχε δηλώσει πως θα ήθελε να παίζει με δύο επιθετικούς, κάτι που δύσκολα μπορεί να γίνει επί του παρόντος σε αυτή την Εθνική ομάδα. Μήπως όμως η ταυτότητα πο υέχει δώσει ο Ρεχάγκελ στην Εθνική είναι πλέον ταυτισμένη στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα; Κανείς δεν ξέρει.
Ο καιρός θα το δείξει. Όμως για να γίνει αυτό απαιτείται χρόνος. Κι ο χρόνος συνεπάγεται εμπιστοσύνη στον προπονητή. Στον εκάστοτε προπονητή. Τώρα τυχαίνει να είναι ο Ρανιέρι. Πριν ήταν ο Σάντος. Πιο πριν ο Ρεχάγκελ. Ας μην πυροβολούμε ακόμα τον “πιανίστα”.
Το αρνητικό είναι ότι οι προκάτοχοί του γέμισαν τον Έλληνα φίλαθλο με επιτυχίες. Όπου επιτυχίες βάλτε νίκες και θετικά αποτελέσματα. Όσο λοιπόν κι αν ακούγεται “χαζό” η ανάγκη για τα αποτελέσματα στα δύο επόμενα ματς μοιάζει επιτακτική. Και για τις αλλαγές υπάρχει χρόνος.
Αν λοιπόν η Εθνική καταφέρει και περάσει από τους δύο σκοπέλους (Φινλανδία και Βόρειο Ιρλανδία), τότε ο Ρανιέρι θα έχει κερδίσει χρόνο για να προσπαθήσει να περάσει τις όποιες αλλαγές θέλει. Άσχετο αν θα επιτευθχούν ποτέ. Άλλωστε εμάς τους Έλληνες, δυστυχώς μας νοιάζουν οι νίκες… Και σε αυτό θα πρέπει να προσαρμοστεί πολύ ο “αλενατόρε”.