Ενα αποτέλεσμα που ήρθε αγχωτικά και δύσκολα εξαιτίας της επιθετικής δυστοκίας των γηπεδούχων, που μπροστά σε ελάχιστο κόσμο στις κερκίδες της Τούμπας, ξεκίνησαν ορμητικά, έχασαν ευκαιρίες μεταξύ των οποίων και δοκάρι . στο πρώτο δεκάλεπτο, δυσκολεύτηκαν όταν ο Εργοτέλης προσαρμόστηκε στα δεδομένα τους, έχασε δυο ποδοσφαιριστές με τραυματισμό (σ.σ. Ρατς και Κόστα), κράτησε το μηδέν στην άμυνα κι έφτασε στην πολυπόθητη νίκη χάνοντας κι άλλες ευκαιρίες μεταξύ των οποίων ένα – ακόμη – δοκάρι στο τελευταίο δεκάλεπτο από τον σκόρερ της αναμέτρησης. Ε και;
Τί σημασία έχουν όλα αυτά όταν υπάρχουν τόσα πολλά πρόσωπα εντός, εκτός και πέριξ της ομάδας που μπορεί ν’ ασχοληθεί κάποιος; Ο Σαββίδης, ο Βρύζας, ο Αναστασιάδης, ο Γεωργιάδης και τόσοι άλλοι. Ορεξη να έχει κάποιος και τίποτα άλλο δε χρειάζεται. Μια βόλτα σε ιστοσελίδες, σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και σε ραδιόφωνα είναι αρκετή για να πάρει μια μικρή γεύση της σφοδρής απογοήτευσης που κινδυνεύει να μετεξελιχθεί σε παράνοια σε όλα τα επίπεδα. Ο ΠΑΟΚ πλέον έχει φτάσει στο επίπεδο να θυμίζει . πλαστελίνη, την οποία ο καθένας σύμφωνα με τα «πιστεύω» του – λογικά ή παράλογα μικρή σημασία έχει – τα «θέλω» του, τις συμπάθειες και τις αντιπάθειές του, πλάθεται ανάλογα δίχως να λαμβάνεται υπ’ όψη το κόστος κι η ζημιά που δημιουργείται. Κι αυτό γιατί όλοι «ξέρουν» τί συμβαίνει και πως έφτασε η ομάδα μέχρι εδώ μα κανείς από όλους αυτούς που πραγματικά γνωρίζουν δεν έχει μιλήσει όλα αυτά τα χρόνια. Κι όσο συνεχίζεται αυτό το φαινόμενο κι η αγωνιστική επιτυχία δεν έρχεται το θέατρο του παραλόγου μόνον θα κλιμακώνεται. Αλλωστε όσο «πουλάει» η αρνητική ίντριγκα δεν «πουλάει» ούτε η επιτυχία.
Η εκκωφαντική απουσία του κόσμου από τις κερκίδες, έπειτα από τη διεξαγωγή δυο αγωνιστικών κεκλεισμένων των θυρών και την αναβολή μιας ακόμη, έγινε «σημαία» όλων όσων ήθελαν να την αποδώσουν κατά το δοκούν. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην πιστεύει πως η απογοήτευση των φίλων της ομάδας βρίσκεται στο απώγειό της. Παράλληλα όμως, ακόμη κι όταν ο ΠΑΟΚ έδειχνε να βρίσκεται σε θέση ισχύος το γήπεδο δεν ξεχείλιζε από κόσμο. Ηταν ένας αγώνας μεσούσης της εβδομάδας, νωρίς το απόγευμα, κόντρα σ’ έναν υποδεέστερο αντίπαλο. Το κίνητρο πλέον είναι χαμηλό για τον κόσμο. Συμβαίνουν τόσα πολλά στη ζωή του καθενός, στο ελληνικό ποδόσφαιρο, στον ΠΑΟΚ που όρεξη να έχει κάποιος μπορεί να γράψει …. βιβλίο για τους λόγους της απουσίας του κόσμου. Αλλά το μέτρο έχει χαθεί εδώ και καιρό για πολλά πράγματα, μαζί κι η αλήθεια.
Κι η αλήθεια είναι μια: Ο ΠΑΟΚ απέτυχε τη φετινή σεζόν και πλέον προσπαθεί να περισώσει ότι έχει απομείνει, ελπίζοντας μέσα από τη διαδικασία των πλέι οφ να μετριάσει την πικρή γεύση της σεζόν που οδεύει προς το τέλος της. Ηταν ο πρώτος αγώνας μετά την αιφνίδια αλλαγή στην τεχνική ηγεσία της ομάδας. Ο Αγγελος Αναστασιάδης αποτελεί παρελθόν και για τρίτη φορά στα τελευταία τρία χρόνια, σχεδόν την ίδια χρονική περίοδο επιστρατεύεται ο Γιώργος Γεωργιάδης για να οδηγήσει την ομάδα μέχρι τέλους. Είναι αφελές να πιστέψει κάποιος πως θα μπορούσε από πλευράς του να σημειωθούν δραστικές αλλαγές στο διάστημα που απομένει μέχρι το τέλος της σεζόν. Απλά, είναι μια κίνηση που αποσκοπεί σε αλλαγή ψυχολογίας, μεταφέρει απόλυτα πλέον την πίεση στους ποδοσφαιριστές καθιστώντας σαφές πως δεν υπάρχουν περιθώρια γι’ άλλες δικαιολογίες κι η μόνη ελπίδα που μπορεί να προκύψει είναι η διόρθωση λεπτομερειών σε αγωνιστικό επίπεδο για ένα καλύτερο και πιο αποτελεσματικό πρόσωπο.
Παρ’ ότι αυτή η χρονιά λογίζεται ως η πρώτη του Ιάκωβου Αγγελίδη, την ευθύνη γι’ αυτήν φέρει ο μεγαλομέτοχος Ιβάν Σαββίδης. Κι αυτό γιατί τις καίριες αποφάσεις στην έναρξή της τις πήρε ο μεγαλομέτοχος. Επιπλέον, περιήλθαν εις γνώσιν του όλες οι καταστάσεις που από νωρίς συνιστούσαν πρόβλημα και δεν επενέβη για να τις επιλύσει οριστικά με οποιοδήποτε κόστος εκείνη τη στιγμή, καθώς ήταν βέβαιο πως σε βάθος χρόνου αυτό θα ήταν μεγαλύτερο. Απαντες κρυμμένοι πίσω από την αγωνιστική επιτυχία στο πρωτάθλημα του πρώτου τετραμήνου, αντίστοιχα εξαφανισμένοι αμέσως μετά όταν πλέον τα προβλήματα έκαναν την εμφάνισή τους και δεν ήταν δυνατό να κρυφτούν κάτω από οποιοδήποτε «χαλάκι».
Οσο νοικοκυρεμένος είναι ο ΠΑΟΚ στα οικονομικά του και σε πολλά άλλα οργανωτικά θέματα, παράμετροι διόλου αμελητέες, άλλο τόσο άναρχος κι επιπόλαιος αποδεικνύεται στο αγωνιστικό του. Για δεύτερη σεζόν ο ομογενής επιχειρηματίας ήταν αυτός που αποφάσισε για την τεχνική ηγεσία. Η εμφάνιση του Ιάκωβου Αγγελίδη σήμανε την παράδοση της σκυτάλης σ’ επίπεδο αποφάσεων – και – για το αγωνιστικό. Ομως τα προβλήματα είχαν ήδη ξεκινήσει. Το συμβόλαιο με τη νέα τεχνική ηγεσία, η διάρκειά του, οι υποστηρικτικές κινήσεις, οι μεταγραφές ήταν μερικά από τα πλέον καίρια θέματα που απασχόλησαν το περασμένο καλοκαίρι.
Και σχεδόν εννιά μήνες μετά κανείς δεν είναι σίγουρος από τον κόσμο για το τί πραγματικά συνέβη τότε στο κάθε θέμα ξεχωριστά. Κι αυτό γιατί κανείς σ’ επίσημο επίπεδο δε βγήκε να μιλήσει δημόσια. Το τί θα γράψει ο ένας, τί θα πει ο άλλος δεν έχει καμία σημασία, αν δε μιλήσει κάποιος από αυτούς που έχουν θεσμικό ρόλο. Αλλωστε το παιχνίδι της στοχευμένης απαξίωσης κυμαίνεται σε πολύ υψηλά επίπεδα στη χώρα μας. Εδώ που η φήμη έχει μεγαλύτερη υπόσταση κι από το γεγονός.
Ακολούθησε η πτώση. Η αγωνιστική καθίζηση, η χειμερινή μεταγραφική περίοδος, οι .. διαρροές, το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα, η παραίτηση της – πρώην πλέον – τεχνικής ηγεσίας μετά την ήττα στο Ηράκλειο από τον ΟΦΗ που δεν έγινε αποδεκτή από τη διοίκηση επιλέγοντας την αδράνεια για να μη φανεί αδύναμη στις επιταγές του κόσμου που ζητούσε την απομάκρυνση όλων μαζί και του καθένα ξεχωριστά. Ο πρόεδρος της ΠΑΕ επέλεξε τη στήριξη προς το αγωνιστικό τμήμα, η πολυαναμενόμενη ανάκαμψη όμως δεν ήρθε ποτέ. Ο τεχνικός διευθυντής παραιτήθηκε για δεύτερη φορά σε διάστημα δυο μηνών, αλλά ένα μήνα μετά ακόμη δεν έχει ανακοινωθεί επισήμως η αποχώρησή του.
Υπάρχει κατανόηση και σεβασμός στις επιχειρηματικές δραστηριότητες του μεγαλομετόχου, ωστόσο ένα τόσο σοβαρό θέμα σαν κι αυτό θα μπορούσε να δικαιολογήσει και μια συνάντηση εκτός συνόρων προκειμένου να κλείσει οριστικά και να μην ταλανίζει ακόμη και σήμερα την χιλιοταλαιπωρημένη αυτή ομάδα, που τόσο «μεροκάματο» δίνει σε ανθρώπους που δίχως αυτήν δε θα είχαν λόγο ύπαρξης στις ζωές τους. Πρόσωπα ενήμερα για όλα, γνώστες των πάντων αλλά άμοιροι ευθυνών αφού ο επίσημος επαγγελματικός τους ρόλος, τους τοποθετεί μακριά από τις εξελίξεις. Γιατί ας μη γελιέται κανείς, η δημοτικότητα που παίρνει ο καθένας ασχολούμενος μ’ αυτήν την ομάδα εξαργυρώνεται πολλαπλάσια σε οφέλη σε μια εποχή άκρως ζοφερή οικονομικά. Σε κάποιες άλλες εποχές, πολύ παλαιότερες θα επιστρατεύονταν κι ο χαρακτηρισμός του «σοφιστή».
Αυτό που ενοχλεί στον ΠΑΟΚ, ίσως περισσότερο από κάθε τί άλλο κι είναι δύσκολο ν’ απαντηθεί είναι η ανακύκλωση των ίδιων προσώπων. Είναι δύσκολο για κάποιον να ζητά και να παίρνει πίστωση χρόνου υποσχόμενος αποτελέσματα όταν δεν παρέχει νέα συστατικά, νέους τρόπους, νέες μεθοδολογίες ώστε να προκύψει αυτή η ελπίδα για ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Οσο καλοπροαίρετος κι αν είναι κάποιος, βλέποντας τα ίδια και τα ίδια του είναι δύσκολο να πιστέψει σ’ ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Κι αυτό είναι μια διαπίστωση που καιρό τώρα έπρεπε να έχει γίνει δόγμα στον «Δικέφαλο». Κι αν δεν το είχε ή το έχει καταλάβει ο πλέον ισχυρός άνδρας της ομάδας, οι πέριξ αυτού θα έπρεπε να του το είχαν δώσει να το καταλάβει.
Η διαφορετικότητα είναι αυτή που δίνει κίνητρο, γεννά ενέργεια και τροφοδοτεί τη διάθεση ενασχόλησης. Γιατί όποιος πιστεύει σε κάποιον και στις δυνατότητές του, τον αφήνει να λειτουργήσει όπως γνωρίζει, τον ενισχύει και δεν παρεμβαίνει στο έργο του μέχρι τέλους για να μπορέσει να κριθεί εφ’ όλης της ύλης ακριβοδίκαια. Αν ένας κρίκος αυτής της διαδικασίας είναι χαλαρός τότε η αλυσίδα όσο ισχυρή κι αν μοιάζει σπάει εύκολα. Με την αλλαγή και στην τεχνική ηγεσία οι δικαιολογίες τελείωσαν. Πλέον, οι εναπομείναντες είναι αυτοί που επωμίζονται τις ευθύνες και θα κριθούν αυστηρά μέχρι τέλους. Καλώς ή κακώς δεν υπάρχουν άλλοι κυματοθραύστες.
Για τον ΠΑΟΚ του σήμερα οι ανάγκες – λύσεις είναι δυο. Η αγωνιστική επιτυχία μέσα από τις εναπομείνασες αγωνιστικές υποχρεώσεις κι η άμεση εύρεση νέου τεχνικού διευθυντή. Μια επιλογή που δε θα πρέπει ν’ αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης, δε θα εμπεριέχει ρίσκο καθώς όπως πολλάκις έχει αποδειχτεί σ’ έναν από τους πλέον παλιούς νόμους της αγοράς, το «φτηνό» αποδεικνύεται στο τέλος «ακριβό» και το αντίστροφο. Κι έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα μέχρι τώρα, το μέγεθος του «ακριβού» στο ενδεχόμενο μιας άστοχης επιλογής για τη θέση του τεχνικού διευθυντή μπορεί ν’ αποδειχτεί δυσβάσταχτο ακόμη και για έναν άνθρωπο με την υψηλότατη οικονομική επιφάνεια ενός μεγαλομετόχου όπως ο κ. Σαββίδης. Οπως γίνεται κατανοητό το κόστος δε μετριέται μόνον σε υλικό επίπεδο.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο ΠΑΟΚ θα πάει στην Κομοτηνή για ν’ αντιμετωπίσει τον Πανθρακικό, που χρειάζεται απεγνωσμένα βαθμούς, σ’ έναν αμφιλεγόμενης ετοιμότητας αγωνιστικό χώρο, με σημαντικές απουσίες όπως τέτοιες είναι αυτές των Κόστα, Ρατς, Κάτσε, Τζανδάρη. Η καλή εικόνα στην άμυνα στους δυο τελευταίους αγώνες είναι ένα θετικό πρόσημο. Αν διατηρηθεί και συνδυαστεί μ’ ένα μεστό παιχνίδι, καταφέρνοντας να «σπάσει» κι αυτήν την επιθετική δυστοκία, η οποία έχει να κάνει με το ντεφορμάρισμα των Μακ και Περέιρα, τότε θα έχει ελπίδες να περάσει από μια έδρα που παραμένει αήττητη για τους Θρακιώτες μέχρι και σήμερα. Καλή συνέχεια και καλή δύναμη σε όλους…