Μια ήττα με πλείστες όσες συνέπειες σε όλα τα επίπεδα, αγωνιστικό, βαθμολογικό, ψυχολογικό κι όχι μόνον.
Τί κι αν οι φιλοξενούμενοι ξεκίνησαν ελπιδοφόρα; Στην πρώτη επίθεση των γηπεδούχων, η κακή προσαρμογή στην οργανωμένη επίθεση του Πανθρακικού απέφερε και το πρώτο τους τέρμα. Εξέλιξη που ανέβασε τον βαθμό δυσκολίας για τη συνέχεια. Ο ΠΑΟΚ είχε την κατοχή, προσπάθησε να έχει ορθολογική ανάπτυξη μοιράζοντας παιχνίδι από τον άξονα στις πτέρυγες, κυρίως από αριστερά, όμως η ομάδα του Χοσέ Μάνουελ Ρόκα ήταν πολύ καλά «διαβασμένη», με συνοχή στην άμυνα, με ποδοσφαιριστές που έκλειναν στον άξονα για να περιορίσουν την επιλογή ενός σουτ εκτός περιοχής ή της κάθετης πάσας και με απόλυτη ετοιμότητα να βγουν στην αντεπίθεση και να «χτυπήσουν» τον αντίπαλο σε μια δεδομένη αδυναμία του, όπως έγινε στο δεύτερο γκολ, όταν λίγο πριν από την ανάπαυλα του ημιχρόνου, το κεντρικό αμυντικό δίδυμο έκανε λάθος συνεννόηση, την εκμεταλλεύτηκε ο Τζάνης για να νικήσει τον Ιτάνζ στο ένας εναντίον ενός και να δώσει προβάδισμα δυο γκολ στη θρακιώτικη ομάδα.
Ούτε καν οι αλλαγές που έγιναν από τον Γιώργο Γεωργιάδη με την έναρξη του δεύτερου σαρανταπεντάλεπτου, με την είσοδο των Τζαβέλλα, Περέιρα αντί των Παπαγιαννόπουλου, Γκολάσα κατάφεραν ν΄ αλλάξουν δραστικά κάτι. Ο Περέιρα πλαισίωσε τον Αθανασιάδη επιθετικά κι έστειλε τον Παπαδόπουλο στο δεξί άκρο της μεσαίας γραμμής, ενώ ο Τζαβέλλας πήρε θέση στο αριστερό άκρο της άμυνας, μετακινώντας τον Σκόνδρα στο κέντρο της, ως παρτενέρ του Βίτορ. Η συνολικά κακή λειτουργία της ομάδας δημιουργικά, με το δίδυμο Νομπόα – Τζιόλη να μην είναι και στα καλύτερά του, όπως επίσης κι οι ακραίοι της μεσαίας γραμμής, Μακ και Παπαδόπουλος στο δεύτερο ημίχρονο, παρέμεινε ως είχε. Κακές συνεργασίες στις γραμμές, λάθος επιλογές στο τέλος των φάσεων από Κωνσταντινίδη και Σκόνδρα (στο πρώτο μέρος, Τζαβέλλα στο δεύτερο) στις περιπτώσεις που προωθήθηκαν, αλλά και λάθος αποστάσεις ανάμεσα στις ποδοσφαιριστές που έμοιαζαν μ΄ έναν δυσκίνητο όγκο που μεταφέρονταν δίχως να εκμεταλλεύονται ολόκληρο το γήπεδο, δημιουργώντας χώρους δράσης στους αντιπάλους και περιορισμένες επιλογές επιθετικά, εύκολα αντιμετωπίσιμες μέσα από την πυκνή συνοχή των γηπεδούχων και την κάκιστη, δική τους ψυχολογία.
Το γκολ του Παπαδόπουλου στο 63΄ αρχικά έδειξε ικανό ν΄ αλλάξει τις ισορροπίες που είχαν δημιουργηθεί μέχρι εκείνο το σημείο του αγώνα, όμως και πάλι η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική από τις εντυπώσεις καθώς ουσιαστική αντίδραση δεν προέκυψε ποτέ. Ευκαιρίες έχασε κι η μια αλλά κι η άλλη ομάδα, σε μια λεπτή ισορροπία που επί της ουσίας δεν άλλαξε κάτι. Αντιθέτως, τα πράγματα έγιναν πιο δύσκολα όταν στο 77΄ ο Ηλιάδης κέρδισε πέναλτι από τον Παπαδόπουλο, το οποίο ο Ιγκορ μετουσίωσε σε γκολ δυο λεπτά μετά, ενώ στο 82΄ ο Γιάννης Σκόνδρας αντίκρυσε τη δεύτερη κίτρινη κάρτα στην αναμέτρηση με συνέπεια την αποβολή του. Οι περίπου εκατόν πενήντα φίλοι της ομάδας τα έβαλαν με όλους αποδοκιμάζοντας έντονα προς πάσα κατεύθυνση.
Ακόμη και το θέμα της ακαταλληλότητας του αγωνιστικού χώρου με την έκταση που δόθηκε λειτούργησε αποπροσανατολιστικά, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος. Φυσικά κι ο ΠΑΟΚ έπρεπε να δει, να κρίνει και να είναι έτοιμος δια πάν ενδεχόμενο, νομικά κι αγωνιστικά. Κι εφόσον προέκυπτε ουσιαστικό θέμα με τραυματισμό ή οτιδήποτε άλλο να κυνηγούσε κάθε αρμόδιο μέχρι εκείνος να βρει… μαύρο χιόνι. Ωστόσο, τίποτα απ΄ όλα αυτά δε συνέβη και το τελικό αποτέλεσμα τον άφησε εκτεθειμένο στα μάτια όλων. Προσοχή, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης για το τι θα συνέβαινε αν ήταν άλλη ή άλλες ομάδες στη θέση του «Δικεφάλου», γιατί το θέμα δεν είναι αυτές αλλά ο ΠΑΟΚ. Γνωρίζοντας λοιπόν τα δεδομένα, οφείλει να προσαρμοστεί σ΄ αυτά και να προετοιμαστεί κατάλληλα για να τ΄ αντιμετωπίσει μέχρι τέλους. Μέχρις ότου να καταφέρει να τ? αλλάξει εκ βάθρων. Ειδάλλως είναι να σα ν΄ αγνοείται η ουσία και το βάρος να πέφτει στις εντυπώσεις.
Ο ΠΑΟΚ απέτυχε να πιστοποιήσει αγωνιστική πρόοδο, απέτυχε να πλησιάζει τον δεύτερο στη βαθμολογία Παναθηναϊκό που μια μέρα μετά ηττήθηκε στη Βέροια κι είδε την απόστασή του από τον τέταρτο Αστέρα Τρίπολης να μειώνεται στους τρεις βαθμούς. Ταπεινή άποψη, το τελευταίο είναι και το πλέον ήσσονος σημασίας, αφού το μείζονος αντίστοιχα θέμα είναι η ομάδα να βρεθεί στην πρέπουσα κατάσταση στην αφετηρία των πλέι οφ, ασχέτως συν πλην τριών βαθμών και ποιά θέση θα κατέχει. Ωστόσο, δεν μπορεί να προκύψει αισιοδοξία σύμφωνα με όσα παρατηρούνται ως τώρα. Η έλλειψη θετικών αποτελεσμάτων κι η έλλειψη, ουσιαστικής δημόσιας τοποθέτησης από θεσμικό πρόσωπο της ΠΑΕ για το πρόσφατο παρελθόν, παρόν και άμεσο μέλλον του «Δικεφάλου», συντηρεί ένα κάκιστο κλίμα πέριξ κι εντός της ομάδας που κάθε μέρα που περνάει επιδεινώνεται.
Οι μεν κατηγορούν τους δε, οι δε τους μεν, «χορεύοντας» πάνω στο κουφάρι μιας ομάδας που στερείται όλων αυτών των βασικών στοιχείων που την έκαναν αγαπητή στους φίλους της. Δεν έχει ψυχή, δεν έχει αποφασιστικότητα, δεν έχει δύναμη, δε βγάζει αντίδραση και φυσικά αποτελεσματικότητα. Αν αυτός ο… κατήφορος έχει τέλος κι επιστροφή έστω και την ύστατη στιγμή, είναι κάτι που μόνον μέσα από το χρόνο θα φάνει. Μέχρι τότε όμως, ο καθένας έχει κάθε δίκιο να δηλώνει δύσπιστος απέναντι σε όλους και όλα. Οι εξελίξεις δε βοηθούν, καθώς πάλι για μια λεπτομέρεια το καίριο θέμα των χρεών παραμένει μέχρι νεωτέρας, ενώ κι η επιλογή του τεχνικού διευθυντή θα πρέπει να παρέλθει ένα χρονικό διάστημα δέκα πέντε – είκοσι ημερών για ν΄ ανακοινωθεί. Ουσιαστικά οι σημαντικότερες εξελίξεις δείχνουν να έχουν «βαλτώσει», άσχετα αν επί της ουσίας αυτό είναι κάτι που δεν ισχύει. Ομως αυτό είναι ίσως και το μεγαλύτερο εμπόδιο που καλείται ν΄ αντιπαρέλθει η σημερινή πραγματικότητα του ΠΑΟΚ. Η δυσπιστία κι η καχυποψία των φίλων του. Και για να συμβεί μ΄ επιτυχία αυτό θα πρέπει να κυλήσει πολύ νερό στον μύλο των εξελίξεων της ομάδας. Καλή δύναμη και καλή συνέχεια σε όλους προς το παρόν…