Η Εθνική ομάδα των Νέων κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Κρήτης, όχι επειδή διαθέτει την ασύγκριτη ελληνική παλληκαριά, ούτε γιατί βρέθηκε ως δια μαγείας ο τρόπος να μεταλαμπαδεύσουμε στα μέλη της το «αρχαίο πνεύμα αθάνατο».
Όποιος επιδιώκει να εξηγήσει (ή και να εκμεταλλευτεί) την επιτυχία των 20χρονων αυτών παιδιών και των προπονητών τους χρησιμοποιώντας αυτά τα παρωχημένα κλισέ, καλύτερα να πάρει τα κουβαδάκια του και να πάει σε άλλη παραλία. Διότι η πραγματικότητα είναι αποστομωτική για όσους ζουν με την ψευδαίσθηση ότι η χώρα μας ήταν, είναι και θα είναι το κέντρο του Σύμπαντος.
Το χρυσό μετάλλιο κατακτήθηκε για τους εξής λόγους:
* Αντίθετα απ’ ότι ισχύει σχεδόν σε κάθε άλλη περίπτωση στην Ελλάδα, στο μπάσκετ έχουμε δομές, τεχνογνωσία, πρόγραμμα και τους κατάλληλους ανθρώπους για να υποστηρίξουν όλα αυτά και να τα εξελίξουν.
* Ένα μεγάλο ποσοστό των μελών της συγκεκριμένης ομάδας συμπορεύεται εδώ και 5-6 χρόνια, με αποτέλεσμα να υπάρχουν η ομοιογένεια και οι κώδικες επικοινωνίας, προκειμένου να λειτουργούν άπαντες στην ίδια συχνότητα και να υπάρχει κοινός (και απόλυτα αποδεκτός απ’ όλους) στόχος.
Τα εχέγγυα αυτά, μπολιασμένα με τις ικανότητες των παικτών του Ηλία Παπαθεοδώρου, αποδείχτηκαν τόσο ισχυρά, που έφταναν και περίσσευαν για να υπερκαλυφθούν οι εξής αδυναμίες:
* Απουσία του κατά τεκμήριο πιο προικισμένου παίκτη αυτής της γενιάς, του Γιώργου Παπαγιάννη (ήταν στις ΗΠΑ για το summer league του ΝΒΑ και θα συμμετάσχει στην προετοιμασία της Εθνικής Ανδρών), αλλά και του Κώστα Αντετοκούνμπο (τραυματισμός της τελευταίας στιγμής).
* Απραξία ή μειωμένη συμμετοχή, κατά την διάρκεια της αγωνιστικής σεζόν που προηγήθηκε, της πλειοψηφίας των παικτών που συγκρότησαν την 12αδα. Δεν μιλάμε βεβαίως μονάχα γι’ αυτούς που αγωνίζονται στο κορυφαίο επίπεδο (πχ Χαραλαμπόπουλος), αλλά και για εκείνους που στη θεωρία μπορούσαν να πάρουν ευκολότερα ευκαιρίες (πχ Καρράς).
Τις απουσίες δεν μπορεί να τις προβλέψει κανείς, οπότε τις αφήνουμε στην άκρη. Το ζουμί άλλωστε βρίσκεται στον δεύτερο παράγοντα.
Τι χρειάζεται να συμβεί για να πάψουν να αντιμετωπίζουν οι πιτσιρικάδες τις μικρές Εθνικές ομάδες ως… ειδυλλιακό και λυτρωτικό προορισμό, έπειτα από την εννιάμηνη παρουσία τους στο «ψυγείο» ή σε δεύτερο πλάνο;
* Να σκληρύνουν οι ίδιοι πρώτα απ’ όλα απέναντι στον εαυτό τους , όπως υπογράμμισε χαρακτηριστικά ο αρχηγός της Εθνικής ομάδας των Ανδρών, Γιάννης Μπουρούσης, μιλώντας για την περίπτωση του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου. Προπόνηση και πάλι προπόνηση, σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο και διαρκής επαγρύπνηση για να πιάσουν την ευκαιρία, όταν εκείνη εμφανιστεί, σε συλλογικό επίπεδο.
* Να σταματήσουν να βλέπουν οι γονείς τα παιδιά τους ως τον επόμενο Γκάλη, Γιαννάκη, Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Σπανούλη, ή Αντετοκούνμπο, προσπαθώντας να επιβάλουν (με κάθε πιθανό ή απίθανο τρόπο) στην ομάδα και στον προπονητή να τα αντιμετωπίζουν ως τέτοιους, προτού καλά καλά εκείνα γίνουν ολοκληρωμένοι αθλητές. Αυτό συμβαίνει είτε λόγω άγνοιας των σκληρών συνθηκών του πρωταθλητισμού, σε συνδυασμό με τον όποιο ρομαντισμό κουβαλάει ένας γονιός, είτε λόγω κυνικής και οπορτουνιστικής προσέγγισης των δεδομένων. «Στην Ελλάδα του 2017, που ουσιαστικά δεν υπάρχει ελπίδα για κανέναν, θα βγάλουμε λεφτά και θα γίνουμε κάποιοι, μέσω του παιδιού μας». Το δεύτερο σενάριο (που δημιουργεί όχι απλώς αθλητές με κακή νοοτροπία, αλλά ανθρώπους χωρίς βάσεις, καταδικασμένους να αποτύχουν και στην κανονική τους ζωή) έχει αρχίσει, δυστυχώς, να αποκτά την μορφή μάστιγας.
* Να συνειδητοποιήσουμε όλοι οι υπόλοιποι (παράγοντες, προπονητές, δημοσιογράφοι και φίλαθλοι) ότι στον αθλητισμό υπάρχει και η ήττα. Όσο περισσότερο συμβιβαστούμε με το ενδεχόμενο αυτό, τόσο αποτελεσματικότερη θα κάνουμε την διαδικασία εξέλιξης των νεαρών αθλητών. Για να γίνεις καλύτερος, πρέπει να αποτύχεις κι εν συνεχεία να καταφέρεις να σταθείς στα πόδια σου. Για να συμβεί αυτό χρειάζεται να σε εμπιστεύονται και να παίζεις. Όχι μονάχα στην προπόνηση, αλλά σε κανονικές συνθήκες αγώνα. Δεν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος ή ημίμετρο επ’ αυτού.
* Να σταματήσουν να κάνουν οι δύο «μεγάλοι» του ελληνικού μπάσκετ (Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός) ατέρμονους και επιζήμιους διαγωνισμούς συλλογής ταλέντων. Τέτοιοι στήνονται έπειτα από σχεδόν κάθε επιτυχία μιας μικρής εθνικής ομάδας και νομοτελειακά οδηγούν στην ελαχιστοποίηση των πιθανοτήτων εξέλιξης και καθιέρωσης της πλειοψηφίας των παιδιών αυτών. Αυτή η τακτική (την οποία εσχάτως άρχισε να ακολουθεί και η ΑΕΚ σε επικίνδυνα μεγάλη κλίμακα) θα είχε νόημα και αξία μονάχα εφόσον μπορούσαν οι σύλλογοι να διαθέτουν «Β’ ομάδες» ή «θυγατρικές» που, ακολουθώντας το ίδιο προπονητικό πρόγραμμα με την «ναυαρχίδα», θα αγωνίζονταν στην Α2 ή στην Β’ Εθνική. Κάτι τέτοιο ωστόσο, απαγορεύεται απ’ το νόμο.
Αντί επιλόγου, μια διευκρίνιση που αποτελεί μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση: είναι αποπροσανατολιστικό και κατ’ επέκταση επιζήμιο να αποτελούν οι διακρίσεις και τα μετάλλια τον πρωταρχικό στόχο σε αυτές τις ηλικίες. Αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος απ’ την τεχνική, σωματική και πνευματική εξέλιξη των παικτών. Αν άλλωστε κάτι τέτοιο επιτευχθεί, θα έρθουν νομοτελειακά και οι επιτυχίες.
