Το Σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν ένα θυελλώδες διήμερο για το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Λίγο πριν, ξεκίνησε με την αποχώρηση του Ολυμπιακού από τον ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό, συνεχίστηκε στην Ισπανία με τις φωνές της Ρεάλ, στην Τουρκία με την Εφές να ωρύεται και στο Βελιγράδι με τον Ερυθρό Αστέρα να μην παίρνει τα μετάλλια της δεύτερης θέσης.
Στην Ελλάδα, όσοι ασχολούνται με το μπάσκετ, ψάχνουν να βρουν τι θα γίνει αν ο Ολυμπιακός κάνει πράξη τα όσα έχει εξαγγείλει για το ελληνικό πρωτάθλημα. Ας δούμε όμως το θέμα λίγο πιο… βαθειά.
Πριν από μερικά χρόνια σε ένα από τα καθιερωμένα τραπέζια του Τζόρντι Μπερτομέου στους Ευρωπαίους δημοσιογράφους, στο πλαίσιο κάποιου φάιναλ φορ, ο Ισπανός ηγέτης της Ευρωλίγκας, μεταξύ τυριού και αχλαδιού, είχε παραδεχθεί πως ονειρεύεται την διοργάνωσή του μια μέρα, παντελώς ανεξάρτητη και χωρίς τα βαρίδια των εθνικών πρωταθλημάτων στη πλάτη του.
Ο Ισπανός, μάλιστα έχει κάνει κουβέντα με τις ομάδες που έχουν συμβόλαιο και το έχει συζητήσει και σε πιο επίσημο επίπεδο, από αυτό που το έκανε τότε, στο δείπνο με τους εκπροσώπους του Τύπου. Πλέον το 2019 έχουμε τα εξής δεδομένα:
Ο Ολυμπιακός έχει βάλει όρους για να συνεχίσει στο εθνικό του πρωτάθλημα. Όρους μάλιστα που κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι θα εισακουστούν ή θα απορριφθούν.
Η Ρεάλ μετά την απώλεια του Κόπα Ντελ Ρέι, ψέλλισε «επανάσταση» στο ίδιο μοτίβο και προσέξτε γιατί εδώ το θέμα είναι ακόμα πιο περίπλοκο. Το Κύπελλο χάθηκε από την Μπαρτσελόνα, η οποία επίσης έχει πολύ σοβαρά παράπονα από την ισπανική λίγκα. Η διοίκηση της ACB στο πλαίσιο ανταγωνισμού του πρωταθλήματος έχει δημιουργήσει μία εχθρική κατάσταση για τους θεωρητικά «μεγάλους». Στην Ισπανία που προτεραιότητα έχει το προϊόν και όχι το κάθε σωματείο οι διαιτητές σφυρίζουν πάντα υπέρ του… αδύναμου. Αυτό βοηθάει σε… εκπλήξεις που είναι το «αλατοπίπερο» ενός καλού πρωταθλήματος, αλλά από την άλλη εξοργίζει τις ομάδες που επενδύουν εκατομμύρια και δεν απολαμβάνουν καν τον σεβασμό του 50-50.
Στην Τουρκία υπάρχει άλλο θέμα. Ο Αταμάν έχει κάνει χρόνια τώρα την επανάστασή του και λέει ευθέως ότι η Φενέρ είναι κατεστημένο και δυνατή στο παρασκήνιο. Όντας στην Γαλατά οι φωνές του, έμοιαζαν να είναι φωνές… γραφικού. Στην Εφές όμως, ακούγεται διαφορετικά. Αφενός γιατί η Εφές είναι μέγεθος, τέτοιο στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, που ότι πει ακούγεται, αφετέρου, πίσω από την Εφές κι ας μην υπάρχει λαός ποδοσφαιρικός, υπάρχουν παράγοντες με τεράστια κεφάλαια και με μεγάλη δύναμη στην τούρκικη κοινωνία.
Στη Σερβία ο Ερυθρός Αστέρας είναι πυρ και μανία. Πρόσφατα κι ενώ η Παρτιζάν βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας ανέλαβε την ομάδα ένας πολύ ισχυρός οικονομικά άνθρωπος ο Οστόγια Μιχάιλοβιτς. Αυτός που έπεισε με ανοικτή επιταγή τον Τρινκέρι να πάει στην ομάδα και τον παρουσίασε στο αεροδρόμιο όταν έφτασαν μαζί με ιδιωτικό τζετ. Οι ισορροπίες από την παρουσία του Μιχάιλοβιτς μέχρι και σήμερα έχουν αλλάξει.
Στο Ισραήλ, μπορεί να μην είχαμε Κύπελλο και παρατράγουδα, όμως η Μακάμπι ευθέως πλέον διαδίδει ότι η εθνική λίγκα του Ισραήλ είναι τουλάχιστον εχθρική απέναντι της και πως πλέον όλο το παρασκήνιο κινείται από την Χάποελ. Από του χρόνου στην λίγκα θεσπίζεται ένας ακόμα κανονισμός – λαιμητόμος – για την «ομάδα του λαού». Σε κάθε ομάδα θα επιτρέπονται πέντε ξένοι αντί για έξι που είναι μέχρι σήμερα. Στην πεντάδα θα έχει δικαίωμα να αγωνίζεται μόνο ο ένας, αντί για δύο που είναι ως σήμερα. Επίσης για να έχεις πέντε ξένους στην 12άδα θα πρέπει υποχρεωτικά οι άλλοι επτά να είναι Ισραηλινοί. Με λίγα λόγια η λίγκα απαιτεί από την Μακάμπι να φτιάξει δύο ομάδες. Μία για εντός συνόρων και μία για την Ευρωλίγκα.
Καταλαβαίνεται ότι πλέον στην Ευρώπη έχει ξεκινήσει μία τάση που πολύ γρήγορα και με τις κατάλληλες συνθήκες μπορεί να γίνει ρεύμα. Αν στο… όνειρο του Μπερτομέου για ανεξάρτητο πρωτάθλημα μπουν στηρίγματα τύπου Ολυμπιακός, Ρεάλ και Μακάμπι, το όνειρο αυτό ίσως να γίνει κάτι περισσότερο.