Φυλακισμένα συναισθήματα. Αποφασιστικότητα, τόλμη, φόβος, οργή, αγάπη για την πατρίδα που δεν αναπνέει ελεύθερη. Λίγο έξω από τη Λευκωσία, του λείπουν οι πορτοκαλεώνες της κατεχόμενης Μόρφου. Του λείπει το σπίτι του. Ο μεγάλος φούρνος της συχωρεμένης γιαγιάς του που έφτιαχνε ψωμί για όλο το χωριό.
Το 1974 η οικογένεια του ξεριζώθηκε για να σωθεί από την εισβολή των Τούρκων. Βρήκε στέγη στη Λεμεσό όπου πρόκοψε, δίχως να καταφέρει να βγάλει ποτέ από το μυαλό του τη Μόρφου. Την κοίταζε από μακριά από την ελεύθερη Κύπρο. Τι τρέλα και αυτή. Να βλέπεις απέναντι το βιο σου σε ξένα χέρια. Και να μην μπορείς να βρεις το δίκιο σου.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, σε μία περίοδο κατά την οποία είχε υποστεί φθορές το ηθικό των Κυπρίων, αναζήτησε τον τρόπο για να αλλάξει την ψυχολογία των συμπατριωτών του. Να δείξει πως δεν είναι άτρωτος ο κατακτητής. Και ένα παγωμένο βράδυ του Δεκέμβρη του ’88 έγινε σκιά για να βρεθεί στο σπίτι του στη Μόρφου.
«Έσπασε» την πράσινη γραμμή και πέρασε στα κατεχόμενα από ένα ποτάμι. Ντυμένος στα μαύρα και βρεγμένος από το στομάχι έως τα πόδια, περπάτησε χιλιόμετρα για να φθάσει στον τόπο του. Πρώτα είδε την Εκκλησία με τον Σταυρό να έχει καταστραφεί. Αλλά το μεγαλύτερο σοκ το αισθάνθηκε όταν μπήκε μέσα στον Οίκο του Θεού.
Η Αγία Τράπεζα είχε μετακινηθεί και στη βάση της είχαν αφεθεί ανθρώπινα περιττώματα. «Πλημμύρισε» από οργή. Ήθελε να στείλει το μήνυμά του. Και το έκανε σε ένα άλλο σπίτι εγκαταλελειμμένο, όπου υπήρχε η τούρκικη σημαία. Την κατέβασε και έγραψε η Κύπρος είναι ελληνική.
Όταν έφθασε πια στο πατρικό του που είχε άλλον «υπεύθυνο», κοντοστάθηκε με νοσταλγία. Αλλά έπρεπε να φύγει καθώς ξημέρωνε. Αν τον ανακάλυπταν, στην καλύτερη περίπτωση θα τον «εξαφάνιζαν» σε κάποια φυλακή. Έτρεξε για να χαθεί. Κρύφτηκε για δύο ημέρες στους πορτοκαλεώνες της περιοχής, όπου τρεφόταν από τους καρπούς της γης.
Μετά από 48 ώρες κατάφερε να επιστρέψει στην ελεύθερη Κύπρο. Καταπονημένος, γεμάτος λάσπη σταμάτησε στον κεντρικό δρόμο ένα λεωφορείο. Ανέβηκε και κάθισε πίσω από τον οδηγό που τον ρώτησε γιατί είναι σε τέτοια κατάσταση. Τότε άρχισε να περιγράφει τις πράξεις του. Όλο το «λεωφορείο» σώπασε. Ίσως οι συνεπιβάτες του να σκέφθηκαν πως τίποτα τελικώς δεν είναι ανέφικτο.
Σχεδόν 28 χρονιά μετά, ο άγνωστος ήρωας, μού άνοιξε την καρδιά του στην Λεμεσό. Το βράδυ της 7ης Δεκεμβρίου του 2016 δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Και κυρίως τα μάτια του. Πετούσαν «φλόγες». Αν και 50 ετών, έμοιαζε να έχει την όρεξη εφήβου.
Τώρα, περιμένει με μεγάλη αγωνία την κατάληξη του Κυπριακού. Διότι στο 7% των κατεχομένων που διαπραγματεύεται να επιστρέψει η Τουρκία, βρίσκεται και η Μόρφου. Η αγαπημένη του Μόρφου. Εκεί, όπου μου υποσχέθηκε πως θα με κεράσει καφέ. Στην ελεύθερη Μόρφου, το επόμενο ραντεβού Γιώργο μου.