Από τα πλέον ωραία κι άκρως ευχάριστα πράγματα στη ζωή είναι οι ευχές. Οχι οι … τυπικές αλλά αυτές που λέγονται ή γράφονται με νόημα, με πίστη για τ’ ότι μπορούν να συμβούν. Από μια απλή καλημέρα μέχρι αυτές που επιλέγονται για μια ξεχωριστή στιγμή του καθενός. Τα τελευταία χρόνια, ολοένα και περισσότερο επιλέγονται οι λέξεις υγεία και αντοχές. Διόλου τυχαία …
Αυτά είναι – ίσως – την παρούσα στιγμή και τα υπεραπαραίτητα αγαθά για τον καθ’ έναν. Ορισμένοι τα θεωρούν δεδομένα ή ανεπηρέαστα από τις σχετικές αναφορές. Κι όμως η ίδια η ζωή αποδεικνύει πυκνά – συχνά, με τον πλέον οδυνηρό τρόπο, πως δεν είναι. Ενα τέτοιο, ασύλλυπτο για τον ανθρώπινο νου, δίδαγμα έλαβε χώρα το μεσημέρι της Κυριακής στη Λιβαδειά. Εκεί όπου μεταξύ πολλών άλλων είχε ταξιδέψει από τη Χαλκιδική κι ο 24χρονος Χρήστος για να βρεθεί στο πλευρό της αγαπημένης του ομάδας, όπως τόσες και τόσες άλλες φορές είχε κάνει στο παρελθόν κι αυτός και τόσοι άλλοι. Μόνον που για το νεαρό παλικάρι αυτό έμελλε να είναι και το τελευταίο του. Δεν έχει την παραμικρή σημασία το πώς κι όλες οι λεπτομέρειες γύρω από το συμβάν, παρά μόνον το αποτέλεσμα. Κι αυτό είναι πως το νήμα της ζωής κόπηκε άδικα εκεί πλημμυρίζοντας οδύνη και θλίψη πρωτίστως τους δικούς του ανθρώπους αλλά και πολλούς ακόμη, δίχως καν να τον έχουν γνωρίσει ποτέ. Οι ευχές που είχαν προηγηθεί τις προηγούμενες ημέρες από χιλιάδες στόματα για ένα καλό ξεκίνημα σεζόν, με υγεία, αντοχές και πολλά ακόμη μέσα σε μια στιγμή πήγαν όλες στο βρόντο. Ολα στο κενό …
Οπως νιώθει ο κάθε ένας που αδυνατεί να συνειδητοποιήσει την τραγική αλλαγή δεδομένων από τη μια στιγμή στην άλλη, ανήμπορος να κάνει το παραμικρό. Δεν υπάρχουν και δεν μπορούν να υπάρξουν λόγια σε κάθε τέτοια περίπτωση. Καλό του «ταξίδι» μόνον και καλή δύναμη να έχουν οι δικοί του άνθρωποι για το δράμα που βιώνουν ….
Μετά από ένα τέτοιο συμβάν όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν και είναι ασήμαντα. Μόνον που η ζωή δε σταματά για κανέναν και για τίποτα. Οτι και να συμβεί στον οποιονδήποτε συνεχίζει ακάθεκτη, καθώς ότι πιο αμείλικτο στο σύμπαν είναι ο χρόνος που συνεχίζει, δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο και πίσω δε γυρίζει. Οσο … πεζό κι αν ακούγεται αυτή είναι η πραγματικότητα. Λίγες ώρες μετά, ήταν προγραμματισμένο το ντεμπούτο του ΠΑΟΚ στη Λιβαδειά κόντρα στην τοπική ομάδα. Τα μαύρα περιβραχιόνια στα χέρια των ποδοσφαιριστών και των δυο ομάδων αλλά κι η απουσία των πανό στην κερκίδα των περισσότερων από πεντακόσιους οπαδούς του «Δικεφάλου» πρόδιδαν εξ αρχής το δράμα της ημέρας. Το ενός λεπτού σιγή που είχε προαποφασιστεί για τα θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης στη Βαρκελώνη είχε διττή υπόσταση, αφού πλέον ήταν και για τον άτυχο οπαδό. Τα συνθήματα αυτών που βρίσκονταν στην κερκίδα έδωσαν τη συνέχεια, ενώ ήλπιζαν και σε ένα θετικό αποτέλεσμα ως μια σταγόνα επιφανειακής και πρόσκαιρης παρηγοριάς σ’ έναν ωκεανό θλίψης και πένθους που έπνιγε τους πάντες.
Ούτε αυτό ήρθε όμως καθώς οι δυο ομάδες αρκέστηκαν σε μια «λευκή» ισοπαλία. Οι ελπίδες για ένα καλό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα, μια διοργάνωση που άπαντες εντός και πέριξ της ομάδας την ποθούν διακαώς χρόνια τώρα, διαψεύστηκαν, ενώ κι η εικόνα που παρουσίασε η ομάδα του Ραζβάν Λουτσέσκου ήταν απογοητευτική απέχοντας κατά πολύ από ένα σύνολο που φιλοδοξεί να πρωταγωνιστήσει. Οι γηπεδούχοι γνώριζαν πολύ καλά πώς ν’ αντιμετωπίσουν τον αντίπαλό τους. «Σφιχτή» άμυνα, πολυπληθής παρουσία πίσω από την μπάλα και … καρτέρι για την αντεπίθεση. Το κακό για τον «Δικέφαλο» ήταν πως συνεχίζει να μην έχει βρει τρόπο-ους να διασπάει κάθε τέτοια άμυνα που μπορεί να βρει απέναντί του. Μια ποδοσφαιρική «πάθηση» πολλών ετών που προκαλεί πλείστες όσες συζητήσεις στον κόσμο για τα πρόσωπα, την αξία τους και – το χειρότερο; – τη διάθεσή τους.
Με επτά απουσίες λόγω τιμωρίας και τραυματισμών και με τέσσερις αλλαγές στο αρχικό σχήμα σε σχέση με την πρόσφατη αναμέτρηση με την Εστερσουντ, ο ΠΑΟΚ εμφανίστηκε αγνώριστος, ασύνδετος, στατικός και με αξεπέραστο πρόβλημα στο δημιουργικό κομμάτι, ενώ δεν έλειψαν οι δυσλειτουργίες στην άμυνα, αναδεικνύοντας τον Ρέι ως κορυφαίο όλων. Κανένα από τα νέα πρόσωπα που μπήκαν στο αρχικό σχήμα, ήτοι Μαλεζάς, Κάτσε, Λημνιός (σ.σ. ντεμπούτο), Ενρίκε δεν μπόρεσε να συνδράμει αποτελεσματικά ώστε να μην υπάρξει αυτή η εν γένει εικόνα, με τον Βραζιλιάνο μόνο να εμφανίζεται πιο δραστήριος σε σχέση με τους υπόλοιπους. Κανείς κι εκ των Σαχόφ, Μπίσεσβαρ, Κάμπος που πέρασαν ως αλλαγές στο δεύτερο ημίχρονο αντί των Κάτσε, Ενρίκε, Λημνιού δεν κατάφερε ν’ αλλάξει κάτι, με λογική συνέπεια και τις αποδοκιμασίες του κόσμου με τη λήξη της αναμέτρησης.
Είναι χαρακτηριστική η εικόνα των χαφ που ανέβαιναν με την μπάλα και μόλις έφταναν μπροστά σε αντίπαλο δεν ήξεραν τί να την κάνουν, επιλέγοντας την τροφοδότηση των πλαϊνών, όπως επίσης κι οι αποτυχημένες απόπειρες των κεντρικών αμυντικών κι όχι μόνον να βρουν συμπαίκτη τους με μακρινές μεταβιβάσεις. Κι όλα αυτά με τον Ρουμάνο τεχνικό στην κερκίδα από το 28’ και μετά εξαιτίας της αποβολής του, μαζί με τον ομόλογό του στον πάγκο του Λεβαδειακού, Ζοζέ Ανιγκό, απόρροια του επιθετικού διαλόγου που άνοιξε ο Γάλλος τεχνικός των γηπεδούχων αντιδρώντας σε διαμαρτυρίες των ανθρώπων του «Δικεφάλου» για μαρκάρισμα στον Πρίγιοβιτς εντός περιοχής. Μια κι ο λόγος για τον κ. Λουτσέσκου, η αμφιλεγόμενη επιλογή του να τοποθετήσει τον Μακ πίσω από τον Πρίγιοβιτς δεν του βγήκε, ενώ φάνηκε … αποδοτική μόνον σε κάποια λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου όταν ο Σλοβάκος αναγκαζόταν να επιστρέψει μέχρι τη μεσαία γραμμή για να πάρει την μπάλα από το ξεκίνημα της επίθεσης και πάλι όμως, δίχως κάτι ουσιαστικό κι αποτελεσματικό. Κάποιες θετικές στιγμές για τον Λημνιό, με μακρινά σουτ αλλά αλίμονο αν κρινόταν ο 18χρονος που μέχρι πριν από λίγο καιρό δεν υπολογίζονταν και ξαφνικά με τις απουσίες και τη διάθεση της τεχνικής ηγεσίας να ξεκουράσει ορισμένους εν όψει του δεύτερου αγώνα για τα πλέι οφ του Europa League με την Εστερσουντ στη Σουηδία, βρέθηκε στο αρχικό σχήμα.
Αναγκαίο θα πει κάποιος και πιθανόν να έχει δίκιο, όμως είναι ένα ρίσκο που όπως αποδείχτηκε ο ΠΑΟΚ δε φρόντισε να μπορεί να το αντέξει δίχως να το πληρώσει, μαζί με όλες τις υπόλοιπες λεπτομέρειες στις επιλογές προσώπων που κόστισαν τους δυο βαθμούς. Η ομάδα θεωρητικά έπρεπε να έχει ένα βασικό πλεονέκτημα έναντι όλων των υπολοίπων ομάδων που έχουν υψηλούς στόχους για φέτος: Την ομοιογένεια και τη συνοχή, λόγω των ελάχιστων αλλαγών μέχρι πρότινος στις βασικές επιλογές. Εντούτοις χάθηκε κι αυτήν. Ακόμη και σ’ αυτό το ήσσονος θέματος για τη ζωή – όπως είναι ένας ποδοσφαιρικός αγώνας – η απογοήτευση ήταν η κύρια ή σχεδόν η απόλυτη γεύση. Μετά το τέλος του αγώνα ο επικεφαλής της τεχνικής ηγεσίας έκανε λόγο για πολύ δουλειά την οποία χρειάζεται απαραίτητα η ομάδα προκειμένου ν’ αλλάξει φιλοσοφία και τις αντίξοες συνθήκες που υπάρχουν λόγω έλειψης χρόνου με τις διαδοχικές υποχρεώσεις, κάτι που είναι γεγονός κι όχι άλλοθι. Αλλωστε δεν το ανέφερε ως τέτοιο. Παράλληλα όμως, είναι σημαντική η καθυστέρηση που παρατηρείται – για μια ακόμη φορά – στην έλευση των κομματιών που λείπουν. Σήμερα αναμένεται μεν ο Ελ Καντουρί για να υπογράψει και να ενταχθεί στην ομάδα, αλλά τα υπόλοιπα θέματα – μοιάζουν να – παραμένουν στάσιμα. Ειδικά αυτά του κεντρικού αμυντικού και του χαφ που θα μπορεί επιτυχώς να συνδέει τις γραμμές.
Αν το ζήτημα είναι το κόστος, ταπεινή άποψη είναι – καθώς κανείς δεν μπορεί να υποδείξει σε κανέναν πως θα διαχειριστεί τα χρήματά του – πως η … ζημιά που προκαλεί αυτή η αργοπορία είναι μεγαλύτερη και σε βάθος χρόνου. Αλλά η ευθύνη είναι δική τους και γι’ αυτό κρίνονται. Τουναντίον, αντί να έρθει κάποιος-οι, ένας άλλος έφυγε. Ο Στέφανος Αθανασιάδης, ο εκ των αρχηγών του ΠΑΟΚ επί σειρά ετών, έπειτα από είκοσι χρόνια παρουσία στην ομάδα, ξεκινώντας από τις Ακαδημίες και φτάνοντας μέχρι την πρώτη γραμμή, με αρκετά ζηλευτά κατορθώματα και σε στατιστικό επίπεδο που έχουν μείνει στην ιστορία, αποχώρησε για να συνεχίσει την καριέρα του στο Ισραήλ και στη Μακάμπι Χάιφα. Τέλος εποχής και νέο ξεκίνημα σε μια καριέρα που αλλιώς ξεκίνησε, διαφορετικά εξελίχθηκε και τόσο μα τόσο άδοξα ολοκληρώθηκε για τον 28χρονο επιθετικό στην παρούσα φάση. Ηρθε στην ομάδα αμούστακο παιδί, τη λάτρεψε και τον λάτρεψαν, δημιούργησε προσδοκίες, έβαλε τον πήχη πολύ ψηλά και στο τέλος έδειξε αδυναμία ν’ ανταποκριθεί στο σύνολο όλων αυτών με συνέπεια τη συγκεκριμένη εξέλιξη. Δεν ήταν μόνον η στείρα περσινή σεζόν του αλλά ουσιαστικά και τ’ ότι δεν μπόρεσε ν’ αναπτύξει και να εξελίξει μια πανίσχυρη προσωπικότητα που εντός αποδυτηρίων θα ήταν κι η απόλυτα κυρίαρχη.
Κι η όποια πικρία, που πολλές φορές μεταφέρεται κι ως οργή έχει να κάνει με την πίστη πολλών πως μπορούσε, αλλά έχασε το δρόμο του και δεν το έκανε. Ακόμη κι αυτό όμως δεν αλλάζει και δεν αλλοιώνει στο ελάχιστο όλα αυτά που πρόσφερε επί σειρά ετών στην ομάδα της καρδιάς του. Στιγμές και συναισθήματα ανεξίτηκα στην πάροδο των ετών. «Η δουλειά του είναι και πληρώθηκε γι’ αυτήν», είναι η συνήθης επωδός σ’ αυτές τις περιπτώσεις, μόνον που στην προκειμένη ο ίδιος είχε (απο)δείξει πως ήταν κάτι περισσότερο από μια απλή … δουλειά. Την έκανε επί σειρά ετών. Μόνον τελευταία δεν ήταν αυτός που είχε δώσει σε όλους να καταλάβουν πως μπορεί να είναι. Και το πλήρωσε με τον χειρότερο τρόπο … Αποχώρησε … Λίγες ημέρες μετά από το εντυπωσιακό χειροκρότημα του κόσμου όταν μπήκε ως αλλαγή με την Εστερσουν. Θαρρείς κι ενδόμυχα ήξερε ο κόσμος που το έκανε πως θα ήταν η ύστατη ευκαιρία που είχε να του πει «ευχαριστώ και καλή συνέχεια». Οτι κι αν ήταν τέλος πάντων … αυτό ήταν. Πάει και τελείωσε. Αν μη τί άλλο δεν του πρέπει η απαξίωση. Ο καθένας ας κάνει ότι θέλει κι ας λειτουργήσει ανάλογα, αλλά λάθη κάνουν όλοι και σοβαρά στις ζωές τους. Απλώς δεν αμείβονται αντίστοιχα και δεν προβάλλονται τόσο και οι ίδιοι και τα λάθη τους. Ας μην είναι αυτός ο λόγος περαιτέρω ασέβειας κι ακύρωσης ενός – ακόμη – ανθρώπου που δε μένει πια εδώ κι ας ήταν από τους πιο έντονους κι αντιπροσωπευτικούς εκφραστές του … «εδώ».
Και πάλι, καλή δύναμη στους ανθρώπους του άτυχου παιδιού και καλή συνέχεια σε όλους, όπως κι όποια μπορεί αυτή να είναι τηρουμένων των συνθηκών ….