- Να σου πω την αλήθεια, δεν πιστεύω ότι υπάρχει πίεση σε κανένα παιχνίδι.
- Πως το κάνεις αυτό;
- Δεν ξέρω φίλε, αυτή είναι η νοοτροπία μου. Δεν δίνω σημασία σε τέτοια πράγματα. Σκέφτομαι πως είναι απλά ένα ακόμα παιχνίδι, μία ακόμα ευκαιρία να γίνω καλύτερος.
Τον ζήλεψα, αλήθεια σας λέω, τον Τάιλερ Ντόρσεϊ όταν παραδέχτηκε φόρα παρτίδα ότι είναι λιγότερο ή περισσότερο απρόσβλητος στο μικρόβιο της πίεσης και του άγχους. Ήταν σαν να παραδέχτηκε το προτέρημα και το ελάττωμα του μαζί, απλώς γιατί αυτός είναι και δεν έχει νόημα να υποκρίνεται κάτι διαφορετικό. Θυμάμαι, εκείνη τη στιγμή που μιλούσαμε, να εύχομαι να τριφτεί λίγη από την απάθεια του πάνω μου.
«Είναι λες και πήρα ρεπό για δύο χρόνια». Μεγάλη κουβέντα να την πεις, αφού μέσα σε αυτή υποψιάζομαι πως χωράνε όλα, οι περιστάσεις, οι συνθήκες, η πατρότητα και η δική του ευθύνη. Χθες βράδυ ο χαμογελαστός Ελληνοαμερικανός με το θαμνώδες, φουντωτό μαλλί σκόραρε 21 πόντους, αλλά δεν είναι αυτό το στατιστικό που κάνει τη διαφορά, αλλά ο χρόνος που έμεινε στο παρκέ. Ο Ντόρσεϊ έπαιξε 32 λεπτά και κάτι ψιλά, πράγμα που σημαίνει πως μετά τους 12 πόντους που σκόραρε στα πρώτα 9 λεπτά συμμετοχής του πέτυχε άλλους 9 στα υπόλοιπα 23. Δεν έβαλε ακριβώς φωτιά στο καλάθι, όμως έμεινε εκεί: πάει να πει συνείσφερε στο υπόλοιπο παιχνίδι με έναν «όχι-Ντόρσεϊ» τρόπο. Τέσσερα ριμπάουντ, τρεις ασίστ, δύο κλεψίματα, deflections και ενεργά χέρια, παρουσία στην πίσω γραμμή και όχι ο φανερός αδύναμος κρίκος που αργά ή γρήγορα θα πάει στον πάγκο όταν σταματήσουν να καπνίζουν τα χέρια του.
Ο Ολυμπιακός πέρασε χθες από τη Βιτόρια με έναν τρόπο Μπασκόνια. Ο Μπαρτζώκας παραδέχτηκε το οφθαλμοφανές, πως η ομάδα του προσπάθησε μεν, αλλά εν τέλει παρασύρθηκε στο ρυθμό των αντιπάλων και εν τέλει τους κέρδισε στο δικό τους παιχνίδι, απλώς γιατί στην τελική ευθεία είχε τους μπαρουτοκαπνισμένους του “been there, done that” που του έκαναν τη δουλειά. Ο Εβάν Φουρνιέ που ήρθε από τον πάγκο για να δείξει το δρόμο και να μεταδώσει ηρεμία, ο Βεζένκοφ και ο Γουόκαπ με τα μεγάλα τρίποντα, ο Μιλουτίνοφ με την κυριαρχική παρουσία μπρος-πίσω.
Το πρώτο δείγμα έδειξε μια ομάδα της οποίας ο συνολικός αμυντικός δείκτης είναι χαμηλότερα από πέρσι – τίποτα πιο λογικό από τη στιγμή που από τη συνταγή αφαιρέθηκαν ο Φαλ και ο Παπανικολάου. Ο πρώτος δεν προβλέπεται να αγωνιστεί φέτος, ο δεύτερος θα χρειαστεί ανάσες και διαχείριση προκειμένου να είναι υγιής και φρέσκος την άνοιξη. Το αίνιγμα του «πως ο Ολυμπιακός θα παραμείνει όσο συμπαγής τον θέλει ο προπονητής του» είναι προφανώς πολυπαραγοντικό και δεν εξαρτάται μόνο από δύο παίκτες. Αν φέτος στα φτερά θα τριγυρίζουν κατά κανόνα οι Φουρνιέ, Ντόρσεϊ, Γουόρντ, Έβανς και με δεδομένο ότι στο «4» υπάρχουν δύο σκόρερς, τότε απομένει στο «1» και στο «5» η κυρίαρχη ευθύνη να δώσουν τον αμυντικό τόνο: αν αυτό ισχύει, τότε η απόκτηση του Νιλικίνα αποκτά το νόημα της. Στην ιδεατή της μορφή, η 12άδα του Ολυμπιακού θα έχει τον Γάλλο αντί του Λι και τον Έβανς αντί του Λαρεντζάκη.
Η Μαδρίτη περιμένει να βάλει νέα ερωτήματα. Η Ρεάλ ψάχνεται, πως θα εισάγει δύο NBAers στο ευρωπαϊκό παιχνίδι (Λάιλς-Οκέκε), πότε θα επιστρέψει ο Μαλεντόν και αν του πέφτει βαριά η λευκή φανέλα, αν είναι σε ελεύθερη πτώση ο Ταβάρες, τι μπορεί να κάνει καλά τη σήμερον ημέρα ο Γκαρούμπα και άλλα τέτοια. Μετά το πέρασμα από τη Μπουέσα, οι ερυθρόλευκοι πάνε στην πρωτεύουσα χωρίς πίεση. Όλοι εκτός από τον Ντόρσεϊ, που δεν θα είχε ούτως ή άλλως.
