Σε ένα από τα φετινά ταξίδια μου στα γήπεδα της Basketleague, σε αυτές τις μεγάλες κουρασμένες κουβέντες με λίγο φαγητό, λίγο αλκοόλ ή και τα δύο μαζί, μου είπε κάποιος την πιο εύστοχη κουβέντα που έχω ακούσει για τον φετινό Ολυμπιακό.
“Αυτή είναι η τέλεια ομάδα όταν έχει ένα τραυματία”.
Πάει να πει, οι δυνητικοί πρωταγωνιστές περισσεύουν. Τόσο πολύ, που πολλές φορές εξυπηρετεί την ίδια τη χημεία του γκρουπ να απουσιάζει ένας, προκειμένου να βγουν οι υπόλοιποι μπροστά, μετατρέποντας την υπομονή και τον αγωνιστικό εγωϊσμό σε καύσιμο πυρηνικής ενέργειας. Το εν λόγω σχήμα εξυπηρετήθηκε στο περίπου το βράδυ της Παρασκευής στο Φάληρο.
Ο Ολυμπιακός ήταν στα χαρτιά πλήρης, αφού Πρίντεζης και Σπανούλης πρόλαβαν το μεγάλο ραντεβού, αλλά ήταν πολύ μακριά από το γνωστό, κυριαρχικό εαυτό τους. Χωρίς ρυθμό ο πρώτος, έμοιαζε με χορευτή του low post που έχει καιρό να ακούσει μουσική. Αβέβαιος για την συμπεριφορά του προσαγωγού του ο κάπτεν, επιβεβαίωσε ότι η ηλικιακή του ωρίμανση συνοδεύεται από την αγωνιστική. Άφησε κατά μέρος τους λεονταρισμούς και διάλεξε οργανωτικό ρόλο, χωρίς να θαμπώσει, αλλά και χωρίς να γίνει η αχίλλειος πτέρνα του όχι μακρινού παρελθόντος.
Σε αυτό το περιβάλλον, οι διψασμένοι των ερυθρόλευκων βρήκαν παλκοσένικο. Και δεν είναι λίγοι.
Ο Ιωάννης Παπαπέτρου, small forward φυλακισμένος στο “4” έδειξε σε ένα λεπτό μέσα γιατί η θέση του είναι στο φτερό και όχι στο ζωγραφιστό: δύο catch & shoot τρίποντα – μαχαιριές χωρίς τον παραμικρό δισταγμό και με αυτοπεποίθηση να περισσεύει, ένα coast to coast από αυτά που ελάχιστοι PF μπορούν να υπερηφανευτούν πως έχουν στο ρεπερτόριο τους. Στην άμυνα, η σωματοδομή 30αρη που διαθέτει φτάνει και περισσεύει για να γίνει η δουλειά, ειδικά αν στην αντίπαλη ομάδα τα αντίπαλα 4άρια παίρνουν ακριβώς δύο σουτ, και αυτά τρίποντα (Φώτσης, Νίκολς, Γκέιμπριελ). Αργά ή γρήγορα, θα τεθεί το ερώτημα: χωράτε κύριε Ιωάννη, στα παπούτσια του Ματ;
Ο Έρικ Γκριν πέρασε τους πρώτους δύο μήνες τις σεζόν μαθαίνοντας τη ζωή στη σκια του Βασίλη Σπανούλη. Χωρίς να χρειαστεί να τηλεφωνήσει στον Κώστα Σλούκα στο ενδιάμεσο, συνήθισε τον ρόλο, βρήκε τρόπους να γίνεται σημαντικός και χωρίς το σουτ που κάθε παίκτης του είδους του θεωρεί οξυγόνο. Μετά από ένα αδιάφορο πρώτο ημίχρονο, βρήκε 7 πόντους στο δεύτερο, από αυτούς που πόνεσαν την “πράσινη άμυνα”, τελειώνοντας το ματς με ζερό λάθη σε 24 λεπτά συμμετοχής.
Ο Κώστας Παπανικολάου συνέχισε την τροχοδρόμηση του, αυτή που αν συνεχιστεί νομοτελειακά θα φέρει την απογείωση. Χωρίς ποτέ να χρειαστεί να υπερβάλλει επιθετικά από τη στιγμή που ούτε το εξωτερικό σουτ τον υπηρέτησε (1/4) και ούτε φάσεις στο ανοιχτό γήπεδο βρήκε, ήταν αυτός στον οποίο στήνόταν κάθε φορά το αμυντικό οικοδόμημα του Ολυμπιακού που κράτησε τον αντίπαλο του στους 43 πόντους σε τρία δεκάλεπτα.
Ο Πάτρικ Γιανγκ σταμάτησε να είναι ο σέντερ – συμπάθεια. Ο ψηλός τον οποίο η υπόλοιποι τέσσερις προσπαθούσαν όχι να οδηγήσουν αντιπάλους πάνω του, αλλά να αποφύγουν να δημιουργήσουν καταστάσεις που θα τον εξέθεταν. Ο Αμερικανός πατά πλέον φανερά καλά, ειδάλλως δεν θα κρατούσε τον Μιλουτίνοφ στα 04:15 συμμετοχής για να παίξει ο ίδιος 14:15. Ο Ολυμπιακός μπορεί να έχει δείξει ιώβεια υπομονή στην περίπτωση του, αλλά χάρες σε “αιώνιο” ντέρμπι δεν γίνονται: παίζεις μόνο αν κάνεις τη δουλειά, και ο Γιανγκ δείχνει ξανά νέος.
Ο Ντομ Γουότερς μάλλον δεν θα περίμενε και ο ίδιος πως από τη στιγμή που δεν πάτησε παρκέ στο πρώτο ημίχρονο, θα αγωνιζόταν στο μισό δεύτερο. Το άγχος του ήταν φανερό στο πρώτο τρίλεπτο συμμετοχής του, όμως ο Σφαιρόπουλος είχε την οξυδέρκεια και την υπομονή να τον αφήσει να πάρει την κρυάδα, αφού είχε βρει ταυτόχρονα άλλο ένα κορμί για να ξοδέψει ενέργεια και φάουλ στο κυνήγι του Τζέιμς. Όταν ο πρώην παίκτης του Άρη και του Κολοσσού βρήκε τις πρώτες του ασίστ, έβαλε και τρίποντο του και μαζί θετικό πρόσημο στο ντεμπούτο του.
Κάπως έτσι, ο Ολυμπιακός κέρδισε χωρίς δράματα στο φινάλε ένα ματς στο οποίο η τριάδα Σπανούλης/Πρίντεζης/Λοτζέσκι μέτρησαν 12+7+7 πόντους με 5/20 σουτ εντός πεδιάς (16/18 βολές). Και το έκανε γιατί ουδείς υπερέβαλλε προσπαθώντας να μετατρέψει εαυτόν σε ήρωα, αλλά αντιθέτως πήρε αυτά που του έδινε το παιχνίδι και η αγωνιστική του ημέρα.
Την ίδια στιγμή, ο Παναθηναϊκός εξαναγκάστηκε σε καθοριστικό βαθμό σε ένα πρωτόγνωρο για αυτόν παιχνίδι.Χωρίς την ομοιογένεια και την συνοχή του αντιπάλου του, βολεύτηκε σε εγκληματικό βαθμό στην καλή ημέρα των Τζέμις – Ρίβερς. Όταν η ενέργεια των δύο στέρεψε, το αποτέλεσμα δεν παραξένεψε κανένα, αφού οι πράσινοι ξόδεψαν τουλάχιστον 25 λεπτά χωρίς να βάλουν κανένα στην επιθετική τους εξίσωση.
Κάπως έτσι, ο Σινγκλτον δεν πήρε καν ευκαιρίες να εκθέσει τους αντιπάλους με το παιχνίδι του από απόσταση, ο Νίκολς σούταρε για πρώτη φορά στο 40΄, ο Φελντέιν έγινε ξαφνικά σουτέρ μετά από ντρίμπλα, ο Παππάς από σκόρερ αμυντικός που δεν σουτάρει, ο Μπουρούσης ένας αγνώριστος βετεράνος που έμοιαζε ώρες – ώρες να τα έχει χαμένα.
Ο κοινός παρονομαστής βγάζει, προφανώς, μάτι. Ο συνδυασμός της εξαιρετικής άμυνας και της κακής ημέρας του Νικ Καλάθη απόκοψε την μοναδική αυθεντική πηγή δημιουργίας που διαθέτει ο Παναθηναϊκός, τον μοναδικό πλανήτη γύρω από την βαρύτητα του οποίου μπορούν να βρεθούν σε σταθερή τροχιά οι ετερόφωτοι εν δυνάμει πρωταγωνιστές της ομάδας. Ο Μάικ Τζέιμς μπορεί να είναι ώρες – ώρες χάρμα οφθαλμών, αλλά τις περισσότερες φορές δεν ξεχωρίζει χρώματα στις φανέλες. Όλα του φαίνονται απλά εμπόδια.
‘Ηταν ένα παράξενο ματς, από αυτά που λογικά θα κάνουμε καιρό να ξαναδούμε μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού σε Ευρωλίγκα, πρωτάθλημα ή κύπελλο. Πιο πιθανό μοιάζει να ξαναφορέσουν ο Σπανούλης και Καλάθης τον μανδύα του πρωταγωνιστή, παρά να προκύπτουν ήρωες της μιας βραδιάς τύπου Παπαπέτρου. Εντούτοις, οι ερυθρόλευκοι υπενθύμισαν πως το βάθος που προκύπτει από την ομοιογένεια και την συνοχή τους είναι καταλυτικοί παράγοντες σε βάθος σεζόν, μακριά από τα πυροτεχνήματα της μιας βραδιάς που είναι πάντα στο πρόγραμμα.
Με το καλημέρα του δεύτερου γύρου, ο Ολυμπιακός προσπαθεί να μείνει συγκεντρωμένος βλέποντας την τετράδα να του γνέφει, την ώρα που ο Παναθηναϊκός ξέρει πως έχει άλλους στόχους. Πρώτα να τα βρει με την οκτάδα, και στη συνέχεια να γίνει η ομάδα που όλοι θα θέλουν να αποφύγουν.