ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η εθνική μπάσκετ μπήκε με το μαχαίρι στα δόντια στην πρεμιέρα του Ευρωμπάσκετ κόντρα στην υποδεέστερη Ισλανδία.
Όταν ωστόσο ένοιωσε ότι έβαλε γρήγορα γρήγορα τη νίκη στο τσεπάκι, παρουσίασε μια χαλαρότητα και ένα χαρωπό (για να μην πούμε υπεροπτικό) στυλ, που μόνο σε μια πανίσχυρη και καταξιωμένη ομάδα, όπως η Ισπανία (και δευτερευόντως η Γαλλία και η Σερβία), θα μπορούσαμε εν μέρει να δικαιολογήσουμε.
Μπορεί μια μεγάλη μερίδα των παικτών που συγκροτούν την 12αδα της «επίσημης αγαπημένης» να έχουν κερδίσει τον σεβασμό ολόκληρης της μπασκετικής Ευρώπης, ωστόσο αυτό έχει συμβεί με βάση τα όσα έχουν πετύχει σε συλλογικό επίπεδο. Απ’ την ομάδα του ’09, που κατέκτησε το τελευταίο μας μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας, έχουν απομείνει πλέον ο Μπουρούσης και οι (σε ρόλο μαθητευόμενων, τότε) Πρίντεζης και Καλάθης.
Απ’ τη μία υπάρχει λοιπόν το εξής: ομάδα που ψάχνει εναγωνίως, έπειτα από οκτώ ολόκληρα χρόνια, μια διάκριση, δεν γίνεται να κάνει τόσα λάθη στο πρώτο ημίχρονο. Δεν ήταν μόνο ο απόλυτος αριθμός (13), αλλά κυρίως η σημασία αυτών και η ευκολία με την οποία σημειώθηκαν. Όταν κάνεις τρεις φορές μέσα σε 18 λεπτά φάουλ πάνω σε προσπάθεια για τρίποντο και την ίδια ώρα υποπίπτεις σε 3-4 λάθη σε φάσεις που οι εμπλεκόμενοι παίκτες είχαν απόσταση μίας πάσας, είναι ξεκάθαρο ότι παρουσιάζεις έλλειμμα συγκέντρωσης.
Απ’ την άλλη, ωστόσο, αυτός είναι (σχεδόν πάντοτε) ο… ελληνικός τρόπος. Να μην έχουμε μονάχα τις όποιες παθογένειες ή δυσλειτουργίες, αλλά να βάζουμε επιπρόσθετα προβλήματα στον εαυτό μας. Να τρωγόμαστε με τα ρούχα μας. Εκεί που έχουμε ανοίξει μπροστά μας ολόκληρη λεωφόρο, έτοιμοι να εκτοξευθούμε μπροστά, να πηγαίνουμε ξαφνικά προς τα πίσω.
Υπό αυτή την έννοια και με πρώτο κριτήριο τις ιδιομορφίες μας, καλύτερα έτσι. Με πίεση, που μπορούσαμε (και έπρεπε) να είχαμε αποφύγει. Με μια μαύρη τρύπα στο δεύτερο 10λεπτο, που έφερε ενστικτωδώς στο μυαλό μας όλα τα ερωτήματα που μας βασανίζουν απ’ το 2010 έως σήμερα. Με τους Ισλανδούς να μπαίνουν ψαρωμένοι στο παρκέ και στο διάστημα που τους επιτρέψαμε να αντεπιτεθούν, να μοιάζουν με ομάδα δυο κλάσεις επάνω απ’ αυτό που πραγματικά είναι.
Γιατί είναι καλύτερα έτσι; Διότι στο δυσκολότερο ζευγάρι αγώνων που έχουμε να δώσουμε στην πρώτη φάση (Γαλλία, Σλοβενία), θα ήμαστε σε εγρήγορση και με το κεφάλι κάτω.
