Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τους λόγους που η απόδοση του Παναθηναϊκού έπεσε σημαντικά στο τελευταίο κομμάτι της σεζόν, αυτό στο οποίο το τριφύλλι διεκδικήσε και εν τέλει έχασε τα περσινά του σκήπτρα σε Ευρώπη και Ελλάδα. Αυτό που δύσκολα σηκώνει πολλή συζήτηση είναι πως η ομάδα του Αταμάν εμφανίστηκε στο τελευταίο κατοστάρι της σεζόν λαχανιασμένη, ένεκα των λίγων παικτών που ο Τούρκος τεχνικός δικαίως ή αδίκως εμπιστευόταν.
Τίποτα περίεργο εδώ. Ο σκληρός πυρήνας των Σλούκα/Ναν/Γκραντ/Όσμαν/Χουάντσο τράβηξε κουπί για περισσότερους από πέντε μήνες μετά τον τραυματισμό του Λεσόρ και ενώ οι Γκέιμπριελ/Μήτογλου έδωσαν σποραδικές λύσεις, ο Παναθηναϊκός δεν βρήκε επί της ουσίας ποτέ τρόπο να αποκαταστήσει τη γεωμετρία του. Μοιραία έγινε μια ομάδα που έγειρε αποκλειστικά στην ήδη εξαντλημένη περιφέρεια της.
Προφανώς εδώ υπάρχει μια συζήτηση, όπως κάθε φορά που τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως κανείς τα περιμένει: αν θα μπορούσε να αξιοποιηθεί καλύτερα ο Γιούρτσεβεν, ποιες και πόσες λύσεις θα μπορούσε να δώσει ο Παπαπέτρου με μια πιο σταθερή παρουσία στο rotation, πόσος περισσότερος Καλαϊτζάκης χωρούσε ως σωματοφύλακας των σταρ.
Ο Παναθηναϊκός κοιτά υποχρεωτικά μπροστά και έχει κάνει ήδη την πιο εντυπωσιακή κίνηση του καλοκαιριού πριν ακόμα χτυπήσει κόκκινο ο υδράργυρος με την απόκτηση του Τι-Τζέι Σορτς. Προσθέτοντας στο παζλ τον Βασίλη Τολιόπουλο και υπολογίζοντας πλέον κανονικά και τον Αλέξανδρο Σαμοντούροβ, το ρόστερ φτάνει τους 11 παίκτες. Η μεγαλύτερη «τρύπα» αυτή τη στιγμή εντοπίζεται στο «5», εκεί που θα αναζητηθεί ένας ή δύο παίκτες, ανάλογα με το αν θα αποχωρήσει ο Γουένιεν Γκέιμπριελ.
Η αποτυχία του Γιούρτσεβεν να ενταχθεί αποτελεσματικά στο ρόστερ των πράσινων καταδεικνύουν με ένα τρόπο τα χαρακτηριστικά της εναλλακτικής λύσης πίσω από τον Λεσόρ. Με δεδομένο πως ο Γάλλος θα γυρίσει υγιής και θα πατάει παρκέ για 25+ λεπτά ζευγαρώνοντας κυρίως με τον Σορτς σε pick n roll δράσεις, η εναλλακτική λύση πίσω του θα ήταν χρήσιμο να έχει συμπληρωματικά χαρακτηριστικά πολύ όμοια με αυτά του Γκέιμπριελ: αμυντικό ένστικτο, παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη, mobility, ικανότητα στην άμυνα με αλλαγές. Ένας καλός αμυντικός lob catcher θα εξυπηρετήσει τα second unit σχήματα στα οποία λογικά(;) θα ηγηθεί ο Σλούκας, ενώ παράλληλα θα καλύψει και μέρος της αμυντικής αδυναμίας του αρχηγού, προσφέροντας έτσι δυνητική ασφάλεια στην pnr άμυνα. Μία ακόμη εναλλακτική θα μπορούσε, ιδεατά, να είναι ένας pick n pop ψηλός τύπου Νικολό Μέλι, ο οποίος μπορεί να απλώσει το γήπεδο για τις δράσεις των Ναν και Σορτς – αυτοί οι παίκτες πάντως είναι εξαιρετικά δυσεύρετοι. Το να προσπαθήσει κανείς να μετακομίσει τον Μήτογλου σταθερά στο «5» (αποκτώντας π.χ ένα πάουερ φόργουορντ και έναν αμυντικό ψηλό τύπου Κεβάριους Χέιζ) θα εξυπηρετούσε αυτό το πλάνο επιθετικά, αλλά με πολύ μεγάλο αμυντικό κόστος, σε βαθμό που δύσκολα το πρόσημο θα έβγαινε θετικό.
Εν συνεχεία τα «φτερά». Με τους Γκριγκόνις (σίγουρα) και Παπαπέτρου (κατά πάσα πιθανότητα) να αποχωρούν, ο Αταμάν λογικά θα ψάξει για φόργουορντ με έμφαση στα 3&D χαρακτηριστικά, θυσιάζοντας την ικανότητα να βάζουν τη μπάλα στο παρκέ. Με τον Σορτς να τρέχει το σόου και τον Λεσόρ να βυθίζεται ως απειλή, μοιάζει δεδομένο πως οι άμυνες θα θυσιάσουν κάποια σουτ στην περίμετρο προκειμένου να προστατεύσουν τη ρακέτα τους. Ο Όσμαν και ο Χουάντσο έχουν αποδείξει την ικανότητα τους ως spot shooters, αλλά σε μια σεζόν με ακόμα περισσότερα παιχνίδια θα χρειαστούν εναλλακτικές λύσεις για να φτάσουν στην τελική ευθεία με δυνάμεις για σπριντ.
Εδώ πιθανότατα ο ένας θα ήταν προτιμητέο να έχει χαρακτηριστικά Γκριγκόνις, δηλαδή του παίκτη που μπορεί να παίξει και στο «2» και παράλληλα έχει τόσο το μέγεθος, όσο και την εκτελεστική δεινότητα να αντέξει και στο «3». Η απώλεια του Λιθουανού συνέβη τόσο νωρίς στη σεζόν και κάπως «θάφτηκε» κάτω από το σοκ του Λεσόρ, είναι όμως φανερό πως τέτοιοι παίκτες είναι αυτοί που λειτουργούν ως βαλβίδες ασφαλείας, αποσυμφορώντας το υπόλοιπο γκρουπ από την πίεση και την κόπωση.
Μια εναλλακτική λύση, επειδή πάντα πρέπει κανείς να σκέφτεται τι έχει η αγορά και όχι μόνο τι χρειάζεται, είναι να καταφύγει ο Παναθηναϊκός σε έναν φόργουορντ (για back up του Όσμαν) και έναν ακόμα γκαρντ. Αυτό στη θεωρία μοιάζει με βαριά πολυτέλεια σε μια περιφέρεια που έχει ήδη Σορτς/Σλουκα/Ναν/Γκραντ και τον Τολιόπουλο. Αν ο Έλληνας σουτέρ αποδείξει πως μπορεί να σταθεί, τότε τέτοια ανάγκη δεν υπάρχει. Στη διαφορετική περίπτωση που υπολογίζεται μόνο για τα παιχνίδια της GBL, δεν αποκλείεται να μπει στο στόχαστρο κάποιος βετεράνος που θα μπορεί να δώσει λύσεις χωρίς να γκρινιάζει πολύ αν περνάει τον περισσότερο του χρόνο στον πάγκο.
Σε γενικές γραμμές πάντως ο Παναθηναϊκός είναι σε καλή κατάσταση, έχοντας «δέσει» από πριν τους παίκτες-κλειδιά. Αυτό μπορεί να φαίνεται εύκολο ή δεδομένο, ρωτήστε όμως και τον Σάρας για το που θα βρει Χέιζ-Ντέιβις (αν τελικά πάει στο ΝΒΑ) και Μπιμπέροβιτς. Σε μια Ευρωλίγκα που συχνά δεν συγχωρεί τα ράθυμα ξεκινήματα, η συνέχεια και η ομοιογένεια του γκρουπ είναι το κύριο συστατικό της επιτυχίας.
