Ανάμεσα στις δύο εποχές, τι μεσολαβεί; Ίσως μια ήττα, μια στραβή, ένα «κάζο» και ξαφνικά στήθηκαν τα διαδικτυακά λαϊκά δικαστήρια.
Είναι οι συνήθειες των καιρών, όπου ο καθένας μας κρύβεται πίσω από ένα πληκτρολόγιο και ανώνυμα λοιδορεί, κατηγορεί και κατακεραυνώνει ανθρώπινες αξίες; Μήπως είναι καλοστημένοι στρατοί που πιέζουν και μετακινούν κάθε όριο αξιοπρέπειας προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του αφεντικού τους; Μπορεί να είναι συνδυασμός και των δύο ή ακόμα περισσότερων. Φυσικά, υπάρχουν και οι οπαδοί που απογοητεύονται σε κάθε αποτυχία.
Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο. Πλέον έχει πάρει άλλες διαστάσεις. Τα social media έχουν μετατραπεί σε ένα απέραντο πεδίο εξάντλησης θυμού, απογοήτευσης ή και στοχευμένης κακοπιστίας. Μια ομάδα χάνει ένα ματς και μέσα σε λίγα λεπτά διαμορφώνεται ατμόσφαιρα καταστροφής. Η διοίκηση είναι άχρηστη, ο προπονητής δεν κάνει, οι μεταγραφές ήταν λάθος, να φύγουν όλοι. Λίγους μήνες πριν οι ίδιοι άνθρωποι μιλούσαν για την καλύτερη διοίκηση των τελευταίων ετών και έκαναν retweet κάθε νέο απόκτημα σαν να σήκωσε η ομάδα από την αρχή της σεζόν το πολυπόθητο τρόπαιο…
Δεν είναι ότι δεν έχουμε δικαίωμα στην κριτική. Το αντίθετο. Είναι απαραίτητη η κριτική για να γινόμαστε όλοι καλύτεροι. Το πρόβλημα είναι το πόσο εύκολα περνάμε από την αποθέωση στην ισοπέδωση, χωρίς καν δεύτερη σκέψη. Τα δάχτυλα παίρνουν «φωτιά» με στόχο όχι τη στήριξη, αλλά την ακύρωση. Πόσο πρόχειρα σηκώνουμε παντιέρες και μετά, με την ίδια ευκολία, ζητάμε «κεφαλές επί πίνακι». Κι αυτό αφορά περισσότερο ένα συγκεκριμένο ψηφιακό ρεύμα, συχνά ανώνυμο, συχνά οργανωμένο, και σίγουρα επικοινωνιακά εκπαιδευμένο στο πώς να διαμορφώνει «κλίμα».
Η δύναμη των Social Media και το αθλητικό DNA
Το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ είναι πλέον και πεδία επικοινωνιακών μαχών. Οι αντιλήψεις διαμορφώνονται στα timeline των Social Media. Οι πιέσεις, επίσης. Οι διοικήσεις το ξέρουν. Οι παίκτες το βιώνουν. Πολλά κρίνονται από τα trending topic. Όσο αυτό γίνεται κανόνας, τόσο η αλήθεια θα χάνεται κάτω από τον θόρυβο των πληκτρολογίων.
Είμαστε ερωτευμένοι μόνο με τη νίκη; Γιατί το DNA χτίζεται από όλες τις συνθήκες. Από επιτυχίες, αποτυχίες, από αυτοκρατορίες και από πέτρινα χρόνια. Μήπως κάποιοι δεν φωνάζουν από απογοήτευση αλλά από σχέδιο; Οι ίδιοι λογαριασμοί στα Social Media που ζητούν στήριξη για τμήματα του συλλόγου που δεν έχουν επιτυχίες μία ή περισσότερες χρονιές, ζητάνε παραιτήσεις και απομακρύνσεις σε άλλα τμήματα με την πρώτη «στραβή». Αν όλοι αυτοί οι λογαριασμοί που εκφράζονται τόσο επιθετικά στο όνομα της αγάπης για τον σύλλογο, πήγαιναν στο γήπεδο, τότε θα βλέπαμε γεμάτες εξέδρες σε όλα τα αθλήματα και ο ερασιτεχνικός αθλητισμός θα ανθούσε!
Ο Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο για δύο σερί σεζόν δεν κατάφερε να τερματίσει καν στις πρώτες δύο θέσεις, με πολλές άστοχες μεταγραφές και πολλές αλλαγές προπονητών. Αν άλλαζε η διοίκηση, θα είχε έρθει η κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου ελληνικής ομάδας; Στον Παναθηναϊκό στο μπάσκετ, η ομάδα είχε μία αγωνιστική κάμψη, αλλά πέρσι έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης. Στην Ευρώπη, η Ρεάλ Μαδρίτης με μυθικό μπάτζετ και μεταγραφές που τάραξαν τα νερά, μετρούσε γκολ από την Μπαρτσελόνα και κατέληξε σε μία σεζόν χωρίς τίτλους. Η Παρί Σεν Ζερμέν είχε αποκτήσει τη «μικτή κόσμου» τα προηγούμενα χρόνια, αλλά το Champions League το κατέκτησε χωρίς αυτούς τους παίκτες και μετά από πολλές αποτυχίες.
Το να αλλάζουν οι διοικήσεις και οι ιδιοκτησίες, πολλές φορές μπορούν να αποδειχθούν καταστροφικές σε βάθος χρόνου. Τα παραδείγματα στη χώρα μας αρκετά. Κάθε άθλημα είναι διαφορετικό και δεν εξασφαλίζει την επιτυχία η παρουσία ενός επιτυχημένου παράγοντα από άλλο άθλημα. Στην υδατοσφαίριση και στο βόλεϊ τη φετινή σεζόν οι τίτλοι μοιράστηκαν σε Παναθηναϊκό, Βουλιαγμένη και Ολυμπιακό. Αυτός είναι ο αθλητισμός, υπάρχουν επιτυχίες και αποτυχίες!
Ο αθλητισμός χτίζεται με σταθερότητα, όχι με θυμικές εξάρσεις. Και αν θέλουμε να βλέπουμε μεγάλες ομάδες, πρέπει να μάθουμε να στεκόμαστε δίπλα τους και στα δύσκολα. Όχι μόνο όταν κερδίζουν.
