Το 1-0 ήταν τόσο στρωτό, που είναι δύσκολο να βρεθεί το πρόβλημα, προφανώς εκτός της αστοχίας από μακριά (7/27, 26%). Η επιστροφή των πόιντ γκαρντ έφερε 8 ασίστ/2 λάθη (Βιλντόσα 5, Γουόκαπ 3), Ο Γκος δεν χρειάστηκε να υπερβάλλει, έπαιξαν 12 παίκτες, η ενέργεια έμεινε ψηλά και οι 29 πόντοι στο ημίχρονο έκαναν τη δουλειά για ολόκληρο το παιχνίδι.
Game 2. Η αντίδραση της Ρεάλ προβλέπεται και ο Ολυμπιακός καλείται να προετοιμαστεί για το ενδεχόμενο, αν και αυτό είναι πιο εύκολο από ότι ακούγεται. Σε μια σειρά πλέι-οφ το τακτικό πλεονέκτημα ανήκει σχεδόν αποκλεστικά στον χαμένο του προηγούμενου παιχνιδιού: αυτός κάνει προσαρμογές, ανεβάζει το επίπεδο της έντασης, ελπίζει πως η ευφορία του αντιπάλου θα του δώσει ένα βραχυχρόνιο αβαντάζ.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας, γνωστό πια, δεν είναι προπονητής που αρέσκεται σε προσαρμογές στον αντίπαλο. Με δύο ημέρες απόσταση ανάμεσα σε πρώτο και δεύτερο παιχνίδι δεν περισσεύει χρόνος για κανονική προπόνηση, όμως ο κόουτς έχει βάσιμους λόγους να ελπίζει πως ο χρόνος λειτουργεί υπέρ της ομάδας του. Ο Βιλντόσα παραδέχτηκε τις προάλλες πως δεν είχε αέρα στα πνευμόνια, ο Γουόκαπ περίμενε και ο ίδιος να δει πως θα αντιδράσει το σώμα του σε συνθήκες πραγματικού αγώνα. Καθόλου μικρά, καθόλου ασήμαντα πράγματα.
Ο Ματέο ξέρει πως η ομάδα του δεν έχει ελπίδες νίκης αν οι Καμπάσο και Ταβάρες μετρήσουν ξανά 14 πόντους με 9 λάθη – αυτοί είναι η βάση της Ρεάλ. Η λογική λέει ότι ο Αμπάλδε θα πάρει περισσότερες ευθύνες αντί του εύθραυστου Μούσα και ο βαθμός έντασης στην άμυνα θα ανέβει κατακόρυφα με την ελπίδα περισσότερου transition που θα επιτρέψει στην επίθεση να αναπνεύσει μετά τα 19 λάθη της πρεμιέρας. Την ίδια στιγμή, ο Καμπάσο θα σουτάρει ό,τι του δοθεί – χρόνος για άλλο δισταγμό δεν υπάρχει.
Το σημαντικότερο στοιχείο του Game 2 είναι η προσαρμογή εν ώρα αγώνα. Δεύτερο παιχνίδι πλέι-οφ χωρίς λακκούβες δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς, οπότε η πνευματική ετοιμότητα στον πάγκο και στο παρκέ συχνά κάνει τη διαφορά ανάμεσα στο 2-0 και το 1-1.