O θείος από τη Μαδρίτη

Τα παρατσούκλια είναι προνόμιο των ξεχωριστών. Για να αποκτήσεις ένα, σημαίνει ότι έχεις κάνει κάτι τόσο ιδιαίτερο, που κάτι θα κολλήσει δίπλα στο ονοματεπώνυμο σου για να το αντιπροσωπεύει, περίπου σαν παράσημο. Μετά από αυτό το πολυδιάστατο, τερατώδες, συναισθηματικό παιχνίδι του Χουάντσο Ερνανγκόμεθ, αισθάνθηκα πως ήταν η στιγμή.

• «Πως σου φαίνονται τα παρατσούκλια; Είχες ποτέ;» , τον ρώτησα στο φινάλε της συνέντευξης μας στους Playmakers και καθώς ετοιμαζόταν να τρέξει για φαγητό, περασμένα μεσάνυχτα πια.
• «Μπα, δεν είχα ποτέ».
• «Πως σου φαίνεται το “θείος”», υπονοώντας την εγκάρδια σχέση που έχει με τα παιδιά των συμπαικτών του.
• Χαμογέλασε πλατιά. «Αυτό μου αρέσει».

Σε κάθε ομάδα υπάρχουν οι παικταράδες, αυτοί που κερδίζουν δικαιωματικά του ρόλου του πρώτου βιολιού, οι Ναν, οι Σλούκες, οι Λεσόρ αυτού του κόσμου. Αυτοί ορίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού και τις περισσότερες φορές την έκβαση των αγώνων.

Σε σπάνιες περιπτώσεις, όλοι οι προβολείς πέφτουν σε αυτούς που η αργκό έχει ονομάσει «ρολίστες», αυτούς που ο Ραζόν Ρόντο σε μια συνέντευξη του έχει ονομάσει «σταρ στο ρόλο τους».  Ένας τέτοιος, ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ, ο θείος από τη Μαδρίτη, ήταν χθες ο λόγος που το σκορ της σειράς είναι 1-0 και όχι 0-1. Αν τα πλέι-οφ είναι το εύφορο έδαφος των συναισθημάτων που ήδη από το πρώτο ματς κυριάρχησαν, είναι μάλλον ταιριαστό πως ο Ισπανός ήταν ο πολυτιμότερος της βραδιάς.

Το φινάλε στο Ο.Α.Κ.Α. ανέδιδε ένα ετερογενές μείγμα χαράς, ανακούφισης και οργής. Η νίκη, το μοναδικό ζητούμενο σε αυτή τη φάση της σεζόν, καθόρισε την πρώτη. Η δεύτερη ήρθε από μία ακόμη ανατροπή, τόσο συνηθισμένη πια που κανείς έχει μάθει να την περιμένει – αλλά ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Για τριάντα λεπτά η Εφές ένιωθε άνετα, είχε ήδη αποκρούσε δύο-τρία comeback, είχε ενεργοποιήσει τους ρολίστες του πάγκου και σιγόβραζε την ανασφάλεια του κοινού και του αντιπάλου. Ο Αταμάν θύμισε φθινόπωρο, τότε που είχε βάλει τέσσερις κοντούς στην Πόλη για να κερδίσει τη Φενέρ : αυτή τη φορά έστειλε μια πεντάδα σκληρών, Γκραντ, Καλαϊτζάκη, Όσμαν, Χουάντσο, Γκέιμπριελ, λες και έτρεχε νερό από κάπου και έπρεπε να σταματήσει τη διαρροή. Αίφνης, τα τρίποντα που έπεφταν βροχή σταμάτησαν, ακόμη και τα ελεύθερα. Η επιστροφή ήρθε πόντο-πόντο, τα πλέι-οφ δεν προβλέπουν σερί τύπου Ζάλγκιρις ή Άλμπα, είναι άλλο ανέκδοτο.

Ο Αταμάν ήταν οργή προσωποποιημένη. Μπουρινιασμένος από το πρωί του ματς, μόλις του είπαν ότι η Εφές πήγε για προπόνηση στο Φάληρο, δεν άφησε τίποτα να πέσει κάτω. Διαιτητές, Μήτογλου, Μπάνκι και ποιος ξέρει τι άλλο, για όλους είχε βέλη η φαρέτρα. «Δεν είδα καμιά πρόοδο», είπε για την άμυνα της ομάδας του. «Πάλι στην τελευταία περίοδο ήμασταν επιθετικοί».

Η Εφές έφυγε από το παρκέ με την αίσθηση της χαμένης ευκαιρίας. Έχασαν έξι σερί τρίποντα πριν ο Λάρκιν βάλει ένα χωρίς νόημα στο φινάλε, από αυτά που αλλάζουν ισορροπίες και αποτελέσματα. Ο Μπράιαντ δεν μπόρεσε ποτέ να βάλει το καθοριστικό, ο Ντόζιερ επέστρεψε σε φυσιολογική αστοχία, στον Λάρκιν δεν επετράπη να σουτάρει. Για τριάντα λεπτά ήταν χάρμα ειδέσθαι, ομάδα με έξι ρούκι στα πλέι-οφ, συμπαγής, προσηλωμένη, σκληρή. Το ζήτημα για αυτούς είναι πως θα δουν το ποτήρι, κι αν έχουν την προσωπικότητα να προσπαθήσουν ξανά.

Ο Παναθηναϊκός μπορεί να αισθάνεται πως είδε τη σφαίρα να περνάει ξυστά, αφήνοντας του μόνο χρήσιμη γρατζουνιά. Σε μια βραδιά που ο MVP θόλωσε, παγιδεύτηκε και μόνο στην τέταρτη περίοδο αποφάσισε σωστά, που ο Γκραντ ήταν άφαντος για 25 λεπτά, που ο Γιούρτσεβεν ήταν αποτελεσματικός μπροστά αλλά επιζήμιος πίσω. Βρήκε τρόπο να ανοίξει ο ίδιος το σκορ. Η θεωρία λέει πως ο Ναν δεν μπορεί να πέσει ξανά στην ίδια παγίδα και πως το 2-0 είναι πιο κοντά από το 1-1, αλλά ο τρόπος που οι πράσινοι ηττήθηκαν τακτικά στο μεγαλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού δεν αφήνει περιθώρια για επανάπαυση.