Η ανατριχίλα ήταν διπλή. Ειδικά από τη στιγμή που δεν είμαστε και προετοιμασμένοι. Σύμφωνα με το τελετουργικό ο Αχμάντ Ρασάντ, ρεπόρτερ του ESPN και πολύ καλός φίλος του Μάικλ Τζόρνταν, έκανε μια μικρή εισαγωγή για τον νεοεισερχόμενο.
«Το 1979 οι Σέλτικς πήραν τον Λάρι Μπερντ και άλλαξαν την ιστορία τους. Το ίδιο καλοκαίρι έκοψαν ένα άλλο παίκτη τον Νίκο Γκάλη που πήρε τον δρόμο για την Ευρώπη εκεί που έμελλε να στείλει την καριέρα του σε δυσθεώρητα ύψη». Αμέσως μετά ακολούθησε η προβολή ενός βίντεο με δηλώσεις αντιπάλων του Γκάλη (Βλάντε Ντίβατς, Τόνι Κούκοτς, Ντέτλεφ Σρεμπφ), του παλιού προπονητή του στο Σίτον Χολ (Μπιλ Ράφτερι) και μερικά στιγμιότυπα από αγώνες. Με τη φωνή του Φίλιππου Συρίγου. Ο Νίκος Γκάλης ανέβηκε στο ποντιουμ της επιβλητικής αίθουσας της Συμφωνικής Ορχήστρας του Σπρίνγκφιλντ συνοδευόμενος από τον μεγαλύτερο αντίπαλο που είχε ποτέ (Μπομπ Μάκαντου) και τη φωνή του Φίλιππου να τον συνοδεύει.
Ο λόγος της αποδοχής του ήταν λιτός και σύντομος. Δεν επιχείρησε να κάνει καμία μακροσκελή αναφορά στην καριέρα του, άλλωστε αν το επιχειρούσε θα χρειαζόταν όλο το βράδυ, δεν ευχαρίστησε παρά μόνο τους φίλους του και την οικογένεια του και είπε μια απλή ανθρώπινη ιστορία. Για τη γυναίκα που τον συνάντησε κάποτε στο δρόμο και τον ευχαρίστησε γιατί χάρη σε αυτόν ο γιος της έμαθε το μπάσκετ και γλίτωσε από τα ναρκωτικά. Ο Γκάλης όπως τον περιμέναμε. Και ο κόσμος ανταποκρίθηκε με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα στα απλά λόγια του φτωχόπαιδου από το Νιου Τζέρσεϊ που από χθες ανήκει στους αθάνατους του παγκόσμιου μπάσκετ. «Τα είπα καλά;», μας ρώτησε μετά το τέλος της εκδήλωσης. Δεν χρειαζόταν απάντηση, την ήξερε. «Δεν θα ήμουν ο Νίκος αν έλεγα περισσότερα. Αυτά ήθελα, αυτά έπρεπε και αυτά είπα».
Δίπλα μας την ώρα της παρουσίασης μια Αμερικανίδα γύρισε και μας ψιθύρισε: «Αυτός είναι ο δικός σας Μάικλ Τζόρνταν, ο Τζόρνταν της Ευρώπης και της Ελλάδας». Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή να της εξηγήσουμε ότι ο Νικ σήμαινε και θα σημαίνει πολύ περισσότερα πράγματα για μας, για το μπάσκετ, για μια ολόκληρη χώρα.
Ο Νικ έφτασε στο κτίριο της Συμφωνικής Ορχήστρας μισή ώρα πριν από την έναρξη της εκδήλωσης. Δίπλα του λίγοι και εκλεκτοί. Η γυναίκα του Ελένη, η κόρη του Στέλα και οι δύο παιδικοί του φίλοι. Το σκηνικό θύμιζε λίγο από Όσκαρ και Χόλιγουντ και είχε την απαιτούμενη Αμερικάνικη γκλαμουριά. Μέχρι και κόκκινο χαλί υπήρχε που οδηγούσε τους επίλεκτους και επώνυμους προσκεκλημένους ή τα τιμώμενα πρόσωπα στην είσοδο του κτιρίου. Ο Νίκος σταμάτησε, χαιρέτησε τους συγκεντρωμένους έλληνες, έβγαλε φωτογραφίες και άκουσε τον κόσμο μετά από πολλά χρόνια να δημιουργεί ατμόσφαιρα γηπέδου. Το «Νίκος Γκάλης οέ, οέ, οέ» ακούστηκε για δύο λεπτά με τους Αμερικάνους να κοιτούν χαμογελαστοί και απορημένοι. Μόνο ο Γκάλης και η Ρεμπέκα Λόμπο γνώρισαν τέτοια αποθέωση. Και για τη Λόμπο (που επίσης έβγαλε ένα καταπληκτικό λόγο αποδοχής γεμάτο συναίσθημα αλλά και χιούμορ) ήταν μάλλον φυσιολογικό αφού τη συνόδευσαν στο δικό της ταξίδι για το πάνθεον των αθανάτων δεκάδες φίλοι και γνωστοί. Βλέπετε γεννήθηκε 15 χιλιόμετρα μακριά από το Hall of Fame και όπως μας είπε την προηγούμενη μέρα: «Κάθε φορά που περνούσα μικρή απ΄ αυτό το κτίριο έλεγα στους γονείς μου ότι μια μέρα θα είμαι μέλος του Hall of Fame”. Η Λόμπο έκλεψε την παράσταση όταν αποκάλυψε την αντίδραση του συζύγου της μόλις πληροφορήθηκε πριν μερικούς μήνες ότι θα εισαχθεί στο Hall of Fame. “Του έστειλα ένα μήνυμα που έγραφε: Αγάπη μου απόψε θα κοιμηθείς δίπλα σε μια Hall of Famer και μετά από ένα λεπτό μου απάντησε: Γιατί θα έρθει να μείνει στο σπίτι ο Λάρι Μπερντ;».
Εξαιρετικός και πολύ ανθρώπινος ήταν ο λόγος του κόουτς του Κάνσας Μπίλι Σελφ του μακράν πιο φιλικού και προσιτού Hall of Famer, κουραστικός (αν και άγγιξε πολλά κοινωνικά και φυλετικά θέματα) αυτός του ιδιοκτήτη των Χάρλεμ Μάνι Τζάκσον, ενώ το πλέον προβεβλημένο μέλος της Τάξης του 2017 ο Τρέισι Μακγρέιντι δίχασε τον κόσμο. Άλλοι θεώρησαν ότι ήταν εξαιρετικός αλλά αρκετοί χαρακτήρισαν τον λόγο του παράξενο και περισσότερο τυπικό.